Dinsdag 10 september 2013
Markt in FiglineValdarno (dorp van onze camping). Markten beginnen hier om 8 uur en zijn rond 1 uur weer afgelopen, vanwege de warmte en lunch/rust tussen de middag. De winkels zijn tussen de middag dicht, wel langer open 's avonds. Er worden veel waren aangeboden, nu al winterkleding en prachtige groenten en fruit. Ook wat wij niet kennen; cactusvruchten en witte aubergine, grote paddestoelen en supergrote vleestomaten, dat ga ik niet winnen met mijn kastomaatjes.
We nemen een kopje koffie en een koffie verkeerd op het pleintje naast de kerk. Ik moet bij het afrekenen € 2,60 betalen. Ik zeg nog dat het voor TWEE koffie is.... maar dat is dus echt de prijs!
 |
| Goedkope koffie! |
's Middags lekker gezwommen (20 banen wedstrijdbad) en we gaan genieten van een cocktail en heerlijk eten.
Woensdag 11 september 2013
We staan op met regen, die al gauw wegtrekt en plaats maakt voor een strakblauwe lucht.
Siena, daar gaan we heen! bij de vestingmuur stappen we uit en gaan naar Piazza del Campo, u allen bekend van de paardenraces die hier ieder jaar gehouden wordt tussen 18 stadswijken. Het stadsplein zelf is verdeeld in 9 sectoren, die de Raad van Negen symboliseren, het bestuur van de stad in de Middeleeuwen.
De toren (102 m.) van het stadhuis (1342) is de op een na hoogste middeleeuwse toren van Italië. Er zitten hier en daar kleine vierkante gaten in, hier zaten vroeger balken in voor de steigers tijdens het bouwen.
 |
| De toren van het stadhuis, Siena. |
Die wedstrijd is ook bijzonder; iedere wijk heeft zijn eigen kleur (vlag) en symbool, bv. een draak, egel, schelp, toren enz. Degene die wint , in die wijk wordt een heel feest georganiseerd, met aan het hoofd van de tafel het paard.
En dan komt het: we gaan lunchen op het plein, als echte toeristen. Een eenvoudige lunch, salade, pasta, wijntje. Komt de rekening; niet alleen hoog (natuurlijk!), maar ook een som van € 6,- . Bij navraag aan de ober is dit de prijs voor 2x een couvert en het dekken van de tafel!
Lekker dan.
De Duomo (Dom) 1136-1382, is spectaculair! Ik heb zelden zo een mooie kerk gezien, dan heb ik het niet over het goddelijke e.d., maar over de bouwstijl. Geheel in gotische stijl en gebouwd met hulp van de eigen bewoners. De witte en zwarte marmeren blokken werden vervoerd van buiten de stad door de eigen inwoners. In 1339 besloten de Sienezen om een nieuw schip te bouwen zodat de kerk de grootste zou worden van de christenheid. Hier kwam niks van terecht omdat de pest uitbrak en een groot gedeelte van de bevolking stierf. Wel zie je nu een onvoltooid schip met op het plein de tegels waar de zuilen hadden moeten komen. De entree was nu €7,- (in 2003 € 4,50).
 |
| Siena, de Dom. |
De marmeren vloer in de kerk is heel bijzonder. Handgelegde mozaïeken met verschillende kleuren marmer in verschillende technieken. Sommige al helemaal uitgesleten. Het hele jaar bedekt tegen dat uitslijten, behalve nu, begin september. Mazzel! De bibliotheek kunnen we ook nog bekijken, met handgeschreven boeken van monniken, prachtig ingekleurd, een echt monnikenwerk.
 |
| Marmermozaïk |
Aan het einde van de middag gaan we nog ten zuiden van Siena een stuk rijden door het Crete-gebied. Het bestaat uit kale kleiheuvels, die op mierenhopen lijken. Waar nog wel iets ligt wordt graan verbouwd, een heel ander landschap dan boven Siena. Bovendien zijn hier die prachtige oprijlanen te vinden met aan beide zijden cypressen, zoals te zien in films als De Gladiator en The Englisch Patient en misschien wel meer.
Donderdag 12 september 2013
Als ik aan Italiaanse wijnen denk schiet
Lambrusco als eerste in mijn gedachten, maar vandaag rijden we door het
Chianti-gebied en naar Greve, hoofdstad van het Chianti-gebied, het ligt 30 km.
ten zuiden van Florence. In het hart van de oude stad bevindt zich een Franciscanenklooster. Ook een prachtig plein, met arcade-bogen en
daaronder zitten allemaal leuke winkeltjes en nog een hele speciale slagerij.
Hier komt zelfs de voormalige koning van Italië zijn inkopen
doen. Dat wilden we zelf dus wel eens zien. Echt hoor, dit is bijzonder; het is
zowel een museum (antieke messen, slachtbijlen, foto's van oude voorgangers,
familiebomen), als een moderne slagerij; prachtige stukken vlees, met uitleg
waar het vandaan komt, alles wordt direct geseald, droge worsten en gerookte
hammen aan het plafond en een sféér! Geweldig gewoon. Als vegetariër zou je er bijna vlees van gaan
eten, zo wordt het tentoongesteld.
De Chianti-streek is al meer dan twee eeuwen één van de
belangrijkste wijnproducerende gebieden van Italië. In september,
kort voor de druivenpluk, is het prachtig om te zien hoe de druiventrossen met
blauwe Sangiovese druiven de wijnstokken laten doorbuigen in de wijngaarden die
wij passeren.
Vrijdag de 13de!
Op tijd vertrokken naar het Garda-meer (70
meter boven zee niveau) het grootste meer van Italië. Ooit als kind
daar geweest. Geluncht in Lazise..vanwege deja vu gevoel.
Daarna door naar Malcesine, Hotel Garni
Orchidea.
Plaatsnamen als Bardolino, Peschiera,
Sirmione en Salò herken ik van vroeger. Ook zijn we toen in Verona geweest, ik heb als
kind zelfs met een kaarsje aan de Aïda gezien in de Arena, indrukwekkend,
weet ik nog, omdat er echte olifanten meededen.
Zaterdag 14 september
In Riva del Garda geweest, jeugdherinneringen
ophalen.
In de uitlaatgassen gelopen door het
plaatsje. Bah, zo had ik het me niet herinnerd. Wel Hotel La Perla gevonden,
waar ik 40 jaar geleden met mijn ouders en broertje op vakantie ben geweest. Ja
hoor, het zwembad herken ik, de 3 verdiepingen hoge flat waar we sliepen,
alleen de entree en de eetzaal zijn totaal anders. De receptioniste vertelt ons
dat er vroeger nog een weg aan de achterkant liep, vandaar dat ik weet dat ik
nooit verder mocht dan de trap. Nog even wat foto's geschoten voor Broer.
Ineens schiet mij nog te binnen dat Broer en
ik onderweg gingen zwaaien naar Nederlanders, in het Dafje op de achterbank,
als we er al eens eentje zagen, nu kan je blijven zwaaien, want het lijkt hier
wel een Nederlandse kolonie. Waar komen ze allemaal vandaan, de schoolvakanties
zijn toch allang afgelopen?
Riva ligt op het noordelijkste puntje van het
meer, in de provincie Trento. Bestaat al sinds de Romeinse tijd en dat zie je
aan bv. het bastion en de kerken. Er is ook een vesting, maar die is veel later
gebouwd door de Habsburgers. Ach, ik zie het nu, maar herinner me er weinig
van. Toch nog maar eens die oude foto's bekijken.
Later nog naar Torbole en Arco (dorpje
verderop met geweldig uitzicht op het meer).
Zondag 15 september
In file langs het meer naar Garda, erg
toeristisch en opvallend veel kledingwinkels die allemaal hetzelfde verkopen.
Malcesine, mooi stadje met oude weggetjes van
ingemetselde kiezelstenen. Bruiloft gezien met een voor deze speciale
gelegenheid versierde tuctuc.
Wat valt me op in dit stuk van Italië?
Allereerst het slechte wegdek, ik schreef al eerder, als je je schokdempers
wilt testen, doe het hier! Veel achterstallig onderhoud van gebouwen, m.n.
gebouwen op het platteland, sommige staan leeg of vallen uit elkaar. Langs de
wegen in de bebouwde kom staan vaak afvalcontainers, in verschillende kleuren
voor verschillend afval, met troep eromheen, wat rommelig overkomt. Veel
rotzooi rond de huizen. En toch, ook schitterende landhuizen, boerderijen waar
olijfolie en Chianti wijn verkocht wordt, direct aan de weg, proeven mag ook!
Soms zie je ook limoenbomen. Veel bloemen in bakken en langs de huizen, wat een
heel vriendelijk en vrolijk gezicht geeft.
Maandag 16 september 2013
Met de auto naar de Funivia de Monte Baldo,
een 360 graden-panorama-kabelbaan, hij draait langzaam rond zijn as, terwijl je
naar boven gaat. Dit is de enige in de wereld en echt bijzonder (vooral als je
met 83 personen als sardientjes in blik tegen de wanden en ramen staat gedrukt,
zodat het woord genieten nou niet direct bij je opkomt). Naar boven, naar het
machtige Monto Baldo (1715 m.), het bergmassief naast het Garda-meer, met
indrukwekkende vergezichten over het hele meer. Nu nog, want het is helder,
zonnig en dus ook goed weer voor para-gliders, die vanaf dit punt de diepte
induiken en lijken te zweven als adelaars.
Prachtig om te zien hoe zij op thermiek langzaam naar beneden glijden.
Na een paar uur zonnen boven begint de bewolking toe te nemen, wij een rode kop
en de rest wil naar beneden, gevolg; een uur wachten op de kabelbaan naar het
dal. Wel nog een schaapskudde gezien met lammetjes!
Dinsdag 17 september 2013
Negen uur: vertrokken uit Malcesine, richting
Bolzano/Trento, naar de Dolomieten. Dit, jonge gebergte, heeft hele scherpe
punten. Het staat op de Unesco Werelderfgoedlijst en is een omhoog gedrukte
koraalzee, onvoorstelbaar. Nog een cappuccino en een latte machiatto voor 3 euro (samen!) en 21 graden op een
terrasje langs de weg, onthou dat!
Dan een adembenemende weg naar de Passo
Pordoi (2239 m.). Haarspeldbochten, 33 naar boven, daar draai ik mijn hand niet
voor om. En dan, sneeuw!
De temperatuur daalt naar 2 graden en bovenop
de pas is het rond het vriespunt, de sneeuwschuivers staan klaar, een totaal
andere wereld! O ja, en dan ook 33 haarspeldbochten naar beneden, dat zijn er
samen... Juist, teveel voor een chauffeuse uit de Lage Landen.
Maar we rijden door, Hoofd Expeditie wil
graag de Grossglockner Hochalpenstrasse (48 km. en aangelegd voor het toerisme)
rijden, een alternatieve doorgang voor de Felbertauern tunnel, de Tauerntunnel
of de Tauern treintunnel. Grote delen van het jaar is de weg dicht, oorzaak
sneeuw. Gisteravond werd er nog hevig gekeken op internet, want het had
gesneeuwd en misschien was de weg wel dicht. Gelukkig, voor 33 euro mogen we
doorrijden. Hoofd rijdt zelf naar boven, ik mag afdalen.
Boven (2369 m. via de Kaiser-Franz-Josefs-Höhe) maken
we schitterende foto's van de Grossglockner, net voordat de berg verdwijnt in
de wolken en van de Pasterzengletscher, langste gletscher van de Oost-Alpen.
Oh, wat is het hier koud, wind, sneeuw en geen handschoenen, ik heb alleen
zomerkleren mee, om te flaneren...
Vergeet ik nog bijna te vertellen dat het
niet het hoogste punt was, waar we ruilden van stoel, dat bleek nl. de
Edelweiss-Spitze (2571 m.), maar dat was Hoofd Reisleiding even ontschoten,
bovendien bleek die weg afgesloten i.v.m. het pak sneeuw dat al was gevallen,
we zagen de punt wel liggen....
Woensdag 18 september 2013
Als je een persoonlijke reisgids hebt, zijn
er spannende momenten te beleven. Zo sta ik met 35 graden in een Toscaans
landschap, dan bij het Gardameer met 22 graden, vervolgens in de sneeuw op -2
bij de Grossglockner en dan nu in de wolken (Mühlbach), met mijn
eigen Bruce Willis.
Vanuit het hotel, in de wolken, reizen we
langs Milka-koeien, Märklin-treintjes en schattige huizen uit de Sissi-films, met mooie
plantenbakken vol hangpetunia's en geraniums, werkelijk prachtig, ik ben niet
jaloers, alleen een beetje verdrietig.
Door een giga bergkloof met watervalletjes en
steile rotsen afgedekt met kippengaas (tegen vallende rotsstukken) gaan we
verder.
Koeien of schapen op de weg, sneeuw, je kunt
hier van alles verwachten, behalve beren op de weg (daarvoor moet je lezen in
dit blog bij de afleveringen Canada/Alaska), of het moet de gebreide beer zijn
die ik voor de HobbyHandig aan het maken ben, o jee, ik dwaal af....
De benzine kost hier 1,32 per liter, dat zijn
vooroorlogse prijzen, dat scheelt voor ons 16 euro op een volle tank!
Jammer dat er geen hoogtemeter op de Tom-Tom
zit, zou leuk zijn, zal ik ze daar eens over schrijven? Ook handig, voor als je
een blog schrijft, dat weet je hoe hoog je geweest bent....
Het is hier prachtig als ik naar buiten kijk,
alles zo groen, nu weet ik ook waarom... Het regent hier veel en de wolken
hangen vaak laag, veel vocht dus. Vandaar natuurlijk ook dat die plantenbakken
zo mooi zijn!
Alles gaat door die kloof: de rivier, de
trein, auto's, elektra- en andere kabels. Soms is deze weg in de winter
afgesloten, door sneeuw en lawines, hoe zou het dan gaan met de voorzieningen,
of is dat de reden dat iedereen hier zoveel hout heeft opgeslagen in zijn
achtertuin? Echt, ladingen liggen hier te drogen, keurig gekloofd en gestapeld
onder afdakjes of golfplaten. Zullen we wat meenemen voor onze spekkachel?
Waarschijnlijk zijn hier binnenkort
verkiezingen, ik ben niet helemaal op de hoogte van de binnenlandse politiek
van Oostenrijk, maar zie grote aanplakbiljetten, billboards en zelfs banners
met steeds dezelfde leuzen. Eerlijk gezegd, ik schrik een beetje van de
directheid en de felheid. Teksten als: "Wir hilfen zuerst in eigenem Land"
en : "Keine Cent für Pleite Staaten" , "Gemeinsam fur Östenreich" en
" Wir kürzen die EU-Beitrage" van de OVP. Ook willen ze geen minaretten en
krijg je pas na 15 jaar staatsburgerschap, mits je je goed gedragen hebt en
ingeburgerd bent, dan heb je ook pas recht op de sociale voorzieningen,
poeh....
Inmiddels zijn we al vele dorpen gepasseerd,
met kerkspitsen met een ui er op (een zwiebel, zei mijn moeder vroeger, is dat
Gronings?). Schone dorpen, met hier en daar een koe, want de meesten koeien
(met bellen om hun nek, zodat je hoort waar ze staan te grazen) zijn al van de
alp af en staan op stal in het dorp. Dit is ook de start van de Bauernfesten;
oogst binnen, houtvoorraad aangevuld, koeien op stal, feesten maar! En geef ze
eens ongelijk, na al dat werk.
Het zijn harde werkers, die Oostenrijkers,
meestal zijn de boeren in de zomer druk met hun boerderij en 's winters zijn ze
skileraar. Andere industrie; Liebherr, Holzbau (wat wil je met zoveel bos om je
heen), Wasserkraftwerke (witte steenkool, elektra uit waterkracht) en metaal-
en staalbedrijven. En dan dat toerisme, ook slim aangepakt. 's Winters iedereen
op de ski en zomers allemaal aan de wandel. Voor allebei heb je hotels nodig en
het stikt hier dan ook van de hotels, Gasthöfe en restaurants.
Prachtige gebouwen met muurschilderingen, echte plaatjes!
Heb je je ooit afgevraagd waarom Salzburg
Salzburg heet? Nou, hier komt het antwoord:
In Hallein, net onder Salzburg, in de Dürrnberg is
ooit zout gevonden. Eerst door de Kelten, die waren blij, hun eten was alleen
door kruiden smaakvol, maar door het zout kon men ook eten gaan bewaren.
In de 17e eeuw is men echter op een nieuwe
manier het zout gaan ontginnen, voorheen met de hand, nu werd het opgelost in
water en naar Salzburg vervoerd. Daar werd het verhit (bomen genoeg hier) en
daardoor verdampte het water en hield men zout over. Zo is Salzburg groot
geworden, door de rijkdom die het bracht door het zout ook te exporteren naar
de buren.
We gaan ons omkleden, in een soort overall en
stappen op een treintje de mijn in, die inmiddels niet meer in bedrijf is.
En dan naar de zoutmijn! Eerst omkleden in witte pakken, we lijken net Michelin mannetjes, of asbestverwijderaars. Dan met het treintje naar beneden. We lopen en glijden van glijbanen af en komen zelfs (onder de grond) de grensovergang tussen Duitsland en Oostenrijk tegen. Geweldige excursie.
Donderdag 19 september 2013
Wat ik nu weer beleefd heb!
Wie was in hemelsnaam die eerste geoloog,
speleoloog, of andere loog, die naar boven is gegaan, de berg op, en besloten
heeft om daar een grot binnen te gaan?
Naar Werfen, richting Salzburg, naar de
EisRiesenWelt (Wereld van de IJsreuzen), de grootste ijsgrot ter wereld.
Met auto de berg op, soms 21% stijging. In de
folder staat: warme kleren en stevige schoenen (zijn dat ook de ballerina's
waar een meisje op loopt?). Dan, vanaf 1000 meter een wandeling van 20 minuten
recht omhoog (1080 m) en in 3 minuten met Oostenrijkse steilste kabelbaan naar
1575 meter. Maar dan ben je er nog niet! Als je dan zou weten wat je te wachten
staat...
Weer omhoog, steil, in 20 minuten (volgens
folder) naar 1641 meter. Mijn hemel, je moet hier wel een kei-gave conditie
voor hebben. We staan voor de ingang van de grot en gaan met de engelse gids
mee. Sommige van de 50 mede-trap-bestijgers krijgen een carbidlamp in de handen
gedrukt, wel uitkijken want het is open vuur...
Ondertussen krijgen we wat achtergrond info.
De Oostenrijkse Alpen, miljoenen jaren geleden gevormd, zijn de basis geweest
voor grotten, die op hun beurt door stromend water (rivier de Salzach, die nu
als klein stroompje nog door Salzburg stroomt) zijn gemaakt.
Deze grot, vol met kalksteen, laat veel water
door en door de wind, die m.n. in de winter door de grot jaagt, komen er
ijsafzettingen tot vorming (zoals in een druipsteengrot). Het begin van de
ijsgrot is voor toeristen toegankelijk, ruim 1 kilometer, de overige 42
kilometer bevat geen ijs. En raadt eens wat wij gaan doen? Juist! Nog verder
klimmen; en wel zo'n 700 treden naar boven, slik.
Alexander von Mörk was degene die
in 1912 op zoek ging (hij was het dus!), naar een ontdekking van Anton Posselt,
die een ingang van een grot had gevonden. Alexander leidde een aantal
expedities (alleen met touw en spijkers onder de schoenen, geen trappen of
ander houvast), maar werd in de WO I gedood. Zijn as staat in een urn in de
berg. In 1955 werd pas de kabelbaan gebouwd, wat de klim met een aantal uren
verminderde.
Enfin, ondertussen staan wij te blauwbekken.
Al snel gaat het met trappen omhoog en zien we echt gigantische ijsafzettingen
(o.a. 25 meter breed en vreselijk hoog), die we, helaas niet mogen
fotograferen. Prachtig, als de gids een lichtje aansteekt en we de lagen van
het ijs zien. Het oudste ijs hier gevonden is ruim 5000 jaar oud. We lopen over
aangelegde trappen, hier en daar nat van smeltend ijs. En ja hoor... Daar gaat
de eerste op haar muil, of ballerina? Eentje voor me. Gelukkig heb ik goede schoenen
en warme kleren. Die achter ons dus niet, dat is die dame met haar ballerina's
aan, onverantwoord. Maar die klettert dus later nog een paar treden af...
Wij aanschouwen verschillende ijsvormingen,
de grootste is de Kathedraal van Mörk, naar de ontdekker. Ook een vrij nieuwe, de Mammoet, en inderdaad
daar zie ik een slagtand, van ijs. Wel bijzonder dat ze hier alles zo
natuurlijk mogelijk hebben gelaten, geen elektra of lichtshows.
Na ongeveer een uur komen we op het verste en
hoogste punt, 1775 meter en de gids verteld dat er nog ruim 400 meter rots
boven ons hoofd zit. Geweldig, dit is een toppertje! Binnen een half uur dalen
we weer af naar de ingang van de grot (en waar miss Ballerina weer languit op
een trede onderuit gaat!).
Eenmaal buiten trakteren we onszelf op een
warme choco mit Rum!
Vrijdag 20 september 2013
Alweer de laatste dag hier in Oostenrijk. We
rijden nog naar Dienten en Maria Alm am Steinernen Meer, waar 's winters Hoofd
Afdaling op de Ski, gestationeerd is. Ook brengen we nog een lading SjHEM en
lavendelcadeautjes weg en zo worden de dreigende tekorten weer
aangevuld...natuurlijk voor alle avonturen die nog komen gaan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten