Tijdens de donkere dagen voor Kerstmis is er de vraag: Wat wil je onder de boom? En vaak moeten we zeggen: "Ik heb alles al". Want, als ik eerlijk ben, heb ik veel luxe, mooie spullen, handige dingen enz. Niets echt nodig....
Ook in deze tijd van recessie en economische slechte groei vraag ik me wel eens af, hebben we een nieuwe auto nodig, een groter huis, een handige iPad, een dock-station, een film-theater in huis? Of zitten we aan onze taks? Hebben we genoeg of misschien teveel? De winkels puilen uit, maar het lijkt wel of niemand meer koopt. Veel wordt via internet gekocht, buiten de winkels om, gevolg; lege panden te huur of te koop. Winkels die nog wel bestaan knokken door om niet ten onder te gaan, stuntverkopen, liquidatie of opheffing.... En, eerlijkheidshalve, ik hoef niet nog een stel laarzen of nieuwe gympen, mijn kast puilt uit.
Misschien heb ik voor onder de boom toch nog wel iets te wensen; iets wat niet in de stad te koop is, laat staan op internet. Het is iets wat vroeger al zo belangrijk was voor iedereen, ongeacht of je nu genoeg had of niet, rijk of arm, verzadigd of niet. Eigenlijk ligt het zo voor de hand. Liefde, vriendschap, eerlijkheid, trouw, warmte en wat humor. Jaaa, dat is wat ik nog wens, voor iedereen!
zaterdag 24 december 2011
woensdag 12 oktober 2011
Eiland
Zit ik weer op een eiland... Weliswaar bewoond, of beter; overbevolkt. Wat bezielde mensen vroeger om op een stuk rots te gaan bouwen? Ja, het zal wel te maken hebben met de strategie; vanaf een top kun je uitkijken over het eiland en dus de vijand zien aankomen. Maar anno 21 ste eeuw is dat toch niet meer nodig? Dan kun je ook bouwen op lager gelegen gedeelten van het eiland. Maar nee hoor, we gaan gezellig met z'n allen zo dicht mogelijk op elkaar zitten. En 's ochtends met z'n allen in de file naar beneden, want daar is werk, b.v. in de toeristenindustrie, of visindustrie. En 's avonds gezellig met z'n allen weer in de file de berg op. Dit heb ik nu al een aantal avonden mogen aanschouwen, heerlijk op een terrasje, met een wijntje en in de uitlaatgassen. Het eten doen wij het liefste binnen, daar worden we op een andere manier uitgerookt.
Ondertussen rijden de bussen, auto's, kiepwagens, toeristenbussen, motoren e.d. langs. Vreemd, ik heb in al die dagen nog maar 1 Toyota Prius gezien, maar eentje! Op al die duizenden milieuvervuilers. Maar ja, wat wil je, de benzineprijs is hier € 0,95 de liter, dan hoef je geen hybride te rijden; het mag duidelijk zijn, ik zit niet op Terschelling. Iemand enig idee waar wel?
Ondertussen rijden de bussen, auto's, kiepwagens, toeristenbussen, motoren e.d. langs. Vreemd, ik heb in al die dagen nog maar 1 Toyota Prius gezien, maar eentje! Op al die duizenden milieuvervuilers. Maar ja, wat wil je, de benzineprijs is hier € 0,95 de liter, dan hoef je geen hybride te rijden; het mag duidelijk zijn, ik zit niet op Terschelling. Iemand enig idee waar wel?
zondag 9 oktober 2011
Ik ga op reis en ik neem mee . . .
Mijn tandenborstel... Zo ging het spelletje toch? Nu ik regelmatig op reis ga, merk ik dat ik steeds minder nodig heb, behalve die tandenborstel, die gaat altijd mee. Dan, de noodzakelijke dingen, zoals het paspoort, poen en pillen (de drie p's), het liefst in de handbagage, en in die handbagage mogen geen scherpe voorwerpen of vloeistoffen zitten. Ik heb het dan over reizen per vliegtuig. Dus drink ik braaf mijn flesje water leeg voor de douane, om het vervolgens na de douane weer te vullen met water. Bijzonder beleid, ook dat van die scherpe voorwerpen. Zakmessen worden in beslag genomen, maar daarna krijgt men in het vliegtuig bestek, waaronder een vlijmscherp mes (op goedkopere vluchten is dit van plastic, ha!). Over het eten kan ik nog een aparte blog schrijven.
Belangrijk zijn goede schoenen. Mijn wandelschoenen zijn al overal geweest; in de bossen van Luxemburg en Duitsland, tussen de kurkeiken van Portugal, van oost naar west in Canada, op Mont St. Michel, de archeologische opgravingen in Mexico, op de Jungfraujoch in Zwitserland, de stranden van Terschelling en Vlieland,de binnenlanden van Curacao, Ierland, Schotland, Engeland, Wales en nu op (alweer) een eiland.Tsja, op de een of andere manier blijven eilanden trekken, maar waarom?
Belangrijk zijn goede schoenen. Mijn wandelschoenen zijn al overal geweest; in de bossen van Luxemburg en Duitsland, tussen de kurkeiken van Portugal, van oost naar west in Canada, op Mont St. Michel, de archeologische opgravingen in Mexico, op de Jungfraujoch in Zwitserland, de stranden van Terschelling en Vlieland,de binnenlanden van Curacao, Ierland, Schotland, Engeland, Wales en nu op (alweer) een eiland.Tsja, op de een of andere manier blijven eilanden trekken, maar waarom?
dinsdag 20 september 2011
Wales
Vorig jaar in Ierland, dit jaar in Schotland, de Hebriden, Edinburgh en de Yorkshire Dales, en nu op weg naar Wales. Hoe komt het toch, dat dit land zo blijft trekken? De natuur is mooi, de mensen zijn aardig en het is niet duur (erg belangrijk voor Hollanders met de dure Euro), dat bij elkaar maakt het aantrekkelijk. Het weer, waar we door diverse mensen voor gewaarschuwd zijn, is minder belangrijk; wij leven in outdoor kleding en zijn bewapend tegen regen en wind. Tot nu toe viel het altijd mee; prachtig weer in Schotland, beter dan de hele zomer in Nederland.
Dit keer vertrekken we met nicht C. en haar man A. via Rotterdam naar Hull. Op weg naar de boot nog lekker gegeten in een truckers-restaurant, waar de porties GROOT zijn en heerlijk!
Aangekomen in Hull beginnen de grapjes over het links rijden en de ervaringen in het verleden daarmee. Zonder ongelukken komen we aan in Tenby, of op z'n Welsch: Dinbych Y Pysgod. We zijn het erover eens: de mensen die deze plaatsnamen hebben bedacht, hadden een spraakgebrek, het kan niet anders!
donderdag 25 augustus 2011
De Chinees
Een paar weken geleden liepen vriendin J. en ik in Engeland. In de stad, tussen het ruime aanbod van winkels, charity-shops en gezellige eettentjes kwamen we hem tegen; De Chinees.
Om meteen maar weer even een blik in het verleden te werpen (dat doen mensen van een bepaalde leeftijd wel meer) ; eind jaren 60 van de vorige eeuw (ook dat nog!) kwam ik voor het eerst in contact met De Chinees.
Als jong kind werd ons gezin getrakteerd, door een zeevarende, wereldverkennende neef van mijn moeder, op een bijzonder etentje. Volgens hem moesten wij naar De Chinees!
Voor mijn moeder, die net bijgekomen was van de invasie van macaroni en spaghetti was dit een revolutie. Oké, wij gingen wel eens uit eten, maar dat was uitsluitend met zeer speciale gelegenheden en dan bij Dirck Dircks. Dit restaurant, gespecialiseerd in Kip in het Pannetje en Dame Blanche was het ultieme uitje.
Enfin, die neef, voorloper op gebied van goed eten en een echte lekkerbek (het zit in de familie), wilde ons dus meenemen naar De Chinees. Al bij binnenkomst viel het interieur op; rode lantaarns, grote draken op de muur, dames in satijnen blouses, grote menukaarten met onduidelijke termen, kortom, anders dan wij gewend waren. Volgens neef Addy moesten mijn broertje en ik de loempia proberen, dat was lekker! Voor mijn ouders bestelde hij een uitgebreide rijsttafel met saté en kroepoek, waar hij goed van mee at.
Opeens lagen ze voor ons: de gefrituurde pannenkoeken met vulling. Met enige terughoudendheid begonnen mijn broer en ik de boel te determineren: kool, taugé, bamboescheuten en garnalen, nee, niet echt iets voor een kind. Lekker was voor ons alleen het toetje; Dame Blanche.
Tot ver in mijn volwassenheid heb ik de Chinese keuken ontweken.
Echter, nu in Engeland kwamen we hem dus weer tegen; De Chinees. En ja hoor, weer de rode lantaarn, alleen geen dame in satijnen blouse, geen draken op de muur, maar posters van het menselijk lichaam met rode stippen. Achter de toonbank stolpflessen met kruiden, thee en pilletjes. Ook de menulijst was aanwezig:
ACCUPUNCTUUR 10 pond
ACCUPRESSUUR 10 pond
HOOFDMASSAGE 10 pond
HOOFD- EN NEKMASSAGE 15 pond
We hebben onszelf, na een half uurtje hoofd- en nekmassage, getrakteerd op een heerlijk etentje, bij een Indiaas-eethuisje !
Om meteen maar weer even een blik in het verleden te werpen (dat doen mensen van een bepaalde leeftijd wel meer) ; eind jaren 60 van de vorige eeuw (ook dat nog!) kwam ik voor het eerst in contact met De Chinees.
Als jong kind werd ons gezin getrakteerd, door een zeevarende, wereldverkennende neef van mijn moeder, op een bijzonder etentje. Volgens hem moesten wij naar De Chinees!
Voor mijn moeder, die net bijgekomen was van de invasie van macaroni en spaghetti was dit een revolutie. Oké, wij gingen wel eens uit eten, maar dat was uitsluitend met zeer speciale gelegenheden en dan bij Dirck Dircks. Dit restaurant, gespecialiseerd in Kip in het Pannetje en Dame Blanche was het ultieme uitje.
Enfin, die neef, voorloper op gebied van goed eten en een echte lekkerbek (het zit in de familie), wilde ons dus meenemen naar De Chinees. Al bij binnenkomst viel het interieur op; rode lantaarns, grote draken op de muur, dames in satijnen blouses, grote menukaarten met onduidelijke termen, kortom, anders dan wij gewend waren. Volgens neef Addy moesten mijn broertje en ik de loempia proberen, dat was lekker! Voor mijn ouders bestelde hij een uitgebreide rijsttafel met saté en kroepoek, waar hij goed van mee at.
Opeens lagen ze voor ons: de gefrituurde pannenkoeken met vulling. Met enige terughoudendheid begonnen mijn broer en ik de boel te determineren: kool, taugé, bamboescheuten en garnalen, nee, niet echt iets voor een kind. Lekker was voor ons alleen het toetje; Dame Blanche.
Tot ver in mijn volwassenheid heb ik de Chinese keuken ontweken.
Echter, nu in Engeland kwamen we hem dus weer tegen; De Chinees. En ja hoor, weer de rode lantaarn, alleen geen dame in satijnen blouse, geen draken op de muur, maar posters van het menselijk lichaam met rode stippen. Achter de toonbank stolpflessen met kruiden, thee en pilletjes. Ook de menulijst was aanwezig:
ACCUPUNCTUUR 10 pond
ACCUPRESSUUR 10 pond
HOOFDMASSAGE 10 pond
HOOFD- EN NEKMASSAGE 15 pond
We hebben onszelf, na een half uurtje hoofd- en nekmassage, getrakteerd op een heerlijk etentje, bij een Indiaas-eethuisje !
dinsdag 2 augustus 2011
Lelijke Mensen Dag
Ja hoor, het was gisteren weer Lelijke Mensen Dag.
Vriendin J. en ik zaten koffie te drinken, op een terrasje in Shipley, een stadje bij Bradford/Leeds in Engeland. Terwijl we zaten te genieten van heerlijke koffie viel het ons op dat het nou niet speciaal de mooiste mensen waren die hier rondliepen. Sterker, we zagen geeneen die een beetje de moeite waard was.
De gemiddelde dame/heer had zichtbaar veeeeeeel overgewicht. Nu ben ik zelf niet een van de dunste, maar hier was toch echt sprake van een obesitas-explosie, ik leek er nog dun bij! Jonge kinderen, als worstjes in wagentjes of op fietsjes, natuurlijk in hun hand een flesje cola, saucijzenbroodje of snoep.
Opvallend veel oude en invalide mensen in deze streek. Hoge kosten voor de zorg; krukken, rollators, invalidenwagens, scootmobielen of hoe die dingen ook mogen heten. En op een doordeweekse dag, zoveel jonge mensen op straat? Volgens J. werklozen, ook al zoveel... weinig werk meer in deze omgeving. Je ziet dat ook aan de vele huizen die te koop staan, de verloederende buurten, het afval op straat, het slechte onderhoud aan parken en openbare wegen.
Het warme weer zorgde ervoor dat veel vrouwen zonnig gekleed gingen. Grote tatoeages op dikke bovenarmen (zo dik zijn mijn bovenbenen nog niet eens!) en de nadruk op de boezem, met overdreven make-up, gekleurde haren en een sigaret in de mond. Geweldig, wat een kunst om je zo slecht te kleden! En dan hebben we het nog niet over de heren gehad. Slordige kleding, soms kapot, niet geschoren (maar dan niet zoals Brad Pitt eruit zien), onverzorgd, niet echt jummie.
Vrijwel al deze mensen hebben een mobiele telefoon (waar betalen die werklozen die dan van?) en lijken geen interesse te hebben in de wereld om hen heen, kijken dom voor zich uit en schreeuwen naar hun partner/collega/kind/vrouw. Is hier blijkbaar heel gewoon, men kijkt er niet (meer) van op. Wij wel.
Wat is het toch leuk, vanaf een "veilig" terras mensen bekijken en lekker afkraken, doen jullie dat nou ook?
Vriendin J. en ik zaten koffie te drinken, op een terrasje in Shipley, een stadje bij Bradford/Leeds in Engeland. Terwijl we zaten te genieten van heerlijke koffie viel het ons op dat het nou niet speciaal de mooiste mensen waren die hier rondliepen. Sterker, we zagen geeneen die een beetje de moeite waard was.
De gemiddelde dame/heer had zichtbaar veeeeeeel overgewicht. Nu ben ik zelf niet een van de dunste, maar hier was toch echt sprake van een obesitas-explosie, ik leek er nog dun bij! Jonge kinderen, als worstjes in wagentjes of op fietsjes, natuurlijk in hun hand een flesje cola, saucijzenbroodje of snoep.
Opvallend veel oude en invalide mensen in deze streek. Hoge kosten voor de zorg; krukken, rollators, invalidenwagens, scootmobielen of hoe die dingen ook mogen heten. En op een doordeweekse dag, zoveel jonge mensen op straat? Volgens J. werklozen, ook al zoveel... weinig werk meer in deze omgeving. Je ziet dat ook aan de vele huizen die te koop staan, de verloederende buurten, het afval op straat, het slechte onderhoud aan parken en openbare wegen.
Het warme weer zorgde ervoor dat veel vrouwen zonnig gekleed gingen. Grote tatoeages op dikke bovenarmen (zo dik zijn mijn bovenbenen nog niet eens!) en de nadruk op de boezem, met overdreven make-up, gekleurde haren en een sigaret in de mond. Geweldig, wat een kunst om je zo slecht te kleden! En dan hebben we het nog niet over de heren gehad. Slordige kleding, soms kapot, niet geschoren (maar dan niet zoals Brad Pitt eruit zien), onverzorgd, niet echt jummie.
Vrijwel al deze mensen hebben een mobiele telefoon (waar betalen die werklozen die dan van?) en lijken geen interesse te hebben in de wereld om hen heen, kijken dom voor zich uit en schreeuwen naar hun partner/collega/kind/vrouw. Is hier blijkbaar heel gewoon, men kijkt er niet (meer) van op. Wij wel.
Wat is het toch leuk, vanaf een "veilig" terras mensen bekijken en lekker afkraken, doen jullie dat nou ook?
zondag 31 juli 2011
De zomer op je huid
Ik kan me nog herinneren dat we vroeger mooie, lange, warme zomers hadden, of is dat jeugdsentiment? Maar voordat het zomer werd wilde mijn moeder al bruine benen hebben, voor onder dat leuke, nieuwe jurkje. Nu had ze ooit eens gelezen dat je dan of veel worteltjes moest eten, of worteltjes schaven en dan het sap opvangen. Enfin, wij aten dagen wortelsalade en worteltjestaart. 's Avonds nam ze dan het wortelsap en deed het over haar benen. Tot dagen erna vroeg iedereen wat er toch met haar handen was, die zagen er nogal oranje uit en niemand die naar haar benen keek!
Nu ik in Engeland ben kijk ik graag in winkels naar het assortiment. Zo kwam ik in een "koopjeswinkel" een pakketje zelf-bruinende doekjes tegen. In Nederland is de zomer al bijna over, het leek mij daarom wel een verantwoorde aankoop van 1 pond, om dan toch met bruine benen rond te lopen, onder dat leuke, nieuwe jurkje.
Samen met vriendin J. voorzichtig eerst een arm uitgeprobeerd en zij een been. En ja hoor! Na een uur zagen we duidelijk verschil: we kregen een tintje. Terwijl we het volgende doekje pakten voor het andere been en arm, besloot ik toch even te lezen wat er nu toch op die doekjes zat: Acid this, Acid that en andere enge benamingen. Misschien gaan we wel licht geven vanavond. Zal ik dan morgen toch maar een pond worteltjes kopen?
Nu ik in Engeland ben kijk ik graag in winkels naar het assortiment. Zo kwam ik in een "koopjeswinkel" een pakketje zelf-bruinende doekjes tegen. In Nederland is de zomer al bijna over, het leek mij daarom wel een verantwoorde aankoop van 1 pond, om dan toch met bruine benen rond te lopen, onder dat leuke, nieuwe jurkje.
Samen met vriendin J. voorzichtig eerst een arm uitgeprobeerd en zij een been. En ja hoor! Na een uur zagen we duidelijk verschil: we kregen een tintje. Terwijl we het volgende doekje pakten voor het andere been en arm, besloot ik toch even te lezen wat er nu toch op die doekjes zat: Acid this, Acid that en andere enge benamingen. Misschien gaan we wel licht geven vanavond. Zal ik dan morgen toch maar een pond worteltjes kopen?
zaterdag 30 juli 2011
De klad er in
Soms heb je andere prioriteiten. Huishouden, huisdieren, eten koken, tuin bijhouden, jam maken, sociale contacten bijhouden, op reis gaan...
Wacht eens even... Was dat niet het uitgangspunt? Een blog bijhouden als ik op reis ben?
Verdikkie, bijna vergeten, maar ik ben op reis, dus nu mag ik schrijven!
Sinds december vorig jaar heb ik een rondje Great-Brittain gedaan: eerst een paar dagen met D&D naar Ierland, een auto gehuurd, bijna niet meer uit een greppel gekomen, maar wel the ring of Kerry gereden. Veel gezien van het landschap, de mensen en de ruige natuur.
Daarna, in juni, met mijn vriendje, naar Schotland. De eilanden (Sky, Isla, Hebriden), de Hooglanden, de heftige kusten, alles met eigen auto langs B&B's. Prachtig.
En nu, vrij onverwacht, naar Yorkshire, waar vriendin J. verblijft. Op weg naar haar, ga ik met een bus van het vliegveld, door Bradford, naar Shipley en zie de Yorkshire Dales. Mooi!
De heuvels met hun patchwork dekens, de heggetjes, de niet-gemetselde stenen muurtjes, de huisjes met tuinen vol rozen en blauwe hortensia's, hoe krijgen ze het voor elkaar?
En in september nog even naar Wales, maar daarover later meer...
Dus toch een goede reden om dat blog te hebben, terwijl ik al dacht dat de klad er in zat!
Wacht eens even... Was dat niet het uitgangspunt? Een blog bijhouden als ik op reis ben?
Verdikkie, bijna vergeten, maar ik ben op reis, dus nu mag ik schrijven!
Sinds december vorig jaar heb ik een rondje Great-Brittain gedaan: eerst een paar dagen met D&D naar Ierland, een auto gehuurd, bijna niet meer uit een greppel gekomen, maar wel the ring of Kerry gereden. Veel gezien van het landschap, de mensen en de ruige natuur.
Daarna, in juni, met mijn vriendje, naar Schotland. De eilanden (Sky, Isla, Hebriden), de Hooglanden, de heftige kusten, alles met eigen auto langs B&B's. Prachtig.
En nu, vrij onverwacht, naar Yorkshire, waar vriendin J. verblijft. Op weg naar haar, ga ik met een bus van het vliegveld, door Bradford, naar Shipley en zie de Yorkshire Dales. Mooi!
De heuvels met hun patchwork dekens, de heggetjes, de niet-gemetselde stenen muurtjes, de huisjes met tuinen vol rozen en blauwe hortensia's, hoe krijgen ze het voor elkaar?
En in september nog even naar Wales, maar daarover later meer...
Dus toch een goede reden om dat blog te hebben, terwijl ik al dacht dat de klad er in zat!
vrijdag 15 juli 2011
Kersen
Het zijn van die dieppaarse tot bijna zwarte vruchten, met een glans op hun hoofd. Ze hebben een lief karakter en als ze eenmaal van de boom en gewassen zijn (vogelshit) geven ze hun geheim prijs: een heerlijke, sappige, zoete smaak waarbij je smaakpapillen trillen. Jaaaa, dat zijn KERSEN!
Zo kreeg ik 2 kistjes, B-klasse kersen. De AA-klasse gaat naar de veiling en de A-klasse wordt bij de fruitteler aan de straat verkocht. Ze worden iedere dag geplukt en uitgezocht. Kleine, te grote, te onrijpe kersen, of zij die een plekje hebben worden B-klasse. Iedere kers wordt met de hand gekeurd en op het oog uitgezocht. Een geduld werkje.
Bij mij gaan ze in de teil, worden gewassen en daarna krijgen ze de kersenontpitter op hun kop. Zo gaan er honderden door mijn handen (en een paar apart en in mijn mond, want de verleiding is groot!). In de pan met elkaar op het vuur en koken maar... ondertussen denk ik aan mijn eerste ontmoeting met die prachtige vruchten; als oorbel aan de oren van mijn moeder, zal ik ook even?
zondag 10 juli 2011
Frambozen plukken
Na een heftige regenbui is het eerst: naaktslakken zoeken! Die glibberige, enge beesten gaan na regen over het gras richting moestuin, maar voor die tijd belanden ze in de groene bak. De (huis) egels lusten alleen de huisjesslakken, de naaktslakken schijnen giftig voor hen te zijn, nooit geweten.
Dan zie ik de toppen van de frambozenstengels bijna doorbuigen van de vruchten. Vol hangt het met rijpe frambozen, ooooh, heerlijk, wat een overdaad! Ik begin te plukken bij de gele/witte frambozen, vol sap en heerlijk van smaak, allemaal kleine, gouden bolletjes. Het zijn er nog niet zoveel, er kan amper een potje jam van gemaakt worden. Dan stap ik, hebberig, tussen de rode frambozen. Jeetje, dit is teveel, ik red het niet met 1 bakje. Gauw terug naar de keuken, nog eentje erbij gehaald. Al snel zit die ook vol en ik ben nog niet eens op de helft. Ik sta er helemaal in, van alle kanten omringen de stengels mij, zelfs boven mijn hoofd! En er hangt zoveel, ik kan het niet in 1 hand vasthouden, bovendien staat het bakje te ver weg, wat nu? Weet je wat? Ik eet ze gewoon op!
Dan zie ik de toppen van de frambozenstengels bijna doorbuigen van de vruchten. Vol hangt het met rijpe frambozen, ooooh, heerlijk, wat een overdaad! Ik begin te plukken bij de gele/witte frambozen, vol sap en heerlijk van smaak, allemaal kleine, gouden bolletjes. Het zijn er nog niet zoveel, er kan amper een potje jam van gemaakt worden. Dan stap ik, hebberig, tussen de rode frambozen. Jeetje, dit is teveel, ik red het niet met 1 bakje. Gauw terug naar de keuken, nog eentje erbij gehaald. Al snel zit die ook vol en ik ben nog niet eens op de helft. Ik sta er helemaal in, van alle kanten omringen de stengels mij, zelfs boven mijn hoofd! En er hangt zoveel, ik kan het niet in 1 hand vasthouden, bovendien staat het bakje te ver weg, wat nu? Weet je wat? Ik eet ze gewoon op!
woensdag 6 juli 2011
Rijkdom
Net las ik de blog van vriendin D. en die heeft ook al jam gemaakt. Eergisteren, gisteren en vandaag (witte)frambozen en aardbeien geplukt, ik moest het zelf doen, Hoofd Pluk zit in het buitenland. Neem je ze aan, zijn ze op het cruciale punt niet aanwezig!?!?
Ook nog even achter de laptop, foto op het blog, bedankt volgers!
Enfin, vruchten gewassen, gekookt, potjes gevuld en dan: de "plop"- geluidjes uit de keuken als je even zit bij te komen, met een krantje in de huiskamer.
Dat is genieten en rijkdom!
maandag 4 juli 2011
Nieuwe tijden, nieuwe middelen
In de vorige eeuw kregen we elektra, de computer, de mobiele telefoon en vooral nuttige apparaten; wasmachine, vaatwasmachine, magnetron enz. Wat zal deze eeuw brengen?
Zelf ben ik begonnen aan de iPad, handig, nuttig en al bijna onmisbaar. Heb ik nog meer nodig? Ik lees wel eens over nieuwe middelen; een robot voor het huishoudelijk werk (een stofzuiger die zelf zuigt, een grasmaaier die zelf maait), een walking fridge, waar heb ik zelf nou behoefte aan? Een iPad die nog sneller is of lichter? Binnenkort een opvouwbare iPad? Geen idee.... maar het maakt het leven makkelijker.
Makkelijk wel, maar simpeler? Hoe moet ik nu foto's op dat $%#$%&*!!! blog zetten?
Zelf ben ik begonnen aan de iPad, handig, nuttig en al bijna onmisbaar. Heb ik nog meer nodig? Ik lees wel eens over nieuwe middelen; een robot voor het huishoudelijk werk (een stofzuiger die zelf zuigt, een grasmaaier die zelf maait), een walking fridge, waar heb ik zelf nou behoefte aan? Een iPad die nog sneller is of lichter? Binnenkort een opvouwbare iPad? Geen idee.... maar het maakt het leven makkelijker.
Makkelijk wel, maar simpeler? Hoe moet ik nu foto's op dat $%#$%&*!!! blog zetten?
donderdag 30 juni 2011
To be or not to be
Iedere dag een berichtje plaatsen? Nee, dat gaat het niet worden. Het mag van mij wel een beetje spontaan blijven. Hoe doen anderen dat? Af en toe kijk ik bij mijn vriendin D., die mij ook adviseerde een blog te beginnen. "Zo makkelijk, echt, dat kan jij ook! Leuk om je reisverhalen op te zetten!"
Maar ja, nu reis ik even niet. Mag ik dan niets plaatsen? Of zijn er juist mensen die het ook leuk vinden om iets te lezen zonder het reisverhaal? Dat zal dan nog wel moeten blijken. Voorlopig zijn er 2 volgers! Joepie, het begin is er.
Bij vriendin D. zie ik af en toe de klad er in komen, om na verloop van tijd, dol-enthousiast weer te beginnen. Met foto's, gewoon prachtig! Wie had dat in de vorige eeuw gedacht, dat wij in 2011 een "publiek dagboek" zouden bijhouden? Wie zou ons toen hebben geloofd als wij zouden vertellen dat we vele uren achter de computer zouden doorbrengen, zonder een mens te zien? Nee, sociaal was vroeger een woord met een andere betekenis. Zijn we minder sociaal, of misschien anders sociaal? Is ons "zijn" nog hetzelfde, of heeft het iets anders om het lijf?
Maar ja, nu reis ik even niet. Mag ik dan niets plaatsen? Of zijn er juist mensen die het ook leuk vinden om iets te lezen zonder het reisverhaal? Dat zal dan nog wel moeten blijken. Voorlopig zijn er 2 volgers! Joepie, het begin is er.
Bij vriendin D. zie ik af en toe de klad er in komen, om na verloop van tijd, dol-enthousiast weer te beginnen. Met foto's, gewoon prachtig! Wie had dat in de vorige eeuw gedacht, dat wij in 2011 een "publiek dagboek" zouden bijhouden? Wie zou ons toen hebben geloofd als wij zouden vertellen dat we vele uren achter de computer zouden doorbrengen, zonder een mens te zien? Nee, sociaal was vroeger een woord met een andere betekenis. Zijn we minder sociaal, of misschien anders sociaal? Is ons "zijn" nog hetzelfde, of heeft het iets anders om het lijf?
woensdag 29 juni 2011
Volgers
Volgens mij moet je dus volgers hebben om reacties te krijgen, nou, dan moet ik maar eens wat mensen duidelijk gaan maken dat ik een blog heb. Als moderne vrouw wil je natuurlijk wel meegaan met je tijd.
Hoewel alles nog niet helemaal duidelijk is, ga ik toch maar eens wat proberen. Kom maar op, volgers!
Hoewel alles nog niet helemaal duidelijk is, ga ik toch maar eens wat proberen. Kom maar op, volgers!
maandag 27 juni 2011
Het begon zo....
Als je al verschillende keren aan het reizen bent geweest en iedereen vraagt naar je "avonturen", dan is het natuurlijk leuk om die te mailen, maar nog leuker is het om te bloggen, dan kunnen er ook foto's bij. En waarom zou je het alleen gebruiken als je reizen rond de wereld maakt? Het leven zelf is al een reis ....
Abonneren op:
Posts (Atom)