16 okt 2013 Barcelona voor gevorderden deel 2

Barcelona van 16 t.m. 20 okt. 2013! Hoera, wat een heerlijke stad. Prachtige oude gebouwen, hoogstandjes in de architectuur, lekker eten en het zou prachtig weer worden!

Vriendin D. en ik gingen goedkoop Ryanair vliegen, voor 34 euro heen en voor 34 euro terug. Vreemd, hier moest een luchtje aan zitten.... Maar voor zo weinig geld kan ik mijn tank nog niet eens volgooien, dus: op naar Barcelona! 

Bij de boeking vraagt D. waar ik de vorige keer geland was, op welk vliegveld van Barcelona? Ik was verbaasd, volgens mij was er toch maar 1? Enfin, zij had alles geregeld en ik had een hotelletje geboekt.
En zo vertrokken we van Eindhoven (9.35 uur FR 2213), met nog meer mensen en allemaal handbagage mee (55x40x20) en dat moest in de bagagebakken boven ons hoofd, naar.... Reus (spreek uit: Ree-oes), ongeveer 100 km. ten zuiden van Barcelona. Als tijdelijke Hoofd Reisleiding was ik hier niet op voorbereid. Ik wist uitstekend de weg vanaf vliegveld Barcelona, maar nu?
Zo namen we, met 2 andere dames, een taxi naar het treinstation van Reus. Hup, daar gingen de eerste 20 euro's. Met de bus kon ook, maar wij dachten slim te zijn, echter, op het station bleek de trein 1,5 uur later te vertrekken en zo kwamen ook de busreizigers nog op tijd aan (bus was €2,50). De trein, met airco, ook niet overbodig, want het was inmiddels 26 graden en zonnig, bleek er ruim een uur over te doen (€ 8,90). 
Aangekomen op het hoofdstation van Barcelona (Estació Central Sants) zag ik weer bekende bordjes. Meteen de metro (L3) naar Plaçe Catalunya, bagage naar het hotel (San Anna) en een ijsje gaan eten op de Rambla.

Kijk, het is dan wel ruim 15.00 uur, maar het is zonnig, gezellig en dan ben je dat zo weer allemaal vergeten! De Rambla afgelopen richting haven Colom van Columbus en strand, boulevardrondje gedaan (waar nog meer Nederlands gesproken wordt dan Spaans) en dan hup aan de tapas!

De volgende ochtend, do 17 okt., vertrokken we met de metro (L3 Lesseps) naar Park Güell. Nu ben ik daar al 2 keer eerder geweest, maar het blijft bijzonder. Ik zie steeds nieuwe bomen, planten en uitzichten. Het park is in 1984 op de Werelderfgoedlijst geplaatst (kijk, dat wist ik ook nog niet!). In eerdere blogs vertelde ik al over deze tuinstad, oorspronkelijk ontworpen als nieuwe stadswijk. 

In het centrum ligt de Gran Plaça Circular, het marktplein, met rondom DE golvende BANK, met glasscherven en gebroken keramiektegels opgebouwde mozaïeken volgens de trencadís-methode (jaja, zoek dat maar even op!).

Op de trap, bij de ingang, zien we de felgekleurde draak Python, die volgens de Griekse mythologie de onderaardse wateren bewaakt. Iedereen wil op de foto, het is bijna vechten om erbij te kunnen! Bussen vol Japanners, mensen van cruise-schepen, de Hop-on Hop-off bus toeristen en dan nog alle individuele bezoekers. Massa-toerisme ten top.

Naast de modelwoning, waar Gaudí zelf heeft gewoond, staan nog een paar huizen. De portierswoning (zie achtergrond van deze geweldige foto!) en het huis van Güell op de berg. Allemaal prachtig.    

Dan lopen we terug, naar beneden richting oude wijk. Barcelona zit zo makkelijk in elkaar, omhoog dan ga je naar het noorden, omlaag naar het zuiden en dus naar de haven/zee. Als je dat eenmaal weet dan is het niet moeilijk. Zo komen we langs Casa Milá, gebouwd door Gaudí tussen 1906 en 1910 en werd al gauw La Pedrera (De steengroeve) genoemd. Door natuursteen en de onregelmatige vormen lijkt het daar ook op.

Let op ventilatierooster!

Wij lopen echter nog een stukje door naar Casa Batlló (€20,35 p.p), verbouwd door Gaudí tussen 1904 en 1906. Dit is een pronkstuk! Veel glas, licht, mozaïksteentjes, bizarre gewelfde balkons die op botten en maskers lijken en dan het dak! Ook binnen zie je de hand van de meester, ventilatieroosters, handgrepen, kozijnen, deuren, allemaal met veel aandacht ontworpen en uitgevoerd.

 Zo hebben we in korte tijd toppers gezien! 

Vrijdag 18 okt 2013

Voor een bijdrage aan het tijdschrift Poppenhuizen en Miniaturen gaan wij vandaag op reis naar Cubelles, een plaatsje richting Reus, waar Yvette woont met haar poppenhuizen en miniaturen.

Op station Barcelona vragen we nog welke trein we moeten hebben, kopen een kaartje en stappen in. Hij gaat wel erg snel, deze trein. De conducteur schudt meewarig zijn hoofd als wij zeggen dat we naar Cubelles moeten. Dit is een sneltrein en die stopt daar niet en bedankt informatrice op station Barcelona! We stappen het volgende station uit en nemen de stoptrein naar Cubelles. Wat een schattig plaatsje, met boulevard, strand en lekkere koffie. Goed idee om hier nog eens vakantie te houden? Yvette showt trots haar huizen en miniaturen en wij gaan weer terug naar Barcelona. De trein stopt ook op Passeig de Gràcia, vlakbij hotel en oude stad. We zwerven door donkere hoge straten met wasgoed, balkons vol palmen en hangplanten, we ruiken heerlijke geuren en staan versteld van het aanbod van de verschillende kleine winkels.

Vissenvoer

In een steeg komen we Dr. Fish tegen; grote (aquarium)bakken met kleine visjes die aan je tenen gaan knabbelen om huidschilfers weg te eten. Dit heb ik al eens gedaan op Malta en ik vond het heerlijk. Vriendin D. is een beetje huiverig, maar ik trek haar gewoon mee naar binnen en geef haar een behandeling + massage cadeau, dit mag wel na zo'n wandeling!
Hierna gaan we verder op zoek naar Plaça Reíal, een van de mooiste pleinen, ontstaan tussen 1848 en 1859, naar Frans Napoleontisch voorbeeld. Oh, wat gezellig, terrassen, restaurants, palmbomen, fonteinen, heerlijk!

Plaça Reíal

Wij lopen iets terug en gaan in een klein restaurant (My way, met speelfilms van en met Sinatra) uitstekende tapas eten met een flesje wijn! Nadat we onze magen gevuld hadden, kwamen we dit tegen: 

Crisis op straat

De volgende morgen, zat. 19 okt. vroeg naar de Sagrada Família, hetgeen duizenden mensen ook gingen doen. Rijen dik wachten voor het kopen van kaartjes (€ 13,50 normaal entree). Wij gingen eerst de crypte in. Daar ligt Gaudí begraven. Hierover heb ik verteld in vorige blogs over Barcelona.

De basiliek/kathedraal is prachtig en moet je gezien hebben als je in Barcelona bent geweest. Soms zie je ansichtkaarten, zonder al die kranen en de kerk helemaal af... dat gaat nog even duren, waarschijnlijk 2026-2030.

Ook het ziekenhuis Sant Pau moet je gezien hebben, dus lopen! Met de Sagrada achter ons en een gezellige buurtmarkt om ons heen lopen we naar boven en zien: 

Helaas grotendeels gesloten, alleen EHBO afdeling is open, dus de volgende keer in Barcelona gaan we hier maar in.

Dit weekend is er een eet-feest in de stad, overal marktjes met tapas, of gewoon, zoals hier op straat! 

Even paella koken voor 40 man

Langs de Arc de Triomph (ja ook hier) komen we weer in het oudste gedeelte van de stad. We nemen vanaf de Rambla nog de markt mee; Boqueria, vol met groente, fruit, vlees, vis, noten, (tieten)kaas en marsepein.

Tietenkaas; specialiteit ....

En dan maar weer aan de tapas, dit keer in een tapasbar waar je een tapasdiner voor 2 pers. kunt

krijgen voor maar € 29,- Dus doen! Heerlijke worstjes, gegrilde paprika's, kaas, brood met tomatensmurrie, gebakken camembert, aardappelen in knoflook en natuurlijk witte wijn.

De laatste dag, 20 okt. 2013 gaan we naar een gebouw waar ik ook nog niet geweest ben (binnen); het Palau de la Música Catalana. Het is door Lluís Domènech i Montaner tussen 1905 en 1908 gebouwd voor het koor van Barcelona. Rijkelijk versierd en met prachtige pilaren is het van de buitenzijde al bijzonder.

Ja, ik ben geen beroepsfotografe, dus hier zie je niet echt de pracht en praal, maar geloof me, het is de moeite waard. Wij konden mee met de engelse rondleiding van 12.00 uur en besloten om eerst nog even verder te kijken. Zo kwamen we bij de kathedraal (de oude), uit de 12e eeuw. Even binnen gekeken en toen door naar de kloostergang met kapelletjes, tuinen, gotische waterputten en snaterende ganzen, ter ere van Santa Eulalia, de stadspatrones van Barcelona.

 Terug naar het Palau de Música, voor de rondleiding van 12.00 uur.  Eerst een film en daarna mochten we gaan kijken in de grote zaal van het muziekpaleis. Prachtige gebrandschilderde ramen en pilaren met bloemmotieven. 

In het midden aan het plafond hangt een koepel van gebrandschilderd glas, die verlicht wordt door het licht van buiten. Bijzonder, het doet me denken aan Gaudí's Sagrada, waar het daglicht ook op een natuurlijke manier moest binnenvallen. Beide architecten waren concurrent en hebben ook vast wat afgekeken bij elkaar.

Nou, voor een amateur-fotografe...

 En dan moeten we terug... met prachtig weer vertrekken we uit Barcelona, eerst per metro (€ 2,-) naar Sants, Centraal Station, dan de trein (€ 8,90)  naar Reus en daar de bus (die was dus € 2,50) naar het vliegveld. Vlucht FR 2212 zit weer lekker vol, bijna kunnen we niet mee... maar gelukkig blijken de gereserveerde plaatsen voor ons te zijn! (Die hebben we ons toegeëigend, nadat we tien minuten hadden gestaan in het vliegtuig). Nog een sappig detail? Nog nooit zo'n landing meegemaakt! Ik vlieg al 35 jaar, ooit eens een keer in een weiland geland, in Alaska, Brazilië enz. gevlogen, vanaf Saba (kleinste landingsbaan van de wereld), maar hier ? ..... de klap op het asfalt was zooo hard, dat we bijna allemaal een whiplash er aan overhielden (en geen excuses hè). Bij uitstappen nog even gekeken of het landingsgestel er nog onder zat. Mochten we binnenkort horen dat er een Ryanair vliegtuig zijn landingsgestel is verloren, dan weten we hoe het komt.

Conclusie: Geweldige stad! Lekker om te zwerven, gezellig met vriendin (nog bedankt voor de plattegrond, voor de volgende keer), heerlijk gegeten, veel gezien en zeker voor herhaling vatbaar in 2026, is dan die Sagrada niet af? Wordt dan wel met rollator.

                                         

                                                                                                     

                                                                                                                                                                      

                                                                                                                                                                     

  

10-20 sept 2013 Italië: Figline Valdarno, Siena, Crete-gebied, Greve, Gardameer, Lazise, Riva, Garda, Funivia de Monte Baldo, Dolemieten, Grossglockner Hochalpenstrasse, Oostenrijk, Hallein, Salzburg, Eisriesenwelt,

Dinsdag 10 september 2013

Markt in FiglineValdarno (dorp van onze camping). Markten beginnen hier om 8 uur en zijn rond 1 uur weer afgelopen, vanwege de warmte en lunch/rust tussen de middag. De winkels zijn tussen de middag dicht, wel langer open 's avonds. Er worden veel waren aangeboden, nu al winterkleding en prachtige groenten en fruit. Ook wat wij niet kennen; cactusvruchten en witte aubergine, grote paddestoelen en supergrote vleestomaten, dat ga ik niet winnen met mijn kastomaatjes.

We nemen een kopje koffie en een koffie verkeerd op het pleintje naast de kerk. Ik moet bij het afrekenen € 2,60 betalen. Ik zeg nog dat het voor TWEE koffie is.... maar dat is dus echt de prijs! 

Goedkope koffie!

's Middags lekker gezwommen (20 banen wedstrijdbad) en we gaan genieten van een cocktail en heerlijk eten.

Woensdag 11 september 2013

We staan op met regen, die al gauw wegtrekt en plaats maakt voor een strakblauwe lucht.

Siena, daar gaan we heen! bij de vestingmuur stappen we uit en gaan naar Piazza del Campo, u allen bekend van de paardenraces die hier ieder jaar gehouden wordt tussen 18  stadswijken. Het stadsplein zelf is verdeeld in 9 sectoren, die de Raad van Negen symboliseren, het bestuur van de stad in de Middeleeuwen.

Middelpunt van het plein is de rijk bewerkte fontein, de Fonte Gaia, een rechthoekig witmarmeren bassin, versierd met beelden.

De toren (102 m.) van het stadhuis (1342) is de op een na hoogste middeleeuwse toren van Italië. Er zitten hier en daar kleine vierkante gaten in, hier zaten vroeger balken in voor de steigers tijdens het bouwen. 

De toren van het stadhuis, Siena.

Die wedstrijd is ook bijzonder; iedere wijk heeft zijn eigen kleur (vlag) en symbool, bv. een draak, egel, schelp, toren enz. Degene die wint , in die wijk wordt een heel feest georganiseerd, met aan het hoofd van de tafel het paard.

En dan komt het: we gaan lunchen op het plein, als echte toeristen. Een eenvoudige lunch, salade, pasta, wijntje. Komt de rekening; niet alleen hoog (natuurlijk!), maar ook een som van € 6,- . Bij navraag aan de ober is dit de prijs voor 2x een couvert en het dekken van de tafel!

Lekker dan. 

De Duomo (Dom) 1136-1382, is spectaculair! Ik heb zelden zo een mooie kerk gezien, dan heb ik het niet over het goddelijke e.d., maar over de bouwstijl. Geheel in gotische stijl en gebouwd met hulp van de eigen bewoners. De witte en zwarte marmeren blokken werden vervoerd van buiten de stad door de eigen inwoners. In 1339 besloten de Sienezen om een nieuw schip te bouwen zodat de kerk de grootste zou worden van de christenheid. Hier kwam niks van terecht omdat de pest uitbrak en een groot gedeelte van de bevolking stierf. Wel zie je nu een onvoltooid schip met op het plein de tegels waar de zuilen hadden moeten komen. De entree was nu €7,- (in 2003 € 4,50). 

Siena, de Dom.

De marmeren vloer in de kerk is heel bijzonder. Handgelegde mozaïeken met verschillende kleuren marmer in verschillende technieken. Sommige al helemaal uitgesleten. Het hele jaar bedekt tegen dat uitslijten, behalve nu, begin september. Mazzel! De bibliotheek kunnen we ook nog bekijken, met handgeschreven boeken van monniken, prachtig ingekleurd, een echt monnikenwerk. 

Marmermozaïk

Aan het einde van de middag gaan we nog ten zuiden van Siena een stuk rijden door het Crete-gebied. Het bestaat uit kale kleiheuvels, die op mierenhopen lijken. Waar nog wel iets ligt wordt graan verbouwd, een heel ander landschap dan boven Siena. Bovendien zijn hier die prachtige oprijlanen te vinden met aan beide zijden cypressen, zoals te zien in films als De Gladiator en The Englisch Patient en misschien wel meer. 

Donderdag 12 september 2013

Als ik aan Italiaanse wijnen denk schiet Lambrusco als eerste in mijn gedachten, maar vandaag rijden we door het Chianti-gebied en naar Greve, hoofdstad van het Chianti-gebied, het ligt 30 km. ten zuiden van Florence. In het hart van de oude stad bevindt zich  een Franciscanenklooster.  Ook een prachtig plein, met arcade-bogen en daaronder zitten allemaal leuke winkeltjes en nog een hele speciale slagerij. Hier komt zelfs de voormalige koning van Italië zijn inkopen doen. Dat wilden we zelf dus wel eens zien. Echt hoor, dit is bijzonder; het is zowel een museum (antieke messen, slachtbijlen, foto's van oude voorgangers, familiebomen), als een moderne slagerij; prachtige stukken vlees, met uitleg waar het vandaan komt, alles wordt direct geseald, droge worsten en gerookte hammen aan het plafond en een sféér! Geweldig gewoon. Als vegetariër zou je er bijna vlees van gaan eten, zo wordt het tentoongesteld.

De Chianti-streek is al meer dan twee eeuwen één van de belangrijkste wijnproducerende gebieden van Italië. In september, kort voor de druivenpluk, is het prachtig om te zien hoe de druiventrossen met blauwe Sangiovese druiven de wijnstokken laten doorbuigen in de wijngaarden die wij passeren.

Vrijdag de 13de!

Op tijd vertrokken naar het Garda-meer (70 meter boven zee niveau) het grootste meer van Italië. Ooit als kind daar geweest. Geluncht in Lazise..vanwege deja vu gevoel.

Daarna door naar Malcesine, Hotel Garni Orchidea.

Plaatsnamen als Bardolino, Peschiera, Sirmione en Salò herken ik van vroeger. Ook zijn we toen in Verona geweest, ik heb als kind zelfs met een kaarsje aan de Aïda gezien in de Arena, indrukwekkend, weet ik nog, omdat er echte olifanten meededen.

Zaterdag 14 september

In Riva del Garda geweest, jeugdherinneringen ophalen.

In de uitlaatgassen gelopen door het plaatsje. Bah, zo had ik het me niet herinnerd. Wel Hotel La Perla gevonden, waar ik 40 jaar geleden met mijn ouders en broertje op vakantie ben geweest. Ja hoor, het zwembad herken ik, de 3 verdiepingen hoge flat waar we sliepen, alleen de entree en de eetzaal zijn totaal anders. De receptioniste vertelt ons dat er vroeger nog een weg aan de achterkant liep, vandaar dat ik weet dat ik nooit verder mocht dan de trap. Nog even wat foto's geschoten voor Broer.

Ineens schiet mij nog te binnen dat Broer en ik onderweg gingen zwaaien naar Nederlanders, in het Dafje op de achterbank, als we er al eens eentje zagen, nu kan je blijven zwaaien, want het lijkt hier wel een Nederlandse kolonie. Waar komen ze allemaal vandaan, de schoolvakanties zijn toch allang afgelopen?

Riva ligt op het noordelijkste puntje van het meer, in de provincie Trento. Bestaat al sinds de Romeinse tijd en dat zie je aan bv. het bastion en de kerken. Er is ook een vesting, maar die is veel later gebouwd door de Habsburgers. Ach, ik zie het nu, maar herinner me er weinig van. Toch nog maar eens die oude foto's bekijken.

Later nog naar Torbole en Arco (dorpje verderop met geweldig uitzicht op het meer).

Zondag 15 september

In file langs het meer naar Garda, erg toeristisch en opvallend veel kledingwinkels die allemaal hetzelfde verkopen.

Malcesine, mooi stadje met oude weggetjes van ingemetselde kiezelstenen. Bruiloft gezien met een voor deze speciale gelegenheid versierde tuctuc.

Wat valt me op in dit stuk van Italië? Allereerst het slechte wegdek, ik schreef al eerder, als je je schokdempers wilt testen, doe het hier! Veel achterstallig onderhoud van gebouwen, m.n. gebouwen op het platteland, sommige staan leeg of vallen uit elkaar. Langs de wegen in de bebouwde kom staan vaak afvalcontainers, in verschillende kleuren voor verschillend afval, met troep eromheen, wat rommelig overkomt. Veel rotzooi rond de huizen. En toch, ook schitterende landhuizen, boerderijen waar olijfolie en Chianti wijn verkocht wordt, direct aan de weg, proeven mag ook! Soms zie je ook limoenbomen. Veel bloemen in bakken en langs de huizen, wat een heel vriendelijk en vrolijk gezicht geeft.

Maandag 16 september 2013

Met de auto naar de Funivia de Monte Baldo, een 360 graden-panorama-kabelbaan, hij draait langzaam rond zijn as, terwijl je naar boven gaat. Dit is de enige in de wereld en echt bijzonder (vooral als je met 83 personen als sardientjes in blik tegen de wanden en ramen staat gedrukt, zodat het woord genieten nou niet direct bij je opkomt). Naar boven, naar het machtige Monto Baldo (1715 m.), het bergmassief naast het Garda-meer, met indrukwekkende vergezichten over het hele meer. Nu nog, want het is helder, zonnig en dus ook goed weer voor para-gliders, die vanaf dit punt de diepte induiken en lijken te zweven als adelaars.  Prachtig om te zien hoe zij op thermiek langzaam naar beneden glijden. Na een paar uur zonnen boven begint de bewolking toe te nemen, wij een rode kop en de rest wil naar beneden, gevolg; een uur wachten op de kabelbaan naar het dal. Wel nog een schaapskudde gezien met lammetjes!

Dinsdag 17 september 2013

Negen uur: vertrokken uit Malcesine, richting Bolzano/Trento, naar de Dolomieten. Dit, jonge gebergte, heeft hele scherpe punten. Het staat op de Unesco Werelderfgoedlijst en is een omhoog gedrukte koraalzee, onvoorstelbaar. Nog een cappuccino en een latte machiatto  voor 3 euro (samen!) en 21 graden op een terrasje langs de weg, onthou dat!

Dan een adembenemende weg naar de Passo Pordoi (2239 m.). Haarspeldbochten, 33 naar boven, daar draai ik mijn hand niet voor om. En dan, sneeuw! 

De temperatuur daalt naar 2 graden en bovenop de pas is het rond het vriespunt, de sneeuwschuivers staan klaar, een totaal andere wereld! O ja, en dan ook 33 haarspeldbochten naar beneden, dat zijn er samen... Juist, teveel voor een chauffeuse uit de Lage Landen.

Maar we rijden door, Hoofd Expeditie wil graag de Grossglockner Hochalpenstrasse (48 km. en aangelegd voor het toerisme) rijden, een alternatieve doorgang voor de Felbertauern tunnel, de Tauerntunnel of de Tauern treintunnel. Grote delen van het jaar is de weg dicht, oorzaak sneeuw. Gisteravond werd er nog hevig gekeken op internet, want het had gesneeuwd en misschien was de weg wel dicht. Gelukkig, voor 33 euro mogen we doorrijden. Hoofd rijdt zelf naar boven, ik mag afdalen.

Boven (2369 m. via de Kaiser-Franz-Josefs-Höhe) maken we schitterende foto's van de Grossglockner, net voordat de berg verdwijnt in de wolken en van de Pasterzengletscher, langste gletscher van de Oost-Alpen. Oh, wat is het hier koud, wind, sneeuw en geen handschoenen, ik heb alleen zomerkleren mee, om te flaneren...

Vergeet ik nog bijna te vertellen dat het niet het hoogste punt was, waar we ruilden van stoel, dat bleek nl. de Edelweiss-Spitze (2571 m.), maar dat was Hoofd Reisleiding even ontschoten, bovendien bleek die weg afgesloten i.v.m. het pak sneeuw dat al was gevallen, we zagen de punt wel liggen....

Woensdag 18 september 2013

Als je een persoonlijke reisgids hebt, zijn er spannende momenten te beleven. Zo sta ik met 35 graden in een Toscaans landschap, dan bij het Gardameer met 22 graden, vervolgens in de sneeuw op -2 bij de Grossglockner en dan nu in de wolken (Mühlbach), met mijn eigen Bruce Willis.

Vanuit het hotel, in de wolken, reizen we langs Milka-koeien, Märklin-treintjes en schattige huizen uit de Sissi-films, met mooie plantenbakken vol hangpetunia's en geraniums, werkelijk prachtig, ik ben niet jaloers, alleen een beetje verdrietig.

Door een giga bergkloof met watervalletjes en steile rotsen afgedekt met kippengaas (tegen vallende rotsstukken) gaan we verder.

Koeien of schapen op de weg, sneeuw, je kunt hier van alles verwachten, behalve beren op de weg (daarvoor moet je lezen in dit blog bij de afleveringen Canada/Alaska), of het moet de gebreide beer zijn die ik voor de HobbyHandig aan het maken ben, o jee, ik dwaal af....

De benzine kost hier 1,32 per liter, dat zijn vooroorlogse prijzen, dat scheelt voor ons 16 euro op een volle tank!

Jammer dat er geen hoogtemeter op de Tom-Tom zit, zou leuk zijn, zal ik ze daar eens over schrijven? Ook handig, voor als je een blog schrijft, dat weet je hoe hoog je geweest bent....

Het is hier prachtig als ik naar buiten kijk, alles zo groen, nu weet ik ook waarom... Het regent hier veel en de wolken hangen vaak laag, veel vocht dus. Vandaar natuurlijk ook dat die plantenbakken zo mooi zijn!

Alles gaat door die kloof: de rivier, de trein, auto's, elektra- en andere kabels. Soms is deze weg in de winter afgesloten, door sneeuw en lawines, hoe zou het dan gaan met de voorzieningen, of is dat de reden dat iedereen hier zoveel hout heeft opgeslagen in zijn achtertuin? Echt, ladingen liggen hier te drogen, keurig gekloofd en gestapeld onder afdakjes of golfplaten. Zullen we wat meenemen voor onze spekkachel?

Waarschijnlijk zijn hier binnenkort verkiezingen, ik ben niet helemaal op de hoogte van de binnenlandse politiek van Oostenrijk, maar zie grote aanplakbiljetten, billboards en zelfs banners met steeds dezelfde leuzen. Eerlijk gezegd, ik schrik een beetje van de directheid en de felheid. Teksten als: "Wir hilfen zuerst in eigenem Land" en : "Keine Cent für Pleite Staaten" , "Gemeinsam fur Östenreich" en " Wir kürzen die EU-Beitrage" van de OVP. Ook willen ze geen minaretten en krijg je pas na 15 jaar staatsburgerschap, mits je je goed gedragen hebt en ingeburgerd bent, dan heb je ook pas recht op de sociale voorzieningen, poeh....

Inmiddels zijn we al vele dorpen gepasseerd, met kerkspitsen met een ui er op (een zwiebel, zei mijn moeder vroeger, is dat Gronings?). Schone dorpen, met hier en daar een koe, want de meesten koeien (met bellen om hun nek, zodat je hoort waar ze staan te grazen) zijn al van de alp af en staan op stal in het dorp. Dit is ook de start van de Bauernfesten; oogst binnen, houtvoorraad aangevuld, koeien op stal, feesten maar! En geef ze eens ongelijk, na al dat werk.

Het zijn harde werkers, die Oostenrijkers, meestal zijn de boeren in de zomer druk met hun boerderij en 's winters zijn ze skileraar. Andere industrie; Liebherr, Holzbau (wat wil je met zoveel bos om je heen), Wasserkraftwerke (witte steenkool, elektra uit waterkracht) en metaal- en staalbedrijven. En dan dat toerisme, ook slim aangepakt. 's Winters iedereen op de ski en zomers allemaal aan de wandel. Voor allebei heb je hotels nodig en het stikt hier dan ook van de hotels, Gasthöfe en restaurants. Prachtige gebouwen met muurschilderingen, echte plaatjes!

Heb je je ooit afgevraagd waarom Salzburg Salzburg heet? Nou, hier komt het antwoord:

In Hallein, net onder Salzburg, in de Dürrnberg is ooit zout gevonden. Eerst door de Kelten, die waren blij, hun eten was alleen door kruiden smaakvol, maar door het zout kon men ook eten gaan bewaren.

In de 17e eeuw is men echter op een nieuwe manier het zout gaan ontginnen, voorheen met de hand, nu werd het opgelost in water en naar Salzburg vervoerd. Daar werd het verhit (bomen genoeg hier) en daardoor verdampte het water en hield men zout over. Zo is Salzburg groot geworden, door de rijkdom die het bracht door het zout ook te exporteren naar de buren.

We gaan ons omkleden, in een soort overall en stappen op een treintje de mijn in, die inmiddels niet meer in bedrijf is.

En dan naar de zoutmijn! Eerst omkleden in witte pakken, we lijken net Michelin mannetjes, of asbestverwijderaars. Dan met het treintje naar beneden. We lopen en glijden van glijbanen af en komen zelfs (onder de grond) de grensovergang tussen Duitsland en Oostenrijk tegen. Geweldige excursie.

Donderdag 19 september 2013

Wat ik nu weer beleefd heb!

Wie was in hemelsnaam die eerste geoloog, speleoloog, of andere loog, die naar boven is gegaan, de berg op, en besloten heeft om daar een grot binnen te gaan?

Naar Werfen, richting Salzburg, naar de EisRiesenWelt (Wereld van de IJsreuzen), de grootste ijsgrot ter wereld.

Met auto de berg op, soms 21% stijging. In de folder staat: warme kleren en stevige schoenen (zijn dat ook de ballerina's waar een meisje op loopt?). Dan, vanaf 1000 meter een wandeling van 20 minuten recht omhoog (1080 m) en in 3 minuten met Oostenrijkse steilste kabelbaan naar 1575 meter. Maar dan ben je er nog niet! Als je dan zou weten wat je te wachten staat...

Weer omhoog, steil, in 20 minuten (volgens folder) naar 1641 meter. Mijn hemel, je moet hier wel een kei-gave conditie voor hebben. We staan voor de ingang van de grot en gaan met de engelse gids mee. Sommige van de 50 mede-trap-bestijgers krijgen een carbidlamp in de handen gedrukt, wel uitkijken want het is open vuur...  

Ondertussen krijgen we wat achtergrond info. De Oostenrijkse Alpen, miljoenen jaren geleden gevormd, zijn de basis geweest voor grotten, die op hun beurt door stromend water (rivier de Salzach, die nu als klein stroompje nog door Salzburg stroomt) zijn gemaakt.

Deze grot, vol met kalksteen, laat veel water door en door de wind, die m.n. in de winter door de grot jaagt, komen er ijsafzettingen tot vorming (zoals in een druipsteengrot). Het begin van de ijsgrot is voor toeristen toegankelijk, ruim 1 kilometer, de overige 42 kilometer bevat geen ijs. En raadt eens wat wij gaan doen? Juist! Nog verder klimmen; en wel zo'n 700 treden naar boven, slik.

Alexander von Mörk was degene die in 1912 op zoek ging (hij was het dus!), naar een ontdekking van Anton Posselt, die een ingang van een grot had gevonden. Alexander leidde een aantal expedities (alleen met touw en spijkers onder de schoenen, geen trappen of ander houvast), maar werd in de WO I gedood. Zijn as staat in een urn in de berg. In 1955 werd pas de kabelbaan gebouwd, wat de klim met een aantal uren verminderde.

Enfin, ondertussen staan wij te blauwbekken. Al snel gaat het met trappen omhoog en zien we echt gigantische ijsafzettingen (o.a. 25 meter breed en vreselijk hoog), die we, helaas niet mogen fotograferen. Prachtig, als de gids een lichtje aansteekt en we de lagen van het ijs zien. Het oudste ijs hier gevonden is ruim 5000 jaar oud. We lopen over aangelegde trappen, hier en daar nat van smeltend ijs. En ja hoor... Daar gaat de eerste op haar muil, of ballerina? Eentje voor me. Gelukkig heb ik goede schoenen en warme kleren. Die achter ons dus niet, dat is die dame met haar ballerina's aan, onverantwoord. Maar die klettert dus later nog een paar treden af...

Wij aanschouwen verschillende ijsvormingen, de grootste is de Kathedraal van Mörk, naar de ontdekker. Ook een vrij nieuwe, de Mammoet, en inderdaad daar zie ik een slagtand, van ijs. Wel bijzonder dat ze hier alles zo natuurlijk mogelijk hebben gelaten, geen elektra of lichtshows.

Na ongeveer een uur komen we op het verste en hoogste punt, 1775 meter en de gids verteld dat er nog ruim 400 meter rots boven ons hoofd zit. Geweldig, dit is een toppertje! Binnen een half uur dalen we weer af naar de ingang van de grot (en waar miss Ballerina weer languit op een trede onderuit gaat!).

Eenmaal buiten trakteren we onszelf op een warme choco mit Rum!

Vrijdag 20 september 2013

Alweer de laatste dag hier in Oostenrijk. We rijden nog naar Dienten en Maria Alm am Steinernen Meer, waar 's winters Hoofd Afdaling op de Ski, gestationeerd is. Ook brengen we nog een lading SjHEM en lavendelcadeautjes weg en zo worden de dreigende tekorten weer aangevuld...natuurlijk voor alle avonturen die nog komen gaan!

7 sept 2013 Italie: Pisa, Lucca, Montecatini Alto, San Gimignano, Volterra.

Zaterdag, 7 september 2013

Zeg Pisa en je denkt scheve toren en ja hoor, hij is nog net zo scheef als in 2003, toen ik hem voor het laatst zag. 

Jammer van die stellages...

Samen met de Dom (1063), het Baptisterium (1152-1284) en de Campo Santo begraafplaats, staat de Torre Pendente op het Campo dei Miracoli (het veld der wonderen, omdat de witte gebouwen (Carara marmer) lijken op te rijzen uit de groene grond), wat net lijkt op een wonder.

De bouw begon in 1173, bij de derde verdieping begon hij te hellen, de bouw heeft toen een tijd stilgestaan, later is toch besloten hem af te maken. In de 3e verdieping zit dus ook een knik, in de hoop dat het niet zo zou opvallen. Nog steeds is men bezig met "het probleem" op te lossen. Zo hebben er stalen kabels gespannen gezeten tussen de toren en de gebouwen er achter. Er is gedacht om een andere toren er tegenaan te bouwen, zodat de scheve toren er op kon leunen. Ongeveer 10 jaar geleden is er stikstof in de bodem gespoten, om de grond rustig te krijgen, a.h.w. te bevriezen. Ook is er beton gestort. Door de moerassige ondergrond en slechte fundering (slechts 3 meter diep) staat hij 5,4 meter uit het lood, hoogte 54,5 m). Maar wat zou Pisa zijn zonder scheve toren? Grappig om te zien: al die mensen die op de foto willen alsof ze de toren willen tegenhouden. Zo "not done" (volgens een fotoblad).

Lucca, Middeleeuwse vestingstad met een rechthoekig stratenpatroon (geboorteplaats van Puccini, componist van de opera's Boheme en Madame Butterfly), was een oude kolonie van Rome in 180 v. Chr. Omgeven door zware muren van rood baksteen, geven ze de stad een oude sfeer.

Door de nauwe straatjes gingen we naar de kathedraal; San Martino (Sint Maarten)uit de 11de eeuw. In de voorkant zit een bouwfout, er zouden 3 dezelfde bogen in moeten zitten.

Let op die rechterboog!

Men begon vanaf de linkerkant naar de klokkentoren te bouwen, toen bleek er te weinig ruimte over te zijn, dus de laatste boog gewoon maar kleiner gemaakt. Rare jongens, die Romeinen (Asterix en Obelix). Op zoek naar Het Ronde Plein zwierven we verder en kwamen bij de kerk San Michele in Foro, naast het Forum (het stadsplein), prachtig, maar we moesten verder... En ja, daar was het Anfiteatro (zo spel je het, met een n) Romano. Er is niets meer over van het oude amfitheater, de stenen werden gestolen en ergens anders gebruikt. Zo bleef over het Piazza del Mercato, bebouwd met middeleeuwse huizen die rond de muren van het theater stonden, zo zie je nu nog hoe die vorm was.

Als laatste gingen we deze dag naar Montecatini Alto, een schattig bergdorpje, bekend geworden door de Thermen, maar wij gaan met het treintje (funicolare) naar boven

 en genieten van een geweldig uitzicht en een kerk die wel heel bijzonder is ingericht. 

Zondag, 8 september 2013

Rustdag, camping, zwembad.

Campingleven: Overdag fluisteren en geen overlast willen bezorgen, terwijl je de senseo van de buurman hoort pruttelen en je precies weet wanneer en wat iedereen eet. 's Avonds doet iedereen een spelletje, je hoort de dobbelstenen rollen en de pionnen schuiven. 's Ochtends de potten Calve en pakken Venz op de tafels. En we geven iedereen een bijnaam. Zo heb je "de Belgen", u begrijpt wel waarom. Dan is er een stel die de hele dag achter hun laptop en iPad zitten, het internet-stel. En dan hebben we schuin tegenover ons een dichtbehaarde buurman, vanaf zijn enkels tot aan zijn nek een vacht die je nog niet met 10 lasers weg kunt krijgen. En dan nog in blote bast rondlopen ook, dit kan echt niet meer in 2013, dat is dus KingKong.

Maandag, 9 september 2013

Via een mooie, landelijke weg naar San Gimignano, waar we plaatsnamen tegenkomen als Poggibonsi, maar ook Sambuca.

San Gimignano

San Gimignano, de stad van de prachtige torens, is een Middeleeuws stadje. Er stonden ooit 76 hoge torens (13e eeuw), nu zijn er nog 14 over. Ze dienden als privé-fort en stonden voor rijkdom van hun eigenaar. Dit stadje is echt een toppertje! Zo mooi authentiek, daardoor massatoerisme, jammer, maar dat hoort hier erbij. Het lijkt een soort Volendam van Toscane en toch de moeite waard. Veel leuke winkeltjes met lokale wijn, olijfolie, kunstnijverheid en zelfs wildzwijn-producten (La Buca). En het beste ijs van de wereld, ze staan in de rij! Wij nemen een heerlijke lunch, wit wijntje, zonnetje, terrasje.... We hebben het weer voor elkaar!

Arco Etrusko

Hierna brengen we nog een bezoek aan Volterra, een Etruskische stad met muren uit die tijd. Er wordt in de buurt albast gewonnen en we zien winkeltjes en ateliers waar dit te koop aangeboden wordt. Oude opgravingen bij de muur en de Arco Etrusko zijn ook bijzonder. Deze boog is deels Romeins, alleen de zwaar verweerde koppen en de zuilen van basaltsteen zijn uit de 6de eeuw.

Terugweg is waanzinnig! Het begint als we de parkeergarage uitrijden. Een Italiaan voor ons, met grote auto en nog groter ego, stopt zijn auto voor de uitrij-slagboom en stapt uit, gaat naar de betaalautomaat om te betalen! Hoe arrogant kun je zijn? Natuurlijk begint iedereen te toeteren en te foeteren!

Hierna via kronkelweggetjes terug, waarbij opgemerkt dat, ingeval iemand zijn schokbrekers wil controleren, men vooral hier moet gaan rijden, want van wegenonderhoud hebben ze hier nog nooit gehoord. We stuiteren door schattige dorpjes met de zon bijna achter de bergen, wat een heel mooi sfeervol licht geeft. Oja, zien we nog een bruggetje in een dorp, met oude vrouwtjes die staan te kwekken... Wij concluderen dat dat de bijeenkomst is van de kansloze, oude weduwen van het dorp. En even verderop, in een ander dorp, een aantal bankjes met oude mannetjes. Als we die nou eens ....?