Belgische Ardennen, Dinant 10 -14 nov. 2014

Aanbieding ANWB/Pharos reizen: midweek Ardennen voor Platina-leden, met koffie, gebak, broodjesservice, eindschoonmaak, fles wijn, een driegangen diner, eindschoonmaak en kaartjes voor bezoek aan de grotten in Dinant. Wat doe je dan? Juist: BOEKEN!

Na een paar uur krijgen we het vakantiegevoel; de omgeving ziet er anders uit en hier en daar staan Franse teksten. De bomen zijn verkleurd, de Maas stroomt door het dal.

Bij aankomst op het park krijgen we te horen dat het zwembad dicht is, wegens renovatie, dat is jammer! Waarom wisten wij dit niet eerder? Maar de chalet maakt het weer goed; gezellig ingericht, kacheltje, keuken, badkamer en 2 slaapkamers, helemaal leuk. 

Dinsdagochtend (11 nov) genieten we van verse broodjes en gaan daarna richting Ahnee, wat al gauw grapjes opleverde als Ahhh neee! Er is daar markt en hierna gaan we Dinant verkennen.

Via een kabelbaan komen we boven bij de Citadel (gebouwd door Nederlanders!) op een rots, die uitrijst boven de Maasvallei. Al vanaf de 11e eeuw n. Chr. is dit bebouwd.

Entree citadel

Gevangeniscellen, keukens, loopgraven, kanonnen, mooi uitzicht (in de verte de Abdij van Leffe, waar niet meer gebrouwen wordt) en een goede rondleiding maken dit bijzonder. Dan besluiten we om de trap af te dalen (408 treden) en te genieten van het prachtige weer. Beneden gekomen nemen kijken we nog rond in de Onze-Lieve-Vrouwekerk met prachtige gebrandschilderde ramen.

Dinant is de stad van de uitvinder van de saxofoon, Adolphe Sax (1814-1894). Overal in de stad kom je rijkgekleurde saxofoons tegen en er is een museum (gratis), op een bankje voor het museum zit een standbeeld van Adolph Sax. Hij vertrok echter op 1 jarige leeftijd met zijn ouders uit Dinant. In 1841 presenteerde hij in Parijs de eerste saxofoon ter wereld. Hij overleed daar.
 's Avonds eten we lekker shoarma, thuis, in de knusse chalet en Keezen!

Dinant heeft ook nog een specialiteit: couque de Dinant. Koek van tarwebloem en pure honing en gemaakt wordt volgens een recept dat van generatie op generatie wordt doorgegeven. Lijkt op taai-taai, maar is vreselijk hard, waardoor we de plaatselijke tandartsen er van verdenken mee te denken over het procedé.
Dinant heeft ook een bijzonder entree; De rots Bayard. Lijkt op een menhir en is te zien als je de stad vanuit het zuiden binnenkomt.

Entree van Dinant; rots Bayard

Woensdagochtend gaan we naar de grot van Dinant: La Merveilleuse. Per ongeluk ontdekt (1904) omdat men een spoorlijn aan het aanleggen was. Met een gids dalen we af en zien stalactieten, stalagmieten, een rivier, een slapende vleermuis en een bijzondere stalagmiet; door de luchtcirculatie afgeweken van zijn pad.

De stalagtiet met afwijking door tocht

Buitengekomen gaan we nog een stukje rijden; Rochefort en omgeving, we eten ook nog lekkere frietjes in een echte frietkot. In het huisje gaan we platen en lekker Keezen!

Donderdag is het weer mooi, we vertrekken via OhNEE (Ahnee), naar het klooster van Maredsous. Wat een rijkdom (neogotische bouwstijl) uit vroegere tijden! De abdij werd in 1872 gesticht door Benedictijnenmonniken. De specialiteiten van dit klooster zijn: kaas, brood, plaatselijke producten en natuurlijk bier! Na een rondwandeling in het zonnetje (via een ander klooster Maredret, 1893 en een schattig oud kasteeltje) gaan we bier proeven, tsja, het moet er toch eens van komen. We beginnen met een blonde, Maredsous, 6%. Daarna de bruine, van 8 % en tot slot de triple van 10%. Jammer van de kaas, die besprenkelen ze hier met zout en peper, bah!

Omdat het onze laatste avond is gaan we uit eten in het restaurant bij het park, La bonne Heur, gratis! Nou, heerlijk gegeten, eigenlijk allemaal top.

Vertrek vrijdag 14 nov., na een ontbijt met heerlijke, verse broodjes (ook weer gratis, daar houden wij van, en met ons nog veeeeeel meeeeeer Nederlanders, die allemaal al heeeeeel lang lid zijn van de ANWB, want ze eten allemaal gratis in het restaurant, dan ben je dus platina-lid).

Berlijn voor Beginners; 9-13 okt 2014

En dan zit ik in een trein op weg naar Berlijn! Vertrek vanaf Amsterdam CS, om 7.02 uur (6 uur treinen), dat dan weer wel..
Hoofd Water was uitgenodigd voor een lezing en ik mocht mee! Vanaf Hauptbahnhof met de bus, om maar zoveel mogelijk te zien, naar hotel Sana, een super modern hotel, met zwembad, sauna, 4 sterren ontbijt en een prachtige pent-house op de 7e verdieping, uitzicht skyline Berlin, vlakbij de Kaiser-Wilhelm-Gedächtnis-Kirche (deels in de steigers).

Kaiser-Wilhelm-Gedächtnis-Kirche

De volgende ochtend begon ik te lopen vanaf ons hotel (zuid-west Berlijn), naar het noord-oosten. Natuurlijk, met in mijn achterhoofd het liedje van het Klein Orkest, Over de Muur, ik wilde wel eens zien waar de Muur had gelopen... En zo liep ik vanaf de Siegessäule naar de Brandenburger Tor (stadspoort), waar de scheidslijn liep van de Muur, indrukwekkend, allebei.

Op naar Unter den Linden; dit is al het oude Oost-Berlijn, een soort boulevard met linde-bomen, maar ook hier veel bouwactiviteiten, voor foto's niet geschikt. Door Berlijn is te zien waar de muur liep, op de grond is een spoor van bakstenen, soms staat een auto geparkeerd in Oost- en West Berlijn. De stad was verdeeld in een Franse, Britse een Sovjet en een Amerikaanse zone. Dan naar de Friedrichstrasse (bekend van dure winkels) en de Amerikaanse grenscontrolepost Checkpoint Charlie; het wachthuisje is een kopie. Hier is een overzichtstentoonstelling van de Muur. Om stil van te worden.....

Sommige delen van de Muur (1961) zijn nog intact, de Koude Oorlog ten top. Nu, na 25 jaar, is het verleden nog niet vergeten, veel herdenkingsplekken in de stad, o.a Sovjet Ehrenmal, Monument voor Slachtoffers Muur, Denkmal Sinti und Roma en het ontzagwekkende Holocaustmonument, een zee van donkergrijze betonblokken die eruitzien als een abstract golvend kerkhof.

Holocaustmonument

                                 

Een leuker plekje in Berlijn is Alexanderplatz; een van de oudste delen van de stad, een plein met een lange geschiedenis (vee en wolmarkt), in puin na 1945 en nu druk met een oktober(wein) markt. Dan kom ik terecht op de Potsdamer Platz, sfeervol is anders.... Na jaren van braakliggend terrein is hier een moderne nieuwe wijk gebouwd (ontwikkeld door Daimler) met hoge bouwwerken, bioscopen, restaurants en winkels. Nee, dan de Kurfürstendamm (Ku'damm), daar is het leuk wandelen (3,8 km.). Het vroegere ruiterpad is nu een brede wandelpromenade met winkels van bekende merken (Cartier, Dior, D&G, Vuitton, Armani, Svarovski, Lagerfeld, Porsche, enz.).
Een bezoek aan het KaDeWe (Kaufhaus Des Westens) mag ook niet ontbreken. Ik vergaap me aan de afdeling chocola, kaas en champagne op de delicatessenafdeling van de 6e etage.
's Avonds eten we in Bonito, Hot tapas 4 hot people, een aanrader!

Zondags gaan we samen naar Charlotteburg, het zomerpaleis van de vrouw van Frederik III, Sophie Charlotte. In 1695 werd begonnen aan de bouw, toen lag dit nog "buiten" Berlijn.

Kroonjuwelen

Inmiddels is de expansiedrift van de stad zo groot, dat het paleis omringt is met huizen en gebouwen. Voor de Tweede Wereldoorlog was dit paleis weelderig ingericht. Na platbombarderen en plunderen is het weer gerenoveerd en ingericht met kopieën. Ook een mooie Barok-tuin. Foto's maken mag niet, maar .....

We brengen nog een bezoek aan de Dom (buitenkant) en gaan met
de S-Bahn, tram (terug met de metro) naar een vlooienmarkt in MauerPark (noorden). Dit ligt bij de gezellige wijk Prenzlauer Berg, een soort Jordaan van Berlijn. Muziek, straattheater, Waterlooplein, Vondelpark, eten en drinken is in het park aanwezig. Erg leuk en een mooie afsluiting van een weekendje Berlijn!

Mauerpark; straattheater

9 november 1989; val van de Muur. In totaal werden 138 mensen doodgeschoten bij een vluchtpoging; 251 stierven voor, tijdens of vlak na controles.

Stadscarnet voor 5 dagen: € 30,90
Schloss Charlotteburg: € 12,-
Bonito: Hot tapas 4 hot people: Nürnberger Strasse 21.
Berlijn ligt aan de rivier de Spree.

Op Avontuur

Daar stond ze dan: Little Miss Sunshine, zonnebloemgeel en het dakje omhoog. Een prinses onder de old-timers. Ik was meteen verliefd op haar....Een Volkswagen camper T2 uit 1976.

Hoofd Reisleiding was jarig geweest, als verrassing kreeg hij een bijzonder weekendje weg. Op pad met een campertje uit de vorige eeuw, gerestaureerd en klaar om te gaan.....

Sleutel omdraaien en wegrijden? Dat had je gedacht! Automatisch verstelbare spiegels? Welneeee, uitstappen en verdraaien. Elektrische ramen? Neeeeee, zelf de raamslinger gebruiken! Kleine raamwissers met 2 standen: aan en uit. Wat nou interval? Wat nou regensensor? Als er druppels verschijnen gewoon aan doen!

Het lijkt wel of je een touringcar instapt: hoog en dan dat stuur: kijk, dan heb je pas een echt stuur in handen, zonder stuurbekrachtiging, dus werken. Bij iedere bocht trekken aan het stuur. We hoeven nog net niet onze handen uit te steken bij de rotonde.
Och, die kleine raampjes aan de zijkant, dat doet me aan vroeger denken... Net als het uittrekken van de lichten; stadslicht of dimlicht. Achterraamwisser? Beetje jammer, niet aanwezig. En dan zal ik het helemaal maar niet hebben over de stoelverwarming, parkeersensoren en de USB-aansluiting.

Na wat omzwervingen op kleine wegen, waar de maximum snelheid 80 is, komen we in Assen. Even pauze voor de prinses en haar gevolg.
Hierna verder, langs Spier, Wijster en Gehucht Nuil (noooooit van gehoord). Ons doel, camping Westerbergen, ligt heerlijk in het zonnetje, als we aankomen op onze plek en de luifel gaan uitzetten.

We beginnen, als ervaren kampeerders (20 en 10 jaar in caravan en tent), de tentstokken in elkaar te zetten. Dan moet de luifel in de goot van de camper geschoven worden (of gedrukt). Hierna een paar scheerlijnen bevestigen en op het moment dat Hoofd Reisleiding zegt dat het allemaal goed staat, laat ik de stokken los. Het hele geval stort met tentstokken, luifel en scheerlijnen in elkaar. Goh, wat raar.... die luifel zat toch goed vast in de goot?
Na een nieuwe poging lukt het gelukkig wel. Moet ik er wel bij vertellen dat we pas na 2 dagen doorhadden dat er een ruimte in de luifel zit, waar de dwarsbalk-tentstok doorheen geschoven kan worden. Vandaar deze foto, met een ietswat zielige luifel...
De verhuurster heeft goed voor ons gezorgd: een koelkast met eten voor de avond en een ontbijtje. Het is gewoon een B & B op wielen!
Na een tweede dag gezworven te hebben (en weer die luifel opgezet), zitten we op een camping bij Ommen. Het bevalt Hoofd Reisleiding wel. Ineens schiet hem te binnen dat ik volgende week jarig ben. Hij vraagt wat ik wil hebben voor mijn verjaardag? Nou, een Little Miss Sunshine natuurlijk!

http://www.avontuurverhuur.nl/

Peru voor beginners, deel 3 : Puno - Titicacameer - Uros Indianen - Taquile - Cusco - Machu Picchu

Puno (dag 10, vrijdag 6 juni 2014)

Vandaag gaat het iets beter met Hoofd Reisleiding, maar hij moet in bed blijven. Dus ga ik met onze mede-reisgenoten een beetje zwerven in Puno (3600 m.). Naar een overdekte markt, museum, mensen kijken, lekkere taartjes eten en uiteindelijk lopen we naar het Titicacameer met vuurtoren en boulevard.

Het is het grootste meer van Zuid-Amerika en ligt in de Andes tussen Peru (60%) en Bolivia(40%) op 3812 meter boven de zeespiegel, en is het hoogste commercieel bevaarbare meer ter wereld. Het is ongeveer 170 km. lang en 70 km. breed. De diepte is gemiddeld 140-180 meter, maximaal 280 meter.

Vervuiling, algen en Puno op de achtergrond

De kinderen van de Uros

Titicaca, UrosIndianen en Taquile (dag 11, zaterdag 7 juni 2014)

De volgende morgen (6.45 uur) gaat het goed met Hoofd Reisleiding en we gaan (onder het genot van zakken vol pillen), per boot het meer op. We brengen een bezoek aan de drijvende Uroseilanden, deze eilanden zijn gemaakt van riet dat langs het meer groeit. Zodra het riet aan de onderkant vergaat, wordt een nieuwe laag toegevoegd. De bewoners maken alles van riet: huizen, huisraad, boten enz. en leven voornamelijk van de toeristen, die vanuit Puno de eilanden bezoeken. 

Ik deel bellenblaas uit aan de kinderen, het is meteen feest!

Lol met weinig

Er zijn 40 echte eilanden en ongeveer 80 drijvende eilanden. Via een rotatiesysteem (ingesteld door de President van de eilanden), bezoeken de toeristen iedere dag van de week een paar andere eilanden.

Dan gaan we naar Taquile, een echt eiland, met breiende mannen!

Vroeger was dit eiland een gevangenis, toen Peru nog een Spaanse kolonie was. In 1970 werd het eigendom van de mensen van Tequile, die het sindsdien bewonen (2200). Ze dragen de traditionele klederdracht en hebben een echte handwerktraditie. Vanaf 8 jaar beginnen de jongens te breien, vaak mutsen die aangeven welke status een man heeft: getrouwd of niet. Vrouwen dragen zwarte sjaals met pompons, kleine=single, grote=getrouwd. Er zijn geen auto's of hotels en vanaf de bergtop is er een uitzicht over het meer naar de wit besneeuwde bergtoppen van Bolivia! Moet je wel even klimmen....(tot 4000 m.)

Dan nog even een na-brander: van een gids hoorden wij dat jaren geleden begonnen was met een rioleringssysteem in Puno. Door corruptie en nalatigheid ligt het gloednieuwe gebouw er verlaten bij, het is nooit aangesloten. Nu lozen alle inwoners direct (ongefilterd) hun riool op het Titicacameer. We praten hier over bijna 1 miljoen mensen (stad en omgeving). En dan nog raar vinden dat het er zo stinkt...

Onderweg naar Cusco (dag 12 zondag 8 juni)

Vanuit Puno vertrekken we (6.00 uur) naar Cusco. Onderweg krijgen we 5 stops, met
bezienswaardigheden, het hoogste punt (4338 m.) van de Andes, een lunchbuffet, Inca Tempel en een kerk. Cusco, stad met 420.000 inwoners, is een chaos met verkeer, afval, weinig trottoirs zodat je je leven niet zeker is. Het was in de 11-12e eeuw de hoofdstad van de Inca's.

Dag 13 maandag 9 juni Cusco
Dagje "vrij", dus shoppen, rondkijken... en zie daar, er zijn voorbereidingen gaande voor de zonnewende. Folklore, klederdrachten, dansen en veel vrolijke mensen. We drinken een koffie bij Starbucks (hier €2,55 Vanille Latte, in Ned. €4,20). Veel Alpaca-wol, truien van lamawol, tasjes e.d.
Vier jaar geleden ging het beter met de economie, men ging meer verdienen, er kwamen meer auto's en nu dus meer chaos en stank.
Hier wordt nog steeds gebouwd op de traditionele manier: in trapeziumvorm, tegen de aardbevingen. Dit is al sinds de Inca's.

Dag 14 dinsdag 10 juni Cusco, stadstour
Op bezoek in de kathedraal, waar we een mengeling zien van het RK geloof van de Spanjaarden en van het geloof van de Inca's. Zo kijken we naar Het Laatste Avondmaal, waar een cavia op een bord ligt om opgegeten te worden (want dat is een feestmaal bij de Inca's). Hierna gaan we naar de Zonnetempel, ja hoor, hij bestaat echt! Kuifje en Bobbie niet gezien.....

Dag 15 woensdag 11 juni Aques Calientes
Om 7.40 uur gaan we weg met de trein (3,5 uur), waarbij we onderweg een aantal keren de beroemde Incatrail zien, met mensen, lopend, naar de Machu Picchu. Aques Calientes blijkt het Volendam van de Andes.... zoveel toerisme, allemaal eettentjes, marktverkoop, winkels. Er wordt veel gebouwd, we zien Peruanen met 3 zakken cement van 25 kg. in een kruiwagen, hup, rennend de berg op gaan!

Dag 16 donderdag 12 juni Machu Picchu
Om 4.30 uur op, ontbijt, lopen naar busstation (vlakbij) en in de bus (29 stuks) naar boven, hoezo massatoerisme? Het zijn ecologische bussen, dat dan weer wel. Per dag mogen er 2500 mensen de berg op. Entree is 126 sol (32 euro). Even snel: dat is 80.000 euro per dag aan entreegelden x 7 = 560.000 euro per week x 52 = veel.
Maar.... dan staan we er! Logisch dat die stad nooit gevonden is. Alles was toen overwoekerd en de stad ligt tussen 2 bergen, totaal uit het zicht. We zien tempels, huizen, een ziekenhuis, een hotel, afwatering, terrassen. Waarom de mensen deze welvarende stad hebben verlaten is echter nog een vraag. Geen eten genoeg? Ziekte?
Er hangt een mist, die optrekt als de zon langzaam achter de berg opkomt. Prachtig. Bijzondere sfeer. Ik ben onder de indruk, na al die jaren sta ik hier nu echt! Soms komen dromen uit.
De berg achter de ruïnes van Machu Picchu (=oude berg), lijkt op een neus en heet Huayna Picchu (= jonge berg).

Dag 17 vrijdag 13 juni terug naar Cusco
Vanuit Aques Calientes vertrekken we weer naar Cusco.
Dag 18 zaterdag 14 juni Cusco
Een dag voor een markt, souvenirs, lapjes kopen en vooral genieten van de folklore.
Dag 19 zondag 15 juni van Cusco naar Lima en van Lima naar Amsterdam
Dag 20 maandag 16 juni weer thuis!

Peru voor beginners deel 2: Arequipa - Civay - Colca Canon

Arequipa (dag 5+6,  zondag 1 juni en maandag 2 juni)
Prachtig weer, een groenere omgeving, nog steeds veel armoede, krotten, huizen niet afgebouwd, zwerfafval en ravage van na de grote aardbeving in 2007, met een 8,4 schaal Richter, maar men hield het op 7,9, zodat de verzekering niet uit hoefde te keren (dat moet pas vanaf een 8.0).

Gelukkig is er een kamer vrij in Casona Solar(Hollander), een gerestaureerd koloniaal herenhuis uit 1702, staat op de Unesco Werelderfgoedlijst, met dikke muren van vulkanisch gesteente. Pure luxe en lekker koel.
Na een opknapbeurt gaan we wandelen door de stad (2325 meter boven de zeespiegel en de eerste tekenen van hoogteziekte beginnen voelbaar te worden; hoofdpijn, droge slijmvliezen), richting Plaza de Armas, zo'n plein vindt je in iedere stad, een soort centraal plein waar feesten e.d. plaatsvinden.
We gaan op de gallerij een lunch nuttigen en krijgen nog een serenade ook! Met panfluit en vrolijke, gekleurde geklede zangers.

Deze is echter één van de grootste en mooiste van Zuid-Amerika, met witte koloniale architectuur, de kathedraal, hoge palmen, bloemen en tuinen. Dan door naar de rivier Rio Chile, waar men drinkwater uithaalt.

Arequipa wordt ook wel "De witte stad" genoemd, omdat veel gebouwen zijn opgetrokken uit het zilverwitte tufgesteente, sillar genaamd, dat door de vulkaan Misti is uitgestoten. Op de achtergrond zien we de bergen van de Andes, met sneeuw! Hoogste punt is dus kegelvulkaan Misti, 5821 meter, te beklimmen in 2 dagen.

El Misti, 5821 m.

Wij houden die dagen voor gezien en nemen 2 rustdagen, hierna gaan we nl. naar hogere delen in de Andes, met kans op hoogteziekte. Kalm aan, veel drinken. We wandelen door de stad, veel vervuiling van uitlaatgassen, van roetfilters en katalysatoren hebben ze hier nog niet gehoord, laat staan hybride of electramotoren, doen wij zo ons best....

Van Arequipa naar Civay (dag 7, 3 juni 2014)
We stoppen eerst (opgehaald in een hortsikbusje met privé chauffeur en gids) voor water en cocabladeren, ja hoor we gaan aan de drugs! Nee, grapje, deze bladeren worden door iedereen gekauwd tegen hoogteziekte, ze zijn medicinaal. Als je er echter een papje van kookt en doet er nog wat chemie bij, dan ben je hard op weg om in de  gevangenis te belanden. Ze zijn bitter, lijken qua afmeting op laurierbladeren en je moet er 4 à 5 in je mond stoppen, dan kauwen, minstens een half uur, 3 x op een dag, getver!

Geen wolken maar uitbarsting.

In de verte werkzame vulkanen, wauw! Er zijn wel 100 in dit district. We drinken onderweg cocathee, met tijm en nog een kruid, dat smaakt! In deze delen van de Andes zijn koper-, zilver- en goudmijnen die, in de Spaanse overheersing door de lokale bevolking leeggehaald moesten worden. Ook zijn hier mineralen.
Op de pampa's zien we lama's, vequinas en alpaca's, we weten nu het verschil, maar ze lijken wel op elkaar. Vaak zwerven ze langs of op de weg, maar ze staan ook in kralen bij hutjes. In de Colca Canyon zijn prehistorische grottekeningen gevonden van lama's. Een lama kan wel 22 jaar worden, de alpaca produceert meer wol, wat op schapenwol lijkt, maar van betere kwaliteit is. Het meeste voor de export.
We rijden door een krater van een uitgedoofde vulkaan en zien veel kruizen langs de weg (van een vangrail hebben ze hier ook nog nooit gehoord). Dan komen we op 4910 meter, het hoogste punt van onze reis, impressive! Ondanks het prachtige uitzicht, voel ik ook een lichte hoofdpijn opkomen.

We komen langs (1200 jaar oude) terrassen, waar landbouw en veeteelt op beoefend wordt. Ruim 22.500 hectare, waarvan slechts 75% gebruikt wordt, want veel van de jongeren trekken naar de stad, voor educatie en werk. Aardappels, quinoa (kennen ze hier al eeuwen, wij net een paar decennia), graan, avocado's, tomaten, paprika's en hier en daar een koe (lijken wel Hollandse). En alles wordt met de hand gedaan! Trekkers op de schuine hellingen is niet mogelijk, wel af en toe een paard of ezeltje. Er groeien Eucalyptusbomen, die zijn stevig en geven goed hout.
Door Civay, de hoofdstad van het Condor District, naar Cocoraque, hotel Casa di Mama Yanchi, onze kamer heeft uitzicht op een werkende vulkaan. 's Middags relaxen in een bron met zwavelhoudend water van 85 graden Celsius, te heet om in te stappen, maar ze spuiten er koud rivierwater bij, heerlijk!


Cañón del Colca (dag 8, woensdag 4 juni 2014)
Schijnt de diepste canyon in de wereld te zijn, met meer dan 1 km. van klifrand tot rivierbodem. Indrukwekkend, maar hij is toch nog 170 m. minder diep dan de verderop gelegen concurrent Cañón del Cotahuasi. De Colca Canyon werd gevormd door een breuk tussen 2 vulkanen. Ten noorden ligt de Nevado Mismi, die de bron is van de Amazone. De andere ben ik even kwijt...Oja, de Obenas, die keurig 2x per dag een eruptie heeft. Goed te zien tegen een strakblauwe hemel. Overdag is het nu rond de 25 graden (het is hier bijna winter en we zien mensen in dikke truien, 's nachts is het onder het vriespunt).

Na 2 uur rijden, boomgrens en sneeuwgrens bereikt, krijgen we ze te zien : De zon is net op, hierdoor wordt de lucht in de kloof opgewarmd en daar maken de condors dankbaar gebruik van om op te stijgen en te vliegen op de thermiek. Bijzonder om te zien hoe deze grote vogels (spanwijdte ruim 2,5 tot 3 meter) over ons heen scheren. Ik zie duidelijk het verschil tussen de jongen (grijs en bruin) en de ouders (met een wit kraagje rond hun nek). Kolibries ook gezien!
Terug rijden we dezelfde weg, kilometers maanlandschap, waarbij ik even moet vertellen dat een schoolbusje nou niet echt het meest luxueuze vervoermiddel is op een niet geasfalteerde weg, waar een 4-wheeldrive Jeep geen moeite mee zou hebben, maar ach, ik wilde avontuur!


Het stadsgezicht is bijna overal hetzelfde.

Veel niet-afgebouwde huizen in Peru. Daar zijn 2 redenen voor: allereerst als je huis af is moet je belasting gaan betalen. De tweede is dat men in een later stadium van het huwelijk vaak een etage bovenop de woning plaatst voor de kinderen. Soms wonen ook hele families bij elkaar. Dan zijn er veel zwerfhonden, straatverkopers (die 's nachts bij hun stalletje slapen), tuk-tuks (brommers met opbouw, worden als taxi gebruikt), veel getoeter, niemand kan hier autorijden of inparkeren.

Cocoraque, oogsten en ziekte (dag 9, donderdag 5 juni)
Na een heerlijk ontbijt gaan we naar een plaatselijk, eenvoudig huis, drinken we thee bij een dame en vertrekken we met paard en hond naar haar terras, de berg op, waar we gaan helpen met de maïsoogst. Met een spijker in onze hand geduwd, halen we de maïskolf uit zijn omhulsel, niks geen gereedschappen. En alles in een zak, op de rug naar het paard en dan naar huis.
's Middags gaan we op weg naar Puno.

Een oxy-shotje tegen hoogteziekte

Sinds Arequipa hebben we verschijnselen van hoogteziekte: hoofdpijn, droge slijmvliezen, soms neusbloedingen, maar Hoofd Reisleiding heeft ook koorts, hoest en buikaanvallen, zelfs na enkele paracetamol is er geen verbetering. In Puno besluit ik, Assistent Hoofd Reisleiding er een dokter bij te halen. Binnen een kwartier staat er een ambulance voor het hotel met dokter, draagbare apotheek en mobiel zuurstofapparaat. In mijn beste Spaans leg ik uit hoe afgelopen dagen zijn geweest, dat we hier 3 nachten blijven en of hij kan helpen. Hij is niet blij, kan geen kweek afnemen, want de uitslag is dan pas over 3 dagen en hij is bang dat HR dan uitgedroogd is of erger. Om geen toeristen kwijt te raken nemen ze hier geen halve maatregelen en krijgt HR eerst een cocktail-injectie en daarna, in pilvorm een antibiotica tegen een virus, eentje tegen een bacterie en nog eentje tegen een parasiet. Dan wordt de zuurstofmachine aangesloten voor 24 uur. En dan valt na 20 minuten ook de stroom nog uit!

Peru voor beginners - Lima - Pisco - Parc Paracas - Nazca

Op de lagere school, 6e klas, werd ik enthousiast gemaakt voor archeologie en volkenkunde. Ik zou dan ook wel eens even een mummie gaan opgraven in Egypte of Peru... Helaas is dát er nooit van gekomen, maar de interesse bleef. Nu gaat een jeugddroom in vervulling: De highlights van Peru!

Het oude Peru heeft belangrijke beschavingen voortgebracht (Inca, Nasca en Paracas) en heeft prachtige archeologische schatten, die toeristen trekken uit de hele wereld. De Spaanse conquistadores hebben in 1533 de Inca indianen bruut verslagen en sindsdien spreken hun schatten sterk tot de verbeelding van de Europeanen. De laatste Spaanse troepen werden pas in 1824 verslagen, daarna werd Peru zelfstandig (republiek).
Modern Peru telt bijna 30 miljoen inwoners, waarvan 1/3 in Lima woont, nog 1/3 in grote steden als Arequipa en Cusco. Men spreekt Spaans en Quechua. Munteenheid is de sol, 4 sol=1 euro, dus alles delen door 4.
Het land bestaat niet alleen uit bergen (de Andes, met toppen van boven de 6000 meter), maar heeft een woestijnkust (Atacama woestijn) en een tropisch regenwoud.

Lima (dag 2; do 29 mei 2014)
Hoofdstad van Peru, waar we onze rondreis van 20 dagen beginnen. De stad bestaat uit 43 districten of stadsdelen, met burgemeesters aan het hoofd en ligt in het droge dal van de rivier de Rimac..

De city-tour begint in de nieuwe wijk Mira Flores, 17 meter boven de zee, met prachtige parken, boulevards en sportfaciliteiten (spinning en aerobics in de buitenlucht). Wat meteen opvalt is het verkeer, veel getoeter, bussen, 200.000 taxi's (allemaal zonder meter, je maakt gewoon een deal) en alles boven de grond, want deze wereldstad heeft geen metro. Lima is de 2e hoofdstad in de wereld die in een woestijn is gebouwd (Caïro is de 1e) en ligt op zeeniveau.
We komen in het Park Central, wat lijkt op Park Guël in Barcelona.
Hierna door naar het oude centrum, bezoek aan de Huaca Pucllana, een precolumbiaanse (200 v. Chr.- 200 na Chr.) piramide van adobe stenen.
De stad is in 1535 gesticht en kende vanaf die tijd alleen maar bloei. Tot 1746, toen een verwoestende aardbeving slechts 20 huizen liet staan en 5000 mensen omkwamen.

Na de koffie gaan we naar het San Fransisco Klooster, met catacomben. Groot 17e eeuws bouwwerk met een prachtige oude bibliotheek, waarvan ik begon te kwijlen... Harry Potter kon zo om de hoek verschijnen! Helaas mochten we hier geen foto's maken, maar ... Internet, hoera!

Dan naar de grafkelders, die pas in 1951 zijn ontdekt en waar de beenderen en schedels van ruim 70.000 mensen liggen. Hier heb ik even illigaal geknipt:

Om 13.30 uur nemen we de bus (Cruz del Sur) naar Paracas, in ongeveer 3 uur over de PanAmerica highway. We zien onderweg veel woestijn en krottenwijken langs de snelweg, die blijven groeien door de gelukzoekers uit de Andes, hierdoor is er een enorme bevolkingsexplosie geweest, de afgelopen 30 jaar. Huisjes van stro, karton, golfplaten, geen elektra, riool of gas. Vreselijk, wat hebben wij het dan goed.

Paracas (dag 3, vrijdag 30 mei 2014)
Om 7.15 uur opgehaald met de bus, om naar de haven van Pisco te gaan, wie had het over vakantie? Pisco heeft inderdaad te maken met het nationale drankje Pisco Sour. In deze streek werden door de Spanjaarden wijndruiven verbouwd, die door het klimaat erg zoet waren. We zouden vertrekken, per boot, naar de Ballestas eilanden. Helaas waren de golven te hoog (dus geen pinguïn gezien) en kregen een alternatief aangeboden: Parc Reserva Nacionales Paracas.

De wegen in dit park zijn gemaakt van (wit) zout, maar door gebruik van auto's is de weg zwart geworden. Hier wordt zout gewonnen, wat als exportproduct (strooizout) naar Canada en Amerika gaat. Ook exporteren ze guano (vogeluitwerpselen met zeer hoge concentraties meststoffen) en zeewier.

De zeewier wordt op het strand verzameld en gaat in schoonheidsproducten en wordt voor voedsel gebruikt. Onderweg zien we woestijn, gieren, pelikanen, zeerobben (dood) en veel plastic en zwerfafval.
Sommige bergen zijn rood en dat duidt op ijzersulfide. Dit werd en wordt nog steeds gebruikt als verf voor op keramiek.
We lunchen in een dorpje Lagunillas, eten verse Civiche (rauwe visschotel gemarineerd met citroen, limoen en uien) en genieten nog even na, voor de bus om 17.00 uur vertrekt naar Nazca (2,5-3 uur).

Nazca (dag 4, zaterdag 31 mei 2014)
Met een Cesna vliegtuigje, 2 piloten voorin en 4 personen achterin, vertrekken we vanaf het vliegveld(luchthavenbelasting 25 sol p.p.).

De kosmonaut

Al snel zien we diverse lijnen op de woestijngrond, onduidelijke patronen en opgedroogde rivierbeddingen. De tientallen figuren van dieren (geogliefen), honderden geometrische vormen en duizenden lijnen zijn in het woestijnzand van de pampa's van Jumana en Nazca lang bewaard gebleven. De hoogvlakte is één van de droogste gebieden op aarde met een gemiddelde jaartemperatuur van 25 graden. Het is altijd windstil er er valt vrijwel geen regen, zodat de lijnen duizenden jaren bewaard zijn gebleven. Dan, ineens, wijst de co-piloot de walvis aan, jaaaaaa, ik zie hem! Ohhh, wat geweldig! Na al die jaren zie ik het echt. Eerst aan de linkerkant van het vliegtuig, daarna maakt het vliegtuigje een duikvlucht naar rechts. We zien de walvis, kolibrie, astronaut, flamingo, condor, spin, hond (of vos), de aap, allemaal prachtig, maar na 12 duikvluchten in 20 minuten worden we misselijk en duizelig. Eenmaal op de grond (groen en geel) komen we weer bij en krijgen een certificaat dat we over de Nazca lijnen hebben gevlogen.

Terug in het hotel (Hostel Don Augusto)gaan we chillen bij het zwembad (prachtig weer), niet er in, want er drijft een ondefinieerbare laag op.

Lunchen doen we in de stad (kip-sandwiches) en om 15.00 uur gaan we, met gids, naar Chauchilla, een oude begraafplaats in de Andes, middenin de Atacamawoestijn, naast de Panamerican Highway.                                                                                                                                  Kijk! Daar ligt die mummie die ik zou opgraven....

Een mummie met dreadlocks en extentions, toen al! Vrouwen en baby's, hoe hebben deze mensen kunnen overleven in deze droogte met wind en bergen? Dan maar weer eens de stad in om te eten, lekker bij een grillrestaurant, waar we gisteren ook waren en als vrienden worden verwelkomt, ze halen zelfs wijn voor ons!
De nachtbus vertrekt om 22.00 uur, wij hebben slaapplaatsen, wat niet wil zeggen dat we ook slapen. Om 8.00 uur komen we aan in Arequipa.

Ont - moeten ; Abdij Sion

Ooit, in een zwarte, donkere tijd in mijn leven, heb ik overwogen om naar een klooster te gaan. Niet om in te treden, maar om tot rust te komen (en uit nieuwsgierigheid, ha!).

Afgelopen woensdag stond de poort open van Abdij Sion. Het klooster, begonnen door Trappisten in 1884, even buiten Deventer, verhuisde in 1890 naar Diepenveen. In 1891 startte de nieuwbouw en in 1936 werd het een abdij. Hier leven momenteel een aantal monniken (8), in navolging van de leefregels van Benedictus. Abdij Sion kent naast dit gemeenschapsleven ook het kluizenaarsleven. In een kluis (huisje), binnen het slot van de abdij, woont sinds 2005 de heremiet (=kluizenaar) broeder David, die ik één keer om zijn huisje zag lopen, in habijt. Wonderlijk.

Na een rondleiding (gastenverblijf, kerk, kapel) en een korte dienst, een warm middagmaal, gingen schoonzus G. en ik wandelen in het zonnetje in de omgeving.

Er wordt van ons verwacht dat we meedoen met het dagorde (volgens psalm 119; 7 maal daags zing ik uw lof; Nachtwake 4.15 uur, Lauden en eucharistie 7.15 uur, Terts 9.45 uur, Sext 12.15 uur, Noon 14.20 uur, Vespers 17.30 uur,  Completen en dagsluiting 19.30 uur. Nachtstilte na 20.00 uur). Gelukkig is niets verplicht en vervalt de nachtwake van 4.15 uur, wegens absentie van de abt (?). Gekscherend zeggen wij nog van: Als de abt van huis is, dansen de monniken.

Binnen (kapel) gaat er van de architectuur een grote rust uit, alles sober (typisch voor deze orde), houten banken, geen schilderijen, geen orgel, alleen klankschalen, een xylofoon voor de toonhoogte van het Gregoriaans-achtige gezang van de monniken (waar we als gasten, zachtjes, aan mee mogen doen). De monniken zelf, vergrijsde, hoogbejaarden broeders in Jezus-sandalen met geitenwollen sokken lijden een regelmatig leven, vol kalmte, bezinning en een verlangen naar harmonie. 

De Cisterciënzers (Trappisten), is een oude orde van de Katholieke Kerk, zij zaten vroeger op Schiermonnikoog (schier = grijs, zij droegen grijze pijen). Momenteel is de groep monniken te klein voor het onderhoud en behoud van het gehele (monumentale) complex van 58 hectare. De boerderij is al afgestoten en men is aan het onderzoeken of de groep kan verhuizen naar een kleinere, eventuele nieuwe huisvesting, wellicht op Schiermonnikoog?

Hier is iedereen welkom, reizigers, daklozen, zoekende mensen, onzekeren en rustzoekenden. Hier hoef je dus niets, hier mag je. Geen moeten, alleen ont-moeten of ontmoeten. En zeg nou zelf; op de rondreis van het leven zijn soms momenten van rust nodig. Het is mooi te horen waarom sommige gasten hier zijn; Laurens, pastoraal werker, Mirjam schrijfcoach, Paulien, psycholoog. En wat men doet of gedaan heeft in het leven.

We zitten in de bibliotheek, lezen, praten, handwerken, eten, gaan naar een dienst en ik ga nog even (stiekem, maar met respect) naar de begraafplaats.  

Hier liggen inmiddels tientallen graven vanaf het begin dat de orde hier kwam (1889). Opvallend hoe oud ze worden, 80, 90 of 100 is geen uitzondering. En onder de namen hun functie: 

Lekenbroeder = een monnik voor het Vaticaans Concilie

Monnik = zonder bezittingen

Priester = theologie gestudeerd

Familiaris = een monnik, aangesloten bij het klooster, heeft geen rechten (mag b.v. niet stemmen), heeft nog eigen bezit.

Oblaat = tussen een Familiaris en een Monnik, heeft meer verplichtingen.

Jubilaris = 50 jaar of langer in het klooster

Priester Prior Claustralis = overste afhankelijk van de abt

Priester Prior Titularis = zelfstandige prior (=eerste).

Ik heb niets gemerkt van de absolute zwijgplicht, volgens mij is die intussen afgeschaft, maar men hecht aan stilte. Zeker in de kapel beperken ze zich in het praten. Ach, er zijn andere plaatsen waar je kunt spreken. Er zijn trouwens veel vormen van spreken. Je hebt sprekenden die in feite zwijgen en je hebt veelzeggende stiltes .....

Het mooie van deze dagen vond ik toch het kloosterleven; het bestaan in een groep, geen vereenzaming, zoals in de maatschappij, waar het toch een 'rat race' is. Mensen komen alleen te staan , na ontslag of na de dood van hun partner, of er is onverwachts (ziekte) of bewust (retraitre, sebatical) rust nodig, iedereen is welkom.

Misschien moeten we daar naar toe; De abdij als therapie, woongroep, ziekenboeg ....

Enfin, ik heb er met veel plezier "gezeten" : Ik kwam er rijker uit dan dat ik er in ging.

Kapelinterieur

Gasten-eetzaal

 "Cel"