diana's avonturen: Spike The Man

De eerste ontmoeting bij de cursus keramiek. De juf had een pup van een jaar, geboren 29 februari 2000, een schrikkelhond. Een allervriendelijkste Jack Russell, die iedereen begroette en daarna weer rustig in zijn doos ging liggen. Hij kreeg een opvoeding zonder opzitten en pootjes geven, maar met ballen halen, in stokken bijten en zwemmen.

Jaren later ging het niet goed met die juf; we besloten, in onderling overleg, dat Spike een tijdje bij mij zou “logeren”. Mijn verloofde wist nog van niks, maar Spike bleef! En de verloofde was gauw om.

Toen: verloofde en The Man

Zes jaar en een vrolijke, volwassen hond, die met Lotje en Ufo (de katten) ging ballen en zij liepen mee om hem uit te laten. Hij was slim, stoer en dacht dat ie 2 meter groot was, een echte Jack Russell: Een grote hond in een klein lichaam, vandaar The Man.

Hij was niet gecharmeerd van kleine kinderen; waarschijnlijk als pup een traumaatje opgelopen, hij gromde en hapte soms naar ze. Daar hielden we rekening mee. Hij was dol op uitjes; met de auto, in de fietsmand, wandelen in de bossen, mee naar België, Frankrijk, Luxemburg en Duitsland.

Fietsen? Ikke niet!

Hij had vriendjes en vriendinnetjes. Zo was er Jack, een ruigharige Russell met wie hij geweldig kon ballen. Suus, de Hollandse Smous, Ronja haar dochter, met wie hij in Frankrijk op mollenjacht ging. Maar meer nog ging hij voor mensen; oppassers en huizenruilers, buren, familie, vrienden en kennissen, bij allemaal stal hij hun hart.

Bijzonder was zijn bijdrage in het Atelier; samen gingen wij hier iedere week naar toe, om te schilderen, bij de receptie kreeg hij al een koekje van zijn vriendin. Hij was daar zeer geliefd als therapie-hond. Soms op schoot, soms een likje als bemoediging… hij deelde het gratis uit. Ja, hij was slim.

Atelier/therapiehond

Iedere week ging hij mee naar Amsterdam, daar woonde mijn moeder in het bejaardentehuis en hij wist precies waar ze was. Op een gegeven moment was hij zelfs eerder bij haar dan ik…. Gewoon met iemand in de lift meegegaan naar boven! Hij zat al bij haar en ging van schoot naar schoot bij alle oudjes, die kregen nl. koffie met een koekje en hij kreeg van iedereen een stukje. ’s Middags mee in de rollator, later in de rolstoel door de Kinkerstraat in Amsterdam, een haring halen met oma!

Ik zag de ouderdom bij mijn moeder komen, eerst kreeg ze slechte ogen; staar en macula, toen slechte oren, je moest schreeuwen. De botten werden stijver, de spieren namen af. Mijn moeder kwam op bed terecht, maar Spike bleef haar trouw. Tot zelfs die allerlaatste dag; op het moment dat mijn moeder voor het laatst ademde stond hij bij haar, te ruiken, alsof hij wist dat ze ging en dat deed ze ook de minuut erna. Bijzonder.

Toch gingen onze bezoeken aan Amsterdam door, want inmiddels hadden mijn broer en schoonzus een tweeling gekregen en daar gingen Spike en ik oppassen. Toen ze begonnen te praten werd Spike al gauw: “een oude hond” en “mopperig” , toch waren ze altijd blij hem te zien. Nu zelfs, jaren later, laten ze hem uit en gaan ze ballen in de tuin met hem!

Picknicken in de tuin met de tweeling

Ik zag de ouderdom komen, eerst kreeg hij blauwe ogen; staar, toen slechte oren, we moesten schreeuwen. De spieren werden stijver, opspringen op bed ging moeilijker, maar hij bleef ons trouw. Met speciaal voer ging het goed.

Onlangs ging hij nog mee in de caravan. Natuurlijk zagen wij het onvermijdelijke aankomen, maar gevoel en verstand waren in strijd. En dan is de dag daar, was het maar niet waar. De keuze. Het verdriet. En ook de liefde dat we dit als laatste voor hem konden doen, voor het erger wordt. Vanmiddag stierf hij in mijn armen.

Dag lief poppetje, loyaal en trouw tot het laatste, je hebt ons zoveel gegeven, bedankt, dag lieve kleine, grote vriend.