Een paar weken geleden liepen vriendin J. en ik in Engeland. In de stad, tussen het ruime aanbod van winkels, charity-shops en gezellige eettentjes kwamen we hem tegen; De Chinees.
Om meteen maar weer even een blik in het verleden te werpen (dat doen mensen van een bepaalde leeftijd wel meer) ; eind jaren 60 van de vorige eeuw (ook dat nog!) kwam ik voor het eerst in contact met De Chinees.
Als jong kind werd ons gezin getrakteerd, door een zeevarende, wereldverkennende neef van mijn moeder, op een bijzonder etentje. Volgens hem moesten wij naar De Chinees!
Voor mijn moeder, die net bijgekomen was van de invasie van macaroni en spaghetti was dit een revolutie. Oké, wij gingen wel eens uit eten, maar dat was uitsluitend met zeer speciale gelegenheden en dan bij Dirck Dircks. Dit restaurant, gespecialiseerd in Kip in het Pannetje en Dame Blanche was het ultieme uitje.
Enfin, die neef, voorloper op gebied van goed eten en een echte lekkerbek (het zit in de familie), wilde ons dus meenemen naar De Chinees. Al bij binnenkomst viel het interieur op; rode lantaarns, grote draken op de muur, dames in satijnen blouses, grote menukaarten met onduidelijke termen, kortom, anders dan wij gewend waren. Volgens neef Addy moesten mijn broertje en ik de loempia proberen, dat was lekker! Voor mijn ouders bestelde hij een uitgebreide rijsttafel met saté en kroepoek, waar hij goed van mee at.
Opeens lagen ze voor ons: de gefrituurde pannenkoeken met vulling. Met enige terughoudendheid begonnen mijn broer en ik de boel te determineren: kool, taugé, bamboescheuten en garnalen, nee, niet echt iets voor een kind. Lekker was voor ons alleen het toetje; Dame Blanche.
Tot ver in mijn volwassenheid heb ik de Chinese keuken ontweken.
Echter, nu in Engeland kwamen we hem dus weer tegen; De Chinees. En ja hoor, weer de rode lantaarn, alleen geen dame in satijnen blouse, geen draken op de muur, maar posters van het menselijk lichaam met rode stippen. Achter de toonbank stolpflessen met kruiden, thee en pilletjes. Ook de menulijst was aanwezig:
ACCUPUNCTUUR 10 pond
ACCUPRESSUUR 10 pond
HOOFDMASSAGE 10 pond
HOOFD- EN NEKMASSAGE 15 pond
We hebben onszelf, na een half uurtje hoofd- en nekmassage, getrakteerd op een heerlijk etentje, bij een Indiaas-eethuisje !
donderdag 25 augustus 2011
dinsdag 2 augustus 2011
Lelijke Mensen Dag
Ja hoor, het was gisteren weer Lelijke Mensen Dag.
Vriendin J. en ik zaten koffie te drinken, op een terrasje in Shipley, een stadje bij Bradford/Leeds in Engeland. Terwijl we zaten te genieten van heerlijke koffie viel het ons op dat het nou niet speciaal de mooiste mensen waren die hier rondliepen. Sterker, we zagen geeneen die een beetje de moeite waard was.
De gemiddelde dame/heer had zichtbaar veeeeeeel overgewicht. Nu ben ik zelf niet een van de dunste, maar hier was toch echt sprake van een obesitas-explosie, ik leek er nog dun bij! Jonge kinderen, als worstjes in wagentjes of op fietsjes, natuurlijk in hun hand een flesje cola, saucijzenbroodje of snoep.
Opvallend veel oude en invalide mensen in deze streek. Hoge kosten voor de zorg; krukken, rollators, invalidenwagens, scootmobielen of hoe die dingen ook mogen heten. En op een doordeweekse dag, zoveel jonge mensen op straat? Volgens J. werklozen, ook al zoveel... weinig werk meer in deze omgeving. Je ziet dat ook aan de vele huizen die te koop staan, de verloederende buurten, het afval op straat, het slechte onderhoud aan parken en openbare wegen.
Het warme weer zorgde ervoor dat veel vrouwen zonnig gekleed gingen. Grote tatoeages op dikke bovenarmen (zo dik zijn mijn bovenbenen nog niet eens!) en de nadruk op de boezem, met overdreven make-up, gekleurde haren en een sigaret in de mond. Geweldig, wat een kunst om je zo slecht te kleden! En dan hebben we het nog niet over de heren gehad. Slordige kleding, soms kapot, niet geschoren (maar dan niet zoals Brad Pitt eruit zien), onverzorgd, niet echt jummie.
Vrijwel al deze mensen hebben een mobiele telefoon (waar betalen die werklozen die dan van?) en lijken geen interesse te hebben in de wereld om hen heen, kijken dom voor zich uit en schreeuwen naar hun partner/collega/kind/vrouw. Is hier blijkbaar heel gewoon, men kijkt er niet (meer) van op. Wij wel.
Wat is het toch leuk, vanaf een "veilig" terras mensen bekijken en lekker afkraken, doen jullie dat nou ook?
Vriendin J. en ik zaten koffie te drinken, op een terrasje in Shipley, een stadje bij Bradford/Leeds in Engeland. Terwijl we zaten te genieten van heerlijke koffie viel het ons op dat het nou niet speciaal de mooiste mensen waren die hier rondliepen. Sterker, we zagen geeneen die een beetje de moeite waard was.
De gemiddelde dame/heer had zichtbaar veeeeeeel overgewicht. Nu ben ik zelf niet een van de dunste, maar hier was toch echt sprake van een obesitas-explosie, ik leek er nog dun bij! Jonge kinderen, als worstjes in wagentjes of op fietsjes, natuurlijk in hun hand een flesje cola, saucijzenbroodje of snoep.
Opvallend veel oude en invalide mensen in deze streek. Hoge kosten voor de zorg; krukken, rollators, invalidenwagens, scootmobielen of hoe die dingen ook mogen heten. En op een doordeweekse dag, zoveel jonge mensen op straat? Volgens J. werklozen, ook al zoveel... weinig werk meer in deze omgeving. Je ziet dat ook aan de vele huizen die te koop staan, de verloederende buurten, het afval op straat, het slechte onderhoud aan parken en openbare wegen.
Het warme weer zorgde ervoor dat veel vrouwen zonnig gekleed gingen. Grote tatoeages op dikke bovenarmen (zo dik zijn mijn bovenbenen nog niet eens!) en de nadruk op de boezem, met overdreven make-up, gekleurde haren en een sigaret in de mond. Geweldig, wat een kunst om je zo slecht te kleden! En dan hebben we het nog niet over de heren gehad. Slordige kleding, soms kapot, niet geschoren (maar dan niet zoals Brad Pitt eruit zien), onverzorgd, niet echt jummie.
Vrijwel al deze mensen hebben een mobiele telefoon (waar betalen die werklozen die dan van?) en lijken geen interesse te hebben in de wereld om hen heen, kijken dom voor zich uit en schreeuwen naar hun partner/collega/kind/vrouw. Is hier blijkbaar heel gewoon, men kijkt er niet (meer) van op. Wij wel.
Wat is het toch leuk, vanaf een "veilig" terras mensen bekijken en lekker afkraken, doen jullie dat nou ook?
Abonneren op:
Posts (Atom)