Als ik even van huis was en terugkwam, mekkerde ze hele verhalen, geen idee waar het over ging. Soms was ik ook langer van huis, of op vakantie; bij terugkomst wilde ze niets van mij weten....beledigde dame tot op het bot!
Soms ging ze op statiebezoek; een aantal keren naar de camping van vriendin Y., ze liep daar vrij te wandelen, zonder beveiliging, iedereen was verbaasd als ze haar zo zagen rondlopen. Ze heeft daar ook nog eens in een boom gezeten, ja, van hoogtes naar beneden kijken, daar was ze goed in.
Ook bezocht ze graag Amsterdam. Eerst bij mijn broer en schoonzus, waar ze, incognito, het hele huis onderzocht. Later ging ze vaak mee naar het bejaardentehuis waar mijn moeder woonde. Ze werd aanbeden door alle bewoners, zoals een echte prinses. Het aaien en kroelen leverde haar heel wat fans op!
Bij de verhuizing, naar het dorp, kreeg ze meer namen: Prinses Charlotte van Yvolara, hertogin van Hoorn tot Enkhuizen, gravin van Hem, Jonkvrouwe van de buurt.
In de tuin ging ze op zoek naar slachtoffers en al gauw lagen die voor de deur: muizen, ratten, vogels, enfin, alles wat er voor haar koninklijke bekje kwam. Ze genóót, wij iets minder.
En toen was daar ineens DE BULT. Haar hofarts constateerde een tumor en die werd er zo snel mogelijk uitgehaald. Ze knapte gelukkig op en kon verder gaan met waar ze goed in was; mekkeren, jagen, op schoot zitten en veel liefde aan mij geven, ze had een groot hart. Mevrouw vond de winter maar niks, de zomer daarentegen was favoriet, heerlijk buiten in het zonnetje op het gras en haar personeel in de gaten houden!
Vorige winter kreeg Lottie een depressie, dacht ik. Hele dagen slapen, sloom, er zat weinig leven in. Ook dit keer kon de hofarts helpen; het bleek haar (grote) hart te zijn. Met een pilletje ging het koninklijke leven verder, ze had er weer zin in; de tuin, de tafel, mand, legpuzzeldozen, aanrecht en koelkast werden weer geobserveerd.
En toen ineens, vorige week, een dikke buik. Volgens de hofarts een slecht teken, allemaal vocht, van het hart of iets anders. Met plaspillen ging de koninklijke stoet naar huis.
Lotje en ik hebben de hele week gestreden; pillen slikken en wat is een goede beslissing?
Afgelopen woensdag zag ik geen verbetering meer, apatisch en ze at nauwelijks, zelfs het lopen naar de waterbak was teveel. Haar spinnen en aandacht voor haar omgeving waren verdwenen, haar vrolijke gemekker kwam niet meer uit haar, inmiddels ingevallen, bekje. Ik ben gestopt met de pillen er in te duwen, geen stress meer, geen overbodig lijden...
Vanochtend is Lotje rustig ingeslapen en ik kan zeggen: ze leefde (13,5 jaar), voor haar omstandigheden, lang en gelukkig!
.JPG) |
| Lotje *10-1-2000 - ✝ 5-7-2013 |
Ach wat verdrietig. Ik heb mijn kat Roquefort nog 1,5 jaar na zijn verscheiden 's nachts rond horen trippelen. Zo´n beestje gaat in je systreem zitten . Wat een gemis. Ik wens jullie sterkte.
BeantwoordenVerwijderenOch lieverd. Wat gaan we die schat missen. Ze zat altijd heerlijk bij je. En vertelde de hele dag door verhalen.
BeantwoordenVerwijderenCootje Suzy en klinker vangen haar goed op hoor. ♡♡♡
Sterkte .
En geef ufo een extra pakkerd van ons.
Xxxx
Een heel mooi verhaal van jou over je prinses, kan mij voor stellen dat je haar zal missen.
BeantwoordenVerwijderenAch wat zielig. Ik vind eindelijk de rust om je blog te lezen. Je schreef natuurlijk vorige week in je mail al dat het niet zo goed ging met de roodharige hoogheid, maar de hoop blijft levend dat ze er weer doorheen rolt. Erg dit. Aan ieder leven komt een einde, maar het is altijd zoveel heftiger als het iemand (want deze 'royal one' IS toch zeker een Iemand) is die je zo goed kent. Veel sterkte. Kunnen de andere twee (ha, en natuurlijk Martin ; - ) je een beetje troosten?
BeantwoordenVerwijderen