9-16 sept 2012 CRUISEN Middellandse Zee voor beginners

Cruisen voor beginners: zondag 9 sept. 2012 Genua - Schip De Fantasia

Vertrek met mooi weer vanaf Schiphol, om 8.15 uur naar Milaan. Daarna met een busje naar Genua (Genova), geboorteplaats van Columbus, ontdekkingsreiziger, zoals wij nu. Niets van de stad gezien, alleen de haven (grootste van Italië) met de cruiseterminals, want je moet direct inschepen. Er wordt een scheepspasje aangemaakt en een foto genomen voor in de computer. Die kaart moet je overal mee naar toe nemen, het is tevens je betaalmiddel, gekoppeld aan je creditcard.

Schip verkennen. Om een beetje indruk te geven van het geheel: het schip, De Fantasia, onderdeel van de Italiaanse MSC vloot, is 333,30 m. lang en 37,92 m. breed. Het schip werd in 2008 gedoopt door Sophia Loren en heeft ruimte voor max. 4300 passagiers en 1300 personeelsleden. Achtien dekken hoog, gelukkig 18 liften, waarvan 2 panoramaliften. Prachtige trappen ingelegd met Svarowski kristal, grote kroonluchters, veel chroom en marmer. Alles stijlvol ingericht, maar een beetje overdone.

Het bootje verlaat de kade om precies 17.00 uur met een afscheidsritueel. Scheepsgetoeter en op dek 15 (zwembad) wordt gezongen, geklapt, gedanst en (uit)gezwaaid, erg feestelijk.

Het diner wordt in twee zittingen genoten, de eerste om 19.00 uur, de tweede om 21.30 uur. Zo kan de eerste groep eters na hun diner naar het theater (1600 plaatsen, de Hoornse Parkschouwburg zou er jaloers op zijn!) en de tweede groep voor hun eten.

De eerste avond valt het eten tegen; opgewarmde frietjes heb ik in Nederland nog nooit gegeten.

Hut 9008 met zeezicht, recht vooruitzicht op het schip, is schoon, netjes en ook weer stijlvol ingericht. Bed ligt heerlijk, alleen kussen is iets minder, nou ja, als dat alles is...

Maandag 10 september 2012 Napels - Pompeii

De vorige avond de bestelling opgegeven en om half acht: ontbijt in de hut! Jammer dat de croissants zoet zijn, echt Italiaans, verder lekker.

Nieuwe passagiers zijn verplicht mee te doen aan de reddingsoefening; met het reddingsvest uit je hut, (als het schip dus vergaat moet je eerst naar je hut om je reddingsvest te halen, terwijl de kapitein kan besluiten de liften stil te zetten, de Titanic is er niks bij.... Gelukkig drijven er geen ijsbergen in de Middellandse Zee, 1 van de redenen dat ik op deze cruise zit en niet die naar Groenland!) en dan naar de verzamelplaats. Daar reddingsvest omdoen en afwachten... nee, helaas mochten we niet in de reddingsboten plaatsnemen en afdalen, leuk, tussen wal en schip.

En nu maar hopen dat we geen dronken Italiaanse kapitein hebben.

Vesuvius

We liggen aan de kade van Napels, de derde grote stad van Italie, met ruim 1  miljoen inwoners. De stad ligt tussen 2 vulkanische gebieden en het is mij dan ook een kompleet raadsel dat een groot gedeelte van deze stad OP de vulkaan Vesuvius is gebouwd, terwijl die nog actief is! Maar ja, misschien begrijpen deze mensen ook niet waarom ik onder zeewaterniveau woon en geen roeiboot op zolder heb liggen....

Enfin, we gaan op expeditie en wel naar Pompeii!

Deze opgegraven stad is in 79 na Chr. bedolven onder een metershoge modder- en lavastroom samen met het plaatsje Herculaneum, door de uitbarsting van de vulkaan Vesuvius. Hierna lag het onder een laag vulkanisch as en daardoor is alles goed bewaard gebleven, tot het per ongeluk werd gevonden in de 18e eeuw. Door de opgegraven mensen, dieren, gebruiksvoorwerpen en het eten, zoals graan, brood en honing, krijgen we een goed idee van hoe de Romeinen in die tijd leefden. Het badhuis, met sauna en centrale verwarming, de supermarkt, de bordelen, en de riolering waren al aanwezig. Er is zelfs brood gevonden in de oven van de bakkerij, het was goed doorbakken....

Hoewel ik er jaren geleden al was, heb ik ook nu weer genoten en nieuwe dingen gehoord en gezien, echt de moeite waard.

Het is wel massa-toerisme. Een bus vol met Engelstalige passagiers naar Pompeii, een bus met Franstalige, een bus met Duitstalige, een bus met Italiaanstalige, en dan is dit nog maar 1 excursie. Vanaf het schip gaan er 8 excursies, sommige duren de hele dag (Napels, Capri, Vesuvius), die van ons slechts 4,5 uur (€ 51,- p.p.). 's Ochtends staan er ruim 40 bussen op de kade te wachten...

Het is heerlijk weer, 28 graden en dus even zwemmen... Het zwembad is gevuld met zeewater en heerlijk fris na een stoffige excursie. We besluiten het restaurant nog een kans te geven en deze avond is het duidelijk beter, erg lekker zelfs! Een glas wijn bij het eten kost 5 euro en daar komt dan nog 15% bedieningskosten bij. Een fles water 2,30 euro. Tsja, cruisen is prijzig...maar leuk om een keer mee te maken.

Vanuit Napels vertrek om 19.30 uur, door de Golf van Napels, richting Palermo.

Woensdag 27 juni 2012 Dawson City - Whitehorse 28 juni

Vertrokken uit de Aurora Inn, een hotel van Zwitserse mensen (waarom komen die hier wonen, er zijn toch ook bergen in Zwitserland met sneeuw?).
Kilometers vreten richting Whitehorse. Gegeten in het oudste gebouw van Whitehorse, het restaurant Klondike's Grill and Salmon, heerlijk!
Whitehorse, de hoofdstad van de Yukon heeft winkelcentra, fastfoodketens en overheidsgebouwen. Een modern geheel in de wildernis, steile bergen, diepe ravijnen en woeste rivieren. Onvoorstelbaar dat men hier te voet liep, onder barre omstandigheden, op zoek naar goud.

Wildstand:  Male Moose : 1
                      Bizons: 50
                      Beren: 2
                      Coyote: 1
                      Marmot: 1

Donderdag 28 juni:
Summit Pass; heel mooi. Geslapen in Toad River Lodge, met al die touringcars voor de deur.
Door naar Valley View voorbij Grand Prairie.
Wildstand: Dalschapen: 6
                     Beren: 1
                     Stinkdier: 1 (dood op de weg)
                     Coyote: 1
                     Caribou: 1

Vrijdag 29 juni
Vertrokken om 7 uur uit Valley View, motel met ontbijt, over de 43 richting Edmonton

Maandag 25 juni Dawson City

Gisteravond met de ferry over de rivier de Yukon naar Dawson City gevaren. We kwamen hier door te rijden over een prachtig stuk weg: de Top of the World Highway, deze weg slingert zich niet langs dalen, door kloven of over bergen, maar gaat over allerlei bergtoppen, vandaar de naam. Een klein stukje bos was daar verbrandt in 2004, een oppervlakte van half Nederland, 25.000 km2!

Dawson City is een echt Lucky Luke stadje, met saloon, een radarboot en Klondike Kate op de gevel geschilderd, ik verwachtte ieder moment de Daltons voorbijkomen. Vanochtend hebben we er doorheen gelopen en foto's genomen: oude gebouwen vanaf het begin van de stad, rond 1901, staan er nu verlaten en scheefgezakt bij. Dit komt doordat de stad hoofdzakelijk gebouwd is op een ondergrond van permafrost. In 1901 was men zich daar niet van bewust, ging bouwen en de huizen verwarmen (en dus ook de grond eronder), gevolg is na enige tijd het scheefzakken van de bebouwing. Tegenwoordig pakt men dit anders aan door de fundering te verhogen en onder het gebouw een kier te laten, zodat de grond niet verwarmd wordt.

De Yukon is vele malen buiten zijn oevers getreden en daardoor is Dawson City meerdere keren in haar geschiedenis overstroomd geweest. Het ijs uit de bergen blijft in nauwe doorgangen steken en daarachter hoopt het water zich op, zo ontstaan deze problemen. In 1979, voor de zoveelste keer. Toen besloot men een 2 meter hoge dijk te bouwen (goh, wonen er ook Nederlanders?). De Yukon overstroomt doordat ijbrokken blijven steken in nauwe doorgangen, daarachter blijft water ophopen en zo gaat het water een andere weg zoeken.

Via de Drome road boven op de berg de stad bekeken, bij een helder blauwe hemel. het is hier nog steeds prachtig weer, lopen in korte broek en t-shirt. Langs de Bonanza-Creek (prachtig die Wild-West namen, waar is John Wayne op zijn paard?), naar de grootste schoepen boor vanuit die tijd, hemel wat een apparaat, toen al! Het hele gebied is omgeploegd door dat ding en de infrastructuur hier bestaat uit bergen met grind (afval van de goudzoekers). We kwamen zelf ook in de stemming en bij Claim 6 mag iedereen, met eigen gereedschap, zoeken naar goud en het houden! Nou, mooi weer, tijd aan ons zelf, dus? Hup, die pannen weer uit de auto, schepje mee (inmiddels aangeschaft, je kunt hier zelfs hele machinale goudzeven kopen, pikhouwelen, scheppen e.d.) en daar gingen we weer aan de gang. Ik moet zeggen, het is een ontspannende inspanning, bij een beek, heel rustgevend, alleen die muggen zouden verboden moeten worden! Oja, vergat het bijna.... Handen vol goud.... Aan mijn gouden armband....

Zondag 24 juni Tok-Chicken-Dawson City

Aan dit deel van de weg (heet hier de Taylor Highway), ligt het plaatsje Chicken. Wie dit nou weer heeft bedacht? Vanuit Tok naar Chicken! Je kunt hier goldpannen voor $15,- voor 3 uur. Dat gaan we dus niet doen, wij zijn Hollanders en houden van gratis, bonus, voordeel en uitverkoop. Helaas was het postkantoor dicht (zondag, op vakantie vergeet je de dagen), anders hadden we leuke kaarten met een poststempel vanuit Chicken kunnen versturen. Later blijkt dit ook te kunnen in het souvenir winkeltje, wat uitpuilt met kippen, kuikens en alles wat hier mee te maken heeft. Zelfs de toiletten zijn voor hanen of hennen. Weer een Kodakmoment! Onderweg vinden we verschillende mogelijkheden om gratis goud te wassen in een beek of rivier. Enfin, mooi weer, weinig kilometers te maken, dus wat doe je? Je gaat op zoek naar die ene nugget! Goldpanning in River Creek.

Zaterdag 23 juni Fairbanks-North Pole-Tok

Even buiten Fairbanks is het plaatsje North Pole, met een grote kerstman langs de weg en een giftshop: Santa's House, alles in Kerstsfeer. Zelfs de straten zijn versierd in kerstsfeer en heten b.v. Mistletoe Drive of Santa Claus Avenue. Het hele jaar Kerst! In de winkel hangt een klok die aftelt naar Kerst en natuurlijk is de echte Kerstman aanwezig, lachen! Bij Delta Junction een pauze genomen omdat daar het monument staat van de Alaska Highway. In bijna 9 maanden, en in hoogtij dagen met 15.000 mensen, werd deze onmogelijke weg gebouwd, 2288 kilometer van Dawson Creek (Britisch Columbia) naar Delta Junction in Alaska, voor bevoorrading van het Amerikaanse leger in de 2e Wereld Oorlog. Na bezoek aan een giga quiltshop mocht HOOFD REISLEIDING even pauze nemen, in Tok, met een Alaska Amber biertje!

Vrijdag 22 juni 2012 Denali-Fairbanks

Prachtig weer onderweg, wel 28 graden Celsius, dus afritsen die broek! Onderweg gezocht naar het plaatsje Martin, stond op de kaart, maar niet gevonden. We kwamen in de vroege middag aan in Fairbanks en hebben een wandeling gemaakt langs de rivierbank, waar het stadje ooit is ontstaan. Heerlijk rondgelopen, nog een bezoek aan een Mall (winkelcentrum), maar dat is niet aan ons besteed. Lekker gegeten bij de Italiaan.

Donderdag 21 juni De langste dag

Om 6.00 uur op, om 7.00 uur een kaartje voor de shuttlebus gekocht en meteen een film bekeken over de geschiedenis van Denali Nationaal Park. Ruim 6.000.000 acres (is ongeveer de helft van Nederland) van wildernis, waar je met je eigen auto niet in mag. Alleen met shuttlebussen of, in wintertijd met sledehonden, geen gemotoriseerde vervoersmiddelen. Meteen om 8.00 uur met de bus het park in en daar begon het avontuur! Over 60 mile gravelroad, die steeds smaller wordt, gaat de bus verder het park in. Onderweg een paar keer een stop voor een bezoekerscentrum en toilet. Beren, wolven (7 stuks, waarvan 2 kleintjes), caribou's, bergschapen, eekhoorns, korhoenders met kuikens, kwamen allen voorbij. Uitzonderlijk voor Denalipark was vandaag het weer; ze hebben hier net 3,5 week rotweer achter de rug, wij komen en het is prachtig, zonnig weer! Een slapende grizzlybeer op een sneeuwlaag(hij had het warm met die bontlaag). Een grizzly bij het bezoekerscentrum op de parkeerplaats (hadden ze die besteld?) en tenslotte een bezoek aan de kennels van de sledehonden met een demonstratie maakten de dag tot een toppertje!

Woensdag 20 juni Anchorage-Denali

Rond half twaalf hadden we al 2 excursies achter de rug! Allereerst Thunderbird Falls, een waterval met een naam die doet vermoeden dat het hier om een ENORME waterval gaat. Helaas, dat viel een beetje tegen, hoewel de wandeling er naar toe heel mooi was. Meteen door naar Eklutna, een Russische orthodoxe begraafplaats met gekleurde huisjes als begraafplaats, prachtig om te zien, alleen veel muggen. In de tijden dat de Russen hier zaten (voor 1880), hebben ze behalve hun taal (terug te vinden in plaatsnamen als Wassila), ook hun geloofsovertuiging meegenomen. Heel veel Alaskanen (natives) zijn russisch orthodox vandaag de dag. Palmer bezochten we daarna. Een stadje ooit begonnen met 203 families, die daar werden geplaatst door de regering om het land eromheen te ontginnen. Het waren families uit andere, koude delen van de VS, met tuinderservaring in koude grond. Zij kregen bij vestiging een boerderij, tractor en geld om te beginnen. Tegenwoordig verbouwen ze hier de grootste kolen en pompoenen van de hele VS (ook wel the lower 48 states genoemd)! Even voorbij Wassila zagen we Mount McKinley (Denali)uit de wolken, bij een blauwe lucht. Heel bijzonder omdat, deze hoogste berg van Noord-Amerika (7000 m), zo'n 95% van de tijd in de wolken zit. In Talkeetna zijn we expres gestopt, een kunstenaarsdorpje met gezellige winkeltjes, tevens het basiskamp voor beklimmers van mount McKinley. Langs de weg kwamen we ook nog een, van wit beton gebouwde, iglo tegen. Ooit als hotel bedoeld, maar nu verlaten. Ook binnen nog gekeken, het was net een koelkast zo koud. We gingen overnachten in de Grizzly Bear Resort, een (log)cabin met toilet, zonder douche, net zo groot als mijn studio en direct aan de highway, nog nooit zo kort geslapen, maar wel cosy!

Dinsdag 19 juni Goudzoekers

Jammergenoeg moesten we afscheid nemen van onze gezellige cabin, met alle avonturen. Op weg naar de "grote" stad Anchorage, stopten we even bij een uitkijkpunt. Daar kwamen we een meneer tegen die vertelde over de goudmijn, waar hij naar goud had gezocht. Spontaan bood hij ons een goldpan aan, waarmee je de modder kunt "wassen", en hopelijk blijft er dan een vlokje goud over. Nou, de dollartekens kwamen in onze ogen en HOOFD REISLEIDING wist niet hoe gauw hij het dagprogramma moest omgooien. Wij vertroken met pan, en later nog een schep naar de beek waar in 1888 voor het eerst goud is ontdekt.

In 1896 werd goud gevonden in de Bonanza Creek, in Dawson City, in het noorden van de Yukon. Toen kwam de grootste goudkoorts op gang die de wereld tot dan toe had gezien, de Klondike Goldrush. De meeste goudzoekers kwamen via de zeeroute: aangekomen in Skagway, Alaska naar de Chilkoot- en Whitepass (met beren), dan de Yukon rivier met een vlot afvaren. Tegenwoordig rijden we over de Klondike Highway (700 km tussen Skagway, via Whitehorse naar Dawson City.


Hier mag je voor $ 20,- zoveel "pannen" als je wilt, en je mag al het goud houden. Wij scheppen, scheppen en nog eens scheppen. En wassen, wassen en nog eens wassen, maar alles wat we vonden was alleen modder.... Op de terugweg naar de auto lazen we dat deze beek over een afstand van 600 meter en 80 meter diep was uitgebaggerd, op zoek naar goud. Ahum, waren we voor niks bezig geweest en lachen de mijneigenaren zich nu een hoedje, omdat wij, al die naieve toeristen, zich een hernia scheppen voor niets? Nu zitten we in een B&B in Anchorage, wachtend op de dag die komen gaat...maar eerst gaan we slapen. En voor jullie: Goedenmorgen!

Maandag 18 juni Seward-Bald Eagle aanval!

Nadat we waren bijgekomen van de close-encounter met de moose, hebben we toch nog lekker geslapen onder onze quilt. Het blijft licht buiten, tijdens een groot gedeelte van de nacht, dat is even wennen. Moeder Duck was nog lekker aan het ronddobberen met haar 4 ducklings en ook de raven waren in de weer met hun nest, bovenin een spar achter ons huisje. Vandaag was een mooie dag om naar de Exit-glacier te gaan, vlakbij, maar als echte Amerikanen, pak je OVERAL de auto voor. vanaf een grote afstand zagen we hem al liggen, weer zo'n gletsjer uit een aardrijkskundeboek, prachtig, en met het zonnetje erop. Langs de weg stond een bord 1815 en verder 1821 en nog weer later 1854. Dit ging zo een tijdje dor, tot we bij het bezekerscentrum kwamen, vol met uitleg over de gletsjer, het klimaat en de IJstijden. Hierna gingen we omhoog en kwamen nog meer bordjes tegen, 1951, 1961 (was een goed jaar!) en nog hoger 2004 en daarnog 50 meter boven lag de gletsjer, al jaren aan het terugtrekken.... De laatse jaren steeds meer door invloed van de mens (verhoogde CO2-uitstoot) en daardoor de hoge temperatuur in het dal, wat snellere smelting teweegbrengt. Hoewel iedere winter ruim 30 meter sneeuw valt in het gebergte, is dit toch niet genoeg om de gletsjer te voeden en trekt deze zich meer en meer terug. 's Middags zijn we naar het Sea-life Centre van Seward geweest. Een aquarium met dieren uit deze omgeving, prachtige onderwaterbeelden en een film over onderzoek naar potvissen gezien. Bij het huisje aangekomen lekker rustig bij de beek gaan zitten. De moeder eend met kinderen zwom gezellig langs.... Het volgende ogenblik scheerde er een Bald Eagle over de beek, op zoek naar kleine eendjes als toetje voor zijn kinderen.... De raven en de eenden begonnen te kwaken, snateren, kwetteren en zo verdween de arend weer....Moeder eend had gelukkig al haar pulletjes nog... Alleen hadden wij geen tijd gehad om de camera te pakken.

Zondag 17 juni Seward-Moose in onze tuin!

Vanuit onze Log Cabin zagen we 's ochtends moeder eend met haar 4 pulletjes ronddobberen. We besloten om lekker in het zonnetje te gaan wandelen langs de kustlijn van Seward. In 1793 kwam hier de rus Baranov aan met zijn schip de Phoenix. Het was toen een bonthandelspost voor de russen. De eerste goudzoekers kwamen hier in 1903 en ze noemden de baai Resurrection Baai, herrezen, waar Seward aan lag. Seward is genoemd naar de staatssecretaris Seward onder de regering van Abraham Lincoln. Seward maakte zich sterk voor het kopen van Alaska voor de VS, van de Russen. Dat is gelukt, met alle grondstoffen, goud, koper en olie. De Russen zullen zich nog wel eens op hun hoofd krabben. De bekende hondenslede-wedstrijd, de Iditarod-race begint hier ook en eindigt 938 mile(=1500 km) verder in Nome. Bij terugkomst in onze cabin gaan we een vuurtje stoken en dan ineens..... Staat er een moose te eten in de achtertuin... Wij, die al een klacht wilden indienen bij de ambassade van Alaska voor het weinig wild dat we zien, stonden even aan de grond genageld, maar konden nog snel de camera pakken. Enfin, vuurtje aan, biertje gedronken, horen we plotseling geritsel tussen de bomen, wie komt daar aan? Ja hoor! Mevrouw moose liep even door de beek naar onze voortuin en verdween daarna het bos weer in. Pfft, even bijkomen van deze ontmoeting!

Zaterdag 16 juni Valdez-Whittier-Seward

Op tijd met de boot mee, HOOFD REISLEIDING had weer een verrassing voor mij: vertrek om 7 uur, inschepen om 6 uur! Maar het was meer dan de moeite waard. Stel je voor; een boottrip door een soort fjord, met om je heen allemaal met sneeuw bedekte, glanzende bergtoppen bij een helderblauwe hemel. Net wit geglazuurde taartpunten (heb je haar weer met lekker eten). Onderweg vogels, zeeleeuwen en vliegende vissen gezien, bovendien ijsbergen van de gletsjers om ons heen, waar de kapitein van het schip tussendoor moest manouvreren. Whittier viel ons tegen. Een overslagplaats voor het leger, er wonen amper mensen. Een goede reden om door te rijden naar Seward. We moesten door een bijzondere tunnel; 1 tunnelbuis met treinrails erin, daar reden we overheen! Hierna kwamen we door Hope, een heel klein plaatsje dat bekend is geworden tijdens de goudkoorts in 1888, lang voordat er goud werd gevonden in Dawson City en Anchorage bestond nog niet eens. In Seward hadden we voor 2 nachten een cabin gehuurd, maar een nacht eerder zou misschien ook kunnen? En ja hoor, we mochten een nacht eerder slapen in onze eigen Log Cabin, jeweetwel, zo'n houten huisje van opgestapelde boomstammen, aan een beekje, met een eigen kampvuur, om vuurtje te stoken en marshmellows te smelten! We sliepen in een houten bed, onder een echte quilt, nou als dat niet echt Alaska is, dan weet ik het niet meer!