Maandag 25 juni Dawson City

Gisteravond met de ferry over de rivier de Yukon naar Dawson City gevaren. We kwamen hier door te rijden over een prachtig stuk weg: de Top of the World Highway, deze weg slingert zich niet langs dalen, door kloven of over bergen, maar gaat over allerlei bergtoppen, vandaar de naam. Een klein stukje bos was daar verbrandt in 2004, een oppervlakte van half Nederland, 25.000 km2!

Dawson City is een echt Lucky Luke stadje, met saloon, een radarboot en Klondike Kate op de gevel geschilderd, ik verwachtte ieder moment de Daltons voorbijkomen. Vanochtend hebben we er doorheen gelopen en foto's genomen: oude gebouwen vanaf het begin van de stad, rond 1901, staan er nu verlaten en scheefgezakt bij. Dit komt doordat de stad hoofdzakelijk gebouwd is op een ondergrond van permafrost. In 1901 was men zich daar niet van bewust, ging bouwen en de huizen verwarmen (en dus ook de grond eronder), gevolg is na enige tijd het scheefzakken van de bebouwing. Tegenwoordig pakt men dit anders aan door de fundering te verhogen en onder het gebouw een kier te laten, zodat de grond niet verwarmd wordt.

De Yukon is vele malen buiten zijn oevers getreden en daardoor is Dawson City meerdere keren in haar geschiedenis overstroomd geweest. Het ijs uit de bergen blijft in nauwe doorgangen steken en daarachter hoopt het water zich op, zo ontstaan deze problemen. In 1979, voor de zoveelste keer. Toen besloot men een 2 meter hoge dijk te bouwen (goh, wonen er ook Nederlanders?). De Yukon overstroomt doordat ijbrokken blijven steken in nauwe doorgangen, daarachter blijft water ophopen en zo gaat het water een andere weg zoeken.

Via de Drome road boven op de berg de stad bekeken, bij een helder blauwe hemel. het is hier nog steeds prachtig weer, lopen in korte broek en t-shirt. Langs de Bonanza-Creek (prachtig die Wild-West namen, waar is John Wayne op zijn paard?), naar de grootste schoepen boor vanuit die tijd, hemel wat een apparaat, toen al! Het hele gebied is omgeploegd door dat ding en de infrastructuur hier bestaat uit bergen met grind (afval van de goudzoekers). We kwamen zelf ook in de stemming en bij Claim 6 mag iedereen, met eigen gereedschap, zoeken naar goud en het houden! Nou, mooi weer, tijd aan ons zelf, dus? Hup, die pannen weer uit de auto, schepje mee (inmiddels aangeschaft, je kunt hier zelfs hele machinale goudzeven kopen, pikhouwelen, scheppen e.d.) en daar gingen we weer aan de gang. Ik moet zeggen, het is een ontspannende inspanning, bij een beek, heel rustgevend, alleen die muggen zouden verboden moeten worden! Oja, vergat het bijna.... Handen vol goud.... Aan mijn gouden armband....

Zondag 24 juni Tok-Chicken-Dawson City

Aan dit deel van de weg (heet hier de Taylor Highway), ligt het plaatsje Chicken. Wie dit nou weer heeft bedacht? Vanuit Tok naar Chicken! Je kunt hier goldpannen voor $15,- voor 3 uur. Dat gaan we dus niet doen, wij zijn Hollanders en houden van gratis, bonus, voordeel en uitverkoop. Helaas was het postkantoor dicht (zondag, op vakantie vergeet je de dagen), anders hadden we leuke kaarten met een poststempel vanuit Chicken kunnen versturen. Later blijkt dit ook te kunnen in het souvenir winkeltje, wat uitpuilt met kippen, kuikens en alles wat hier mee te maken heeft. Zelfs de toiletten zijn voor hanen of hennen. Weer een Kodakmoment! Onderweg vinden we verschillende mogelijkheden om gratis goud te wassen in een beek of rivier. Enfin, mooi weer, weinig kilometers te maken, dus wat doe je? Je gaat op zoek naar die ene nugget! Goldpanning in River Creek.

Zaterdag 23 juni Fairbanks-North Pole-Tok

Even buiten Fairbanks is het plaatsje North Pole, met een grote kerstman langs de weg en een giftshop: Santa's House, alles in Kerstsfeer. Zelfs de straten zijn versierd in kerstsfeer en heten b.v. Mistletoe Drive of Santa Claus Avenue. Het hele jaar Kerst! In de winkel hangt een klok die aftelt naar Kerst en natuurlijk is de echte Kerstman aanwezig, lachen! Bij Delta Junction een pauze genomen omdat daar het monument staat van de Alaska Highway. In bijna 9 maanden, en in hoogtij dagen met 15.000 mensen, werd deze onmogelijke weg gebouwd, 2288 kilometer van Dawson Creek (Britisch Columbia) naar Delta Junction in Alaska, voor bevoorrading van het Amerikaanse leger in de 2e Wereld Oorlog. Na bezoek aan een giga quiltshop mocht HOOFD REISLEIDING even pauze nemen, in Tok, met een Alaska Amber biertje!

Vrijdag 22 juni 2012 Denali-Fairbanks

Prachtig weer onderweg, wel 28 graden Celsius, dus afritsen die broek! Onderweg gezocht naar het plaatsje Martin, stond op de kaart, maar niet gevonden. We kwamen in de vroege middag aan in Fairbanks en hebben een wandeling gemaakt langs de rivierbank, waar het stadje ooit is ontstaan. Heerlijk rondgelopen, nog een bezoek aan een Mall (winkelcentrum), maar dat is niet aan ons besteed. Lekker gegeten bij de Italiaan.

Donderdag 21 juni De langste dag

Om 6.00 uur op, om 7.00 uur een kaartje voor de shuttlebus gekocht en meteen een film bekeken over de geschiedenis van Denali Nationaal Park. Ruim 6.000.000 acres (is ongeveer de helft van Nederland) van wildernis, waar je met je eigen auto niet in mag. Alleen met shuttlebussen of, in wintertijd met sledehonden, geen gemotoriseerde vervoersmiddelen. Meteen om 8.00 uur met de bus het park in en daar begon het avontuur! Over 60 mile gravelroad, die steeds smaller wordt, gaat de bus verder het park in. Onderweg een paar keer een stop voor een bezoekerscentrum en toilet. Beren, wolven (7 stuks, waarvan 2 kleintjes), caribou's, bergschapen, eekhoorns, korhoenders met kuikens, kwamen allen voorbij. Uitzonderlijk voor Denalipark was vandaag het weer; ze hebben hier net 3,5 week rotweer achter de rug, wij komen en het is prachtig, zonnig weer! Een slapende grizzlybeer op een sneeuwlaag(hij had het warm met die bontlaag). Een grizzly bij het bezoekerscentrum op de parkeerplaats (hadden ze die besteld?) en tenslotte een bezoek aan de kennels van de sledehonden met een demonstratie maakten de dag tot een toppertje!

Woensdag 20 juni Anchorage-Denali

Rond half twaalf hadden we al 2 excursies achter de rug! Allereerst Thunderbird Falls, een waterval met een naam die doet vermoeden dat het hier om een ENORME waterval gaat. Helaas, dat viel een beetje tegen, hoewel de wandeling er naar toe heel mooi was. Meteen door naar Eklutna, een Russische orthodoxe begraafplaats met gekleurde huisjes als begraafplaats, prachtig om te zien, alleen veel muggen. In de tijden dat de Russen hier zaten (voor 1880), hebben ze behalve hun taal (terug te vinden in plaatsnamen als Wassila), ook hun geloofsovertuiging meegenomen. Heel veel Alaskanen (natives) zijn russisch orthodox vandaag de dag. Palmer bezochten we daarna. Een stadje ooit begonnen met 203 families, die daar werden geplaatst door de regering om het land eromheen te ontginnen. Het waren families uit andere, koude delen van de VS, met tuinderservaring in koude grond. Zij kregen bij vestiging een boerderij, tractor en geld om te beginnen. Tegenwoordig verbouwen ze hier de grootste kolen en pompoenen van de hele VS (ook wel the lower 48 states genoemd)! Even voorbij Wassila zagen we Mount McKinley (Denali)uit de wolken, bij een blauwe lucht. Heel bijzonder omdat, deze hoogste berg van Noord-Amerika (7000 m), zo'n 95% van de tijd in de wolken zit. In Talkeetna zijn we expres gestopt, een kunstenaarsdorpje met gezellige winkeltjes, tevens het basiskamp voor beklimmers van mount McKinley. Langs de weg kwamen we ook nog een, van wit beton gebouwde, iglo tegen. Ooit als hotel bedoeld, maar nu verlaten. Ook binnen nog gekeken, het was net een koelkast zo koud. We gingen overnachten in de Grizzly Bear Resort, een (log)cabin met toilet, zonder douche, net zo groot als mijn studio en direct aan de highway, nog nooit zo kort geslapen, maar wel cosy!

Dinsdag 19 juni Goudzoekers

Jammergenoeg moesten we afscheid nemen van onze gezellige cabin, met alle avonturen. Op weg naar de "grote" stad Anchorage, stopten we even bij een uitkijkpunt. Daar kwamen we een meneer tegen die vertelde over de goudmijn, waar hij naar goud had gezocht. Spontaan bood hij ons een goldpan aan, waarmee je de modder kunt "wassen", en hopelijk blijft er dan een vlokje goud over. Nou, de dollartekens kwamen in onze ogen en HOOFD REISLEIDING wist niet hoe gauw hij het dagprogramma moest omgooien. Wij vertroken met pan, en later nog een schep naar de beek waar in 1888 voor het eerst goud is ontdekt.

In 1896 werd goud gevonden in de Bonanza Creek, in Dawson City, in het noorden van de Yukon. Toen kwam de grootste goudkoorts op gang die de wereld tot dan toe had gezien, de Klondike Goldrush. De meeste goudzoekers kwamen via de zeeroute: aangekomen in Skagway, Alaska naar de Chilkoot- en Whitepass (met beren), dan de Yukon rivier met een vlot afvaren. Tegenwoordig rijden we over de Klondike Highway (700 km tussen Skagway, via Whitehorse naar Dawson City.


Hier mag je voor $ 20,- zoveel "pannen" als je wilt, en je mag al het goud houden. Wij scheppen, scheppen en nog eens scheppen. En wassen, wassen en nog eens wassen, maar alles wat we vonden was alleen modder.... Op de terugweg naar de auto lazen we dat deze beek over een afstand van 600 meter en 80 meter diep was uitgebaggerd, op zoek naar goud. Ahum, waren we voor niks bezig geweest en lachen de mijneigenaren zich nu een hoedje, omdat wij, al die naieve toeristen, zich een hernia scheppen voor niets? Nu zitten we in een B&B in Anchorage, wachtend op de dag die komen gaat...maar eerst gaan we slapen. En voor jullie: Goedenmorgen!

Maandag 18 juni Seward-Bald Eagle aanval!

Nadat we waren bijgekomen van de close-encounter met de moose, hebben we toch nog lekker geslapen onder onze quilt. Het blijft licht buiten, tijdens een groot gedeelte van de nacht, dat is even wennen. Moeder Duck was nog lekker aan het ronddobberen met haar 4 ducklings en ook de raven waren in de weer met hun nest, bovenin een spar achter ons huisje. Vandaag was een mooie dag om naar de Exit-glacier te gaan, vlakbij, maar als echte Amerikanen, pak je OVERAL de auto voor. vanaf een grote afstand zagen we hem al liggen, weer zo'n gletsjer uit een aardrijkskundeboek, prachtig, en met het zonnetje erop. Langs de weg stond een bord 1815 en verder 1821 en nog weer later 1854. Dit ging zo een tijdje dor, tot we bij het bezekerscentrum kwamen, vol met uitleg over de gletsjer, het klimaat en de IJstijden. Hierna gingen we omhoog en kwamen nog meer bordjes tegen, 1951, 1961 (was een goed jaar!) en nog hoger 2004 en daarnog 50 meter boven lag de gletsjer, al jaren aan het terugtrekken.... De laatse jaren steeds meer door invloed van de mens (verhoogde CO2-uitstoot) en daardoor de hoge temperatuur in het dal, wat snellere smelting teweegbrengt. Hoewel iedere winter ruim 30 meter sneeuw valt in het gebergte, is dit toch niet genoeg om de gletsjer te voeden en trekt deze zich meer en meer terug. 's Middags zijn we naar het Sea-life Centre van Seward geweest. Een aquarium met dieren uit deze omgeving, prachtige onderwaterbeelden en een film over onderzoek naar potvissen gezien. Bij het huisje aangekomen lekker rustig bij de beek gaan zitten. De moeder eend met kinderen zwom gezellig langs.... Het volgende ogenblik scheerde er een Bald Eagle over de beek, op zoek naar kleine eendjes als toetje voor zijn kinderen.... De raven en de eenden begonnen te kwaken, snateren, kwetteren en zo verdween de arend weer....Moeder eend had gelukkig al haar pulletjes nog... Alleen hadden wij geen tijd gehad om de camera te pakken.

Zondag 17 juni Seward-Moose in onze tuin!

Vanuit onze Log Cabin zagen we 's ochtends moeder eend met haar 4 pulletjes ronddobberen. We besloten om lekker in het zonnetje te gaan wandelen langs de kustlijn van Seward. In 1793 kwam hier de rus Baranov aan met zijn schip de Phoenix. Het was toen een bonthandelspost voor de russen. De eerste goudzoekers kwamen hier in 1903 en ze noemden de baai Resurrection Baai, herrezen, waar Seward aan lag. Seward is genoemd naar de staatssecretaris Seward onder de regering van Abraham Lincoln. Seward maakte zich sterk voor het kopen van Alaska voor de VS, van de Russen. Dat is gelukt, met alle grondstoffen, goud, koper en olie. De Russen zullen zich nog wel eens op hun hoofd krabben. De bekende hondenslede-wedstrijd, de Iditarod-race begint hier ook en eindigt 938 mile(=1500 km) verder in Nome. Bij terugkomst in onze cabin gaan we een vuurtje stoken en dan ineens..... Staat er een moose te eten in de achtertuin... Wij, die al een klacht wilden indienen bij de ambassade van Alaska voor het weinig wild dat we zien, stonden even aan de grond genageld, maar konden nog snel de camera pakken. Enfin, vuurtje aan, biertje gedronken, horen we plotseling geritsel tussen de bomen, wie komt daar aan? Ja hoor! Mevrouw moose liep even door de beek naar onze voortuin en verdween daarna het bos weer in. Pfft, even bijkomen van deze ontmoeting!

Zaterdag 16 juni Valdez-Whittier-Seward

Op tijd met de boot mee, HOOFD REISLEIDING had weer een verrassing voor mij: vertrek om 7 uur, inschepen om 6 uur! Maar het was meer dan de moeite waard. Stel je voor; een boottrip door een soort fjord, met om je heen allemaal met sneeuw bedekte, glanzende bergtoppen bij een helderblauwe hemel. Net wit geglazuurde taartpunten (heb je haar weer met lekker eten). Onderweg vogels, zeeleeuwen en vliegende vissen gezien, bovendien ijsbergen van de gletsjers om ons heen, waar de kapitein van het schip tussendoor moest manouvreren. Whittier viel ons tegen. Een overslagplaats voor het leger, er wonen amper mensen. Een goede reden om door te rijden naar Seward. We moesten door een bijzondere tunnel; 1 tunnelbuis met treinrails erin, daar reden we overheen! Hierna kwamen we door Hope, een heel klein plaatsje dat bekend is geworden tijdens de goudkoorts in 1888, lang voordat er goud werd gevonden in Dawson City en Anchorage bestond nog niet eens. In Seward hadden we voor 2 nachten een cabin gehuurd, maar een nacht eerder zou misschien ook kunnen? En ja hoor, we mochten een nacht eerder slapen in onze eigen Log Cabin, jeweetwel, zo'n houten huisje van opgestapelde boomstammen, aan een beekje, met een eigen kampvuur, om vuurtje te stoken en marshmellows te smelten! We sliepen in een houten bed, onder een echte quilt, nou als dat niet echt Alaska is, dan weet ik het niet meer!

Vrijdag 15 juni McCarthy - Valdez

Weer terug over de 60 mile dirtroad met onderweg de ronde houten brug, een onderdeel van de spoorlijn naar de kopermijn. De brug werd in 8 tot 10 dagen gebouwd, ongelooflijk, zonder de zware machines van nu. Bij een grote waterval, The Liberty-falls, zijn we even gestopt. Hier (in Alaska)wordt dus gewoon wild gekampeerd. Met een tentje, een kampvuur in de vrije natuur, kan allemaal.

Langs de snelweg, de Tok-cut-off highway, zien we allemaal leuke brievenbussen, op een lange stok over een deel van de weg hangen, zodat de postbode vanuit zijn auto de post erin kan doen, tsja, echt Amerikaans. Bij Wortington glacier (gletsjer) rondgekeken en geweldige foto's gemaakt, midden in de sneeuw, op wegniveau en toch in het zonnetje. Het is hier prachtig weer, we genieten iedere dag. Valdez, een stadje met tegenslag. In 1964 een aardbeving met 9.1 op de schaal van Richter, vreselijk. Het centrum van de oude stad is 4 mile verplaatst omdat dat precies op de "Ring of Fire" lag, een scheur in de aardkorst. Een aantal decennia later, de stad was net opgebouwd, beleefde men een nieuwe ramp.

Op 24 maart 1989 verging de Exxon Valdez, een reuze olietanker, op het Bligh Reef in de Prince William Sound. De plek is nu gemarkeerd met een rode paal die boven het water uitsteekt. De enorme omvang van de ramp (tussen de 250.000 en 750.000 vaten ruwe olie) is nog steeds te zien. Ik denk dat velen van ons zich de beelden nog wel herinneren van dode vissen en vogels onder de plakkerige olie. Het duurde 3 jaar voordat het redelijk opgeruimd was, maar nog zijn de gevolgen zichtbaar. De visstand is nog steeds niet hersteld, vooral de haring heeft nog last van de olie.  Exxon heeft een schadevergoeding van 3 miljard dollar(60.000 manjaar werk) beloofd.

We eten bij een mexicaans restaurant en zijn verbaasd, want wat voor koffie schenken ze daar? Douwe Egberts! En dat in een land van Starbucks! Een man attendeert mij nog op een stel Bald Eagles in de lucht. Eerst denk ik dat ze vechten, dan dat ze dansen, maar dan vertelt de man dat ze aan het paren zijn. In de lucht? Nooit geweten.

Wildernis 13 en 14 juni Wrangell St. Elias McCarthy

Woensdag 13 juni: Van Tok naar McCarthy

Als je het nou hebt over wildernis en afgesloten van de wereld, dan moet je even verder lezen. We vertrokken dus uit Tok, met naast de weg de bekende Transalaska Pipeline, de 800 miles oliepijplijn vanaf het noorden van Alaska naar Valdez, maar daarover later meer.

Via de Tok-cut-off-road naar Chitina in Wrangell Saint Elias National Park. Dit park is dus bijna 2x zo groot als Nederland en Amerika's grootste nationale park en het 2 na grootste van de wereld (Groenland is het grootste van de wereld). 

Vlakbij zagen we nog de Kuskulana brug, een stalen brug van 180 m. lang en boven een ravijn van 80m. diep, gebouwd in 1910, voorheen zonder brugleuning!

Onderweg kwamen we het 3 mile Lake, het 2 mile Lake en het 1 mile Lake tegen, zo origineel! Zo noemen ze hier ook sommige straten, A-street, B-street, of 1st Avenue, 2nd Avenue... Hoe makkelijk wil je het hebben? Op weg naar McCarthy moesten we een 65 mile dirt-road over rijden, dit is dus een niet-geasvalteerde weg, gewoon modder, maar gelukkig, met onze 4wheel drive ging het niet al te moeilijk. Geen lekke banden, gescheurde olie-leidingen of gebroken schokdempers, zoals hier vrij normaal is. Gaten van 40 cm diep, overstromingen, geen wegbescherming, nee, humpie-bumpie. We zagen nog The Bridge to Nowhere, een vervallen houten constructie, een brug voor de trein naar de kopermijnen. HOOFD RESERVERINGEN had wat geregeld voor ons: Current Ridge Cabins. 's Avonds gelopen, over de voetbrug (anders is dit dorp niet te bereiken, of per plane), naar het centrum, haha! 

Het is hier bijna niet donker te krijgen, dus de avonden worden steeds langer. Hoe verder we naar het noorden gaan, hoe langer de dag duurt. Om 22.00 uur vertrokken we weer uit dit, bijna verlaten dorpje (een bende!) na een bord chickenwings en een Amber biertje.

Donderdag 14 juni, zonder internet, mobiel bereik, telefoons en t.v. We gingen vandaag naar Kennicottes mines. Met een pendelbusje vanuit McCarthy, naar de kopermijnen. Eind 19de eeuw is Alaska gekocht door de VS van Rusland (die zullen zich nu wel achter hun oren krabben met al die olie die gevonden is). Kort daarna ging men dit nieuwe land verkennen en kwam een stam tegen die koperkleurig gereedschap had. Op dat moment had men veel koper nodig voor stoommachines, scheepsbouw, treinen en elektra. Na onderzoek bleek deze hele berg groen uit te slaan van de kopererts. Met geld van welgestelde families ging Steven Burke (een mijnbouwingenieur), een ertsmolen bouwen en een spoorlijn aanleggen door de bush. Een afstand van 200 miles (ruim 300 km), bouwtijd 6 jaar, met rivieren, gletsjers, bergen, beren en bevriezing. In 1911 was de mijn operationeel tot 1938. Wij hebben een rondleiding van 2,5 uur gehad vol interessante feiten, waar ik jullie nu niet mee lastig wil vallen, dat komt wel als we de 1200 foto's gaan bekijken!

In de wildernis

Na 4 dagen zonder internet en geen bereik op mobiele telefoons, nu maar weer eens een update... We leven nog! Dinsdag 12 juni vertrokken we vanaf Haines Junction naar Tok, spreek uit: Took. Overnachting in een motelletje langs de highway en vertrokken om 8.15 uur naar het noorden. Bij Destruction Bay (wat een toepasselijke naam) was de weg weer open, na diverse overstromingen. Via de Alaska Highway gingen we Kluane National Park in en reden de grens over bij Bear Creek, waar een beer in de tuin stond bij een douane-huisje!

In het Tetlin National Wildlife Refuge kwamen we een wandeling tegen naar het Hidden Lake, nou, dat wilden we wel eens zien! Ja hoor, we hebben het meer gevonden en ook een roeiboot die daar op de kant lag... Een uitgelezen mogelijkheid om HOOFD REISLEIDING te testen op zijn roeikracht (en die van mij).
Prachtig meer, helaas geen bevers gezien, die daar wel zouden moeten zijn (gezien de beschadigingen aan de bomen).

In Tok kwamen we aan bij Maggie, een Duitse dame, met een leuke B&B, die haar man tegenkwam terwijl hij gestationeerd was in Duitsland voor het Amerikaanse leger. Van meerdere Amerikaanse bewoners (mannen) horen we dat ze gelegerd waren in Duitsland. Sommige kennen Nederland en zelfs Ajax! Over het EK zullen we het maar niet hebben...

Vertraging...

Is het niet via de weg, wegens overstromingen dat we oponthoud hebben, dan is het wel door het slechte weer in de bergen. Gisterochtend zouden we om 9 uur terugvliegen van Gustavus naar Haines, maar er stegen geen vliegtuigjes op. Er waren ook geen piloten.... Nee, het duurde tot 12 uur eer het weer een beetje opknapte en we terug konden. Ook deze vlucht was geweldig, zo mooi boven de bergen, rivieren, meren en een stuk zee. Zag ik ook nog een walvis, althans de stoom van zijn adem uit zijn blaasgat.

Voordat we op weg gingen naar Haines Junction kwamen we nog een quiltshop tegen, daar moest ik natuurlijk even binnenkijken. We kwamen door het Bald Eagle Preserve, een reservaat waar aan het einde van de zomer in de rivier, de Chilkat, 3500 tot 4000 adelaars de zalm uit de rivier vissen. Bij de grensovergang naar Canada stond er nog een beer te grazen bij een paar huizen, kom je zomaar tegen.

De weg van Haines naar Haines Junction (de HainesHighway)is gebouwd in 1943, en is 1 van de mooiste hoofdwegen van Noord-Canada/Alaska. We hebben overnacht in een motel, langs deze highway, waar bijna niemand langskomt. En in het zonnetje een biertje gedronken en genoten van de hoge bergen op de achtergrond. Wat een land! De mensen zijn hier nog vaak echte kolonisten en moeten vechten tegen de natuur. Huizen van hout (is een goedkope grondstof, er is hier genoeg), opritten vol met troep, oude auto's, oude vrieskisten, afval, oud ijzer, hout voor de winter. Er staat veel te koop, bouwvallig en verrot. Mensen rijden hier ALTIJD in hun auto, overal naar toe, niet lopen! En ze houden van grote hoeveelheden eten hebben wij wel gezien. Liters cola, met gratis refill, grote borden burgers, friet en weinig groente. En toch is dit land bijzonder... Zo veel land, zo weinig mensen. Eigenlijk kijken we nu naar een wereld zoals die vroeger was en als ik dat dan vergelijk met onze wereld nu; Vanaf het begin van de mensheid tot 1900 hadden we ongeveer 1 miljard mensen, daar hebben we dus al die tijd over gedaan. Vanaf 1900 tot nu, hebben we er maar liefst 6 miljard bijgemaakt, en dit gaat in rap tempo door...

Terug in de IJstijd

Waarom gingen we in een vliegtuigje van Haines naar Gustavus? Omdat daar de Glacier Bay Excursie vertrekt. HOOFD REISLEIDING had het allemaal prima geregeld, alleen moesten we vroeg op (6.15 uur - 7.00 uur in de haven), beetje jammer, vakantie hoezo? Dik aangekleed vertrokken we naar de haven (hahaha!) van Gustavus. Een 3-etage-boot, met veel ramen, lag klaar voor vertrek. We gingen Glacier Bay National Park in, richting noorden. Deze hele baai, zo'n 65 mile lang, heeft vroeger vol gelegen met gletsjerijs. Vanaf 1680 (1e mensen hier) worden hier metingen verricht. Opvallend daarbij is, dat in 1750 een grote groei geweest is van die gletsjer en men spreekt dan ook wel van een kleine IJstijd. In 1880 heeft die hele gletser zich 40 mile teruggetrokken (geen menselijke betrokkenheid, zoals CO2), Vandaag de dag is diezelfde gletsjer dus 65 mile, vanaf dat hij voor het eerst gemeten is, teruggetrokken. In de baai is een geweldige bevolking van vogels (puffins en arenden gezien!), zeehonden, ottertjes, walvissen en beren.

Aan boord zijn 2 mensen die worden afgezet in deze wildernis, met kano's en een tentje en eten in ijzeren kokers tegen de beren. Zij liever dan ik.

 Op weg naar het hoogtepunt van de reis krijgen wij uitleg van een echte parkranger over de geschiedenis van het park, de onderzoekers van vroeger, de dieren van nu en dan plotseling.... Op een rots zijn witte mountain-goats te zien, met jongen! Oh, zo lief.... En dan...even verderop staat een grote bruine moederbeer met haar twee jongen, ook zo lief om te zien! Je zou ze zo willen knuffelen. Een jong ziet er anders uit van kleur, afwijkend van de moeder en het andere jong, lichter, bijna blond, geen albino, maar de parkranger vertelt dat het hier gaat om een uitzonderlijke beer; een Glacierbear, wordt zelden gezien. Hebben wij weer...En we hebben de foto's!

Een Glacierbear is een soort die in het verleden geisoleerd was van soortgenoten en een gen had wat er voor zorgde dat ze lichter van kleur werden.Echt uniek dus. Ga met HOOFD REISLEIDING mee en je ziet nog eens wat!

Uiteindelijk komen we bij de apotheose van de dag; de Margerie gletsjer, die uitmondt in de zee. De ijsbergen, in verschillende kleuren blauw en wit, drijven om de boot en de kapitein moet slalommen tussen de brokken gletsjer. Daar is die dan! De brokken vallen in het water met een oorverdovend lawaai, natuurlijk net te laat voor een foto! Maar heel indrukwekkend en tussen de vallende stukken, de rust die over je heen komt als je dit ziet...

To fly like an eagle

Sinds mensenheugenis wil men vliegen, nu begrijp ik waarom... 9 juni, om 9.30 uur meldden wij ons op het "hoofdkantoor" van de vliegmaatschappij Air Excursions. Hoeveel bagage heeft u mee en hoeveel weegt uzelf, ahum.... We moesten zelf naar het vliegveld rijden en onze bagage afgeven.

Kennis gemaakt met de piloot, tevens co-piloot, navigator, purser en stewardess, en klauterden via de vleugel in de Piper 32, een 1 motorig vliegtuigje vol post en ruimte voor 4 personen, incl. de piloot. Hij wees ons op het zwemvest, de brandblusser, de EHBO-trommel en de uitgang (tevens ingang en vrachtdeur). Na het opstijgen werd ik stil. De boomtoppen werden kleiner en de sneeuwlagen namen toe. Hoge spitsen vol met zuivere, witte, maagdelijke sneeuw, er is deze winter nog nooit zoveel gevallen, sinds de metingen begonnen, ruim 15 meter! En niemand die daar is geweest en niemand die daar ooit zal komen. Ik werd nog stiller, de watervalletjes werden stroompjes en hele rivieren die meanderden door het landschap onder ons. Sommige rivieren nemen aarde mee tot aan hun delta in zee, in verschillende kleuren, soms oranje, wat duidt op ijzerhoudende modder. Het kraanwater smaakt hier ook naar ijzer.

De piloot stelde voor, vanwege het mooie weer (vergezicht), om over de bergen te vliegen, i.p.v. langs de kust van Haines naar Gustavus. Ooooh, als een vogel vlogen we! Rechts van ons kwam een gletsjer tevoorschijn. Prachtig, echt, ik zie hier natuur, wildernis, die ik nog nooit heb gezien en waarschijnlijk nooit meer zal zien en daarom opberg in mijn hoofd en in mijn hart. Ieder mens zou ooit een keertje in zijn leven in een vliegtuigje hier moeten vliegen, om te zien hoe klein en nietig wij zijn, echt, we stellen niets voor en wij denken maar dat we alles onder controle hebben... Nou, echt niet, de natuur zal ons altijd de baas blijven, dat merkten wij wel onderweg, met de modderoverstromingen.
We landden op Gustavus, een plaatsje in Alaska, alleen bereikbaar met boot of plane, net als Juneau, de hoofdstad. Gek, geen wegen er naar toe, geen verkeerslichten. Toen ik dit allemaal zag begreep ik de wil van mensen vroeger, om te willen vliegen. Ik voelde me net Eva, die aan het ontdekken is. Bij uitstappen hoorde ik de naam van de piloot: Adam.



Bij Gustavus houdt de wereld op. 's Winters alleen bij goed weer aanvoer van eten en voorraden. In de "zomer" zorgt men voor zijn houtvoorraad, onderhoud men zijn huis en tuin en wacht weer op de winter. Er zijn velen die in de winter naar een andere staat van de VS gaan, daar hebben ze nog een huis, of kinderen wonen. 's Middags hebben we de Nagoonberry Looptrail gelopen. Prachtig zonnig weer en een afwisselend landschap, met wilde aardbeien en nagoonbessen (maak je vast heerlijke SjHEM van), door bos, moeras (vol met paarse lupines)en langs het strand. Later gingen we verkennen met de fiets, echte Hollanders!

Bij de haven zagen we een Bald Eagle nest, en even dacht ik weer aan onze vliegreis, tsja, als wij eens konden vliegen als een arend....

Beer in boom en niet op de weg, want die is weg

Ja hoor! Hier istie dan, de beer in de boom, echt, we hebben hem gezien!

Wat hebben wij een mazzel gehad, gisteren. Ontsnapt aan een ramp, zo hoorden we vanochtend. Ik vertelde al over het smeltende sneeuwwater en de vele regenbuien die voor grote problemen zorgden. Nadat wij de Alaska Highway een stuk hadden bereden, kwamen we een opstopping tegen. Het bleek dat een stroompje uitgegroeid was tot een rivier en onder de weg door zijn weg had gevonden. Gevolg was dat de fundering van de weg verzadigd raakte en wegspoelde, wij waren er net overheen!

Vanochtend stonden vele campers, vrachtauto's en personenauto's te wachten bij Teslin, het eerste waar wij weer kwamen, nadat we geslapen hadden in Dawson's Peak, een motel na de rivieroverstroming. Je merkt het meteen; al de aanvoer staat stil. Geen vrachtvervoer, geen eten/voorraden e.d. Iedereen stond te kamperen en bij de restaurants aan de weg liep het vol met mensen voor eten, toilet, wassen e.d.

Gelukkig konden wij verder en gingen op weg naar onze boot in Skagway. Via Teslin naar Johnsons Crossing, Jakes Corner naar Carcross. Toen in de mist de grens over van Canada naar Alaska.
Aangekomen in Skagway bleek al gauw het hoge Volendam-gehalte. Veel winkeltjes voor toeristen met goedkoop goud, juwelen en kitsch. Maar het was wel een schattig dorpje, beetje Lucky-Luke-achtig, met een saloon waar we nog een heerlijk Amber-biertje hebben gedronken. Dan kan er weinig mis gaan, toch?

Met de boot zijn we aangekomen in Haines en we zitten in de Bear Lodge, een B & B, met uitzicht op het prachtige meer voor ons, waar sporadisch wel eens zwaardwalvissen komen en humbug-wales.
Stand wild:
Beren: 0
Moose: 0
Bald Eagles: 3
Zeearend: 1
Berenpoep: veel.

Vanderhoof naar Stewart, Hyder Alaska en weer Canada

De Bear-gletsjer

Gisteren heb ik de mooiste gletsjer tot nu toe in mijn leven gezien. En, geloof me, ik heb er al heel wat gezien. De Bear-glacier ligt op weg naar Stewart en Hyder, echt langs de weg, je kunt hem bijna aanraken. Een gletsjer zoals hij hoort te zijn, zo uit een aardrijkskundeboek, zo puur, zo rein, geen erosie (rotsen of modder), en bijna doorzichtig blauw. We hebben er vele foto's gemaakt. Deze weg is bijzonder, binnen een half uur 5 zwarte beren gespot! En dan die natuur er om heen, prachtige vergezichten, maar ook steile bergen, begroeid met hoge dennenbomen en soms sneeuw erop. Langzaamaan is de sneeuw aan het verdwijnen en zie je de loofbomen ontluiken, waar dan ineens een beer in zit! Echt, we hebben een beer in een boom gezien, en we hebben er foto's van! Dat komt niet vaak voor.

Aan het einde van deze weg ligt Stewart, dat is nog Britisch Columbia, Canada. Even verder ga je, onmerkbaar, de grens over naar Hyder, VS. Het is een bijna uitgestorven dorp waar de beren gewoon door de tuin lopen. Hier is een grote zalmtrap te vinden waar grizzlyberen in juli en augustus op af komen, we waren dus iets te vroeg. Terug naar Stewart hadden we nog een grensgevalletje met de douane van Canada, maar daarna konden we lekker slapen in Stewart in een hotel.

Vanochtend om 7 uur vertrokken (moest van HOOFD REISLEIDING), om nog een keer te genieten van de gletsjer op de terugweg naar de kruizing met de Caissier-Highway, die volgen we tot de aansluiting met de Alaska Highway. Onderweg verbazen we ons over de grootsheid van dit land; we rijden nu al drie dagen door bos en bergen, een gebied 3 keer groter dan Nederland, en dit is nog maar een klein stukje van dit enorme land. We zien een stuk verbrand bos, 35.000 hectare in 2010 verbrandt, heeft een week gebrand, oorzaak bliksem, kun je je dat voorstellen?
De bosbouw is hier gigantisch en big business. Iedere 5 minuten rijden er grote vrachtwagens vol boomstammen voorbij, op naar zagerijen en houtverwerkende industrie. Productiebossen zo groot als de provincie Gelderland.
Onderweg stoppen we nog bij Jade-city, een klein plaatsje waar, zoals later bleek, 95% van de jade-productie plaatsvindt. Deze groene, halfedelsteen wordt in grote hoeveelheden opgekocht door de Chinezen en verdwijnt dus naar Azië.

Door de snel smeltende sneeuw en de enorme regenbuien van afgelopen tijd vormen zich grote waterstromen, die een gevaar zijn voor de weg; hele delen zijn weggespoeld of worden afgesloten om hersteld te worden. Zo ook een stuk voor ons, een halve rivier ging over de highway. Met man en macht (grote machines) werd geprobeerd om een dam te maken om de weg te behouden, wij mochten er nog langs, maar later hoorden we, in onze gezellige overnachtingsplaats, dat de hele weg was afgesloten tot morgenmiddag. Wat een geluk! Anders hadden we moeten bellen met de boot, die we, hopelijk zonder problemen, morgen gaan nemen in Alaska.

Stand wild:
Beren: 7
Moose: 2
Wasbeertjes: 1 (dood op de weg)
Coyote: 1
Poolvos: 1 (nadat ie begon te blaffen bleek het een wilde hond te zijn, haha!)

Beren op de weg

Vandaag vertrokken we om half acht uit Banff (opgericht in 1885), met een Starbucks koffie! Hier betaal je dus voor 2 grote koffie, met een smaakje en iets lekkers erbij, net zoveel als in Amsterdam voor 1 koffie. Mijn zin in Starbucks is daardoor ieder jaar (met de prijsstijgingen van enkele dubbeltjes per sloot koffie) afgenomen. Bovendien is die sloot koffie snel koud en dan hoef ik niet meer zo nodig. Maar niet hier!

Langs de Bow-river-valley road rijden we lekker ontspannen en alleen, de eerste 10 kilometer niemand voor, achter of tegenliggers, waar zijn al die miljarden mensen op deze aarde? En waar is al dat wild? Wij rijden hier om wild te spotten, dus kom maar op! Overal staan bordjes, Moose-crossings, mind the wildlife! En: don't feed the wildlife! Ik kijk wel uit, ik las in het vliegtuig dat een beer een moordenaar uit een auto had getrokken en had afgekloven. Nou was die man al dood voordat die beer hem, met klauwen als blikopeners, uit zijn auto kreeg, maar toch...

We komen langs de Athabasca glacier, een gletsjer waar je op kunt lopen, wat wij al eens gedaan hebben, indrukwekkend zo groot. Ook bijzonder is dat men sinds 1890 al meet dat die gletsjer zich aan het terugtrekken is, toen waren er nog geen auto's en sprak men nog niet over CO2 vervuiling, blijkbaar een natuurlijk proces. Inmiddels is de gletsjer honderden meters kleiner geworden en dat proces gaat nog steeds door.

Ook komen we langs Mount Robson, 3954 m. Hoogste berg in de Rocky Mountains, helaas ook nu weer in de wolken, dus moeten we maar weer eens terugkomen als hij "ontwolkt" is. Bij het wegrijden schiet er nog net een beer over de weg, ja hoor, nummer 1 is gespot, en nog een echte ook! Even daarna een moose (soort eland). En ik zie zelfs een soort coyote? Was niet helemaal duidelijk.

                                         Moose op de weg....

Aan het einde van de dag komen we aan in Vanderhoof, lijkt me een nederlandse naam, toch? We slapen in een motel, ja, echt zo eentje als uit de film; auto voor de deur. Ook weer meegemaakt. Op naar de volgende beren (hoeft niet op de weg, mag ook in een boom ofzo...).

Vertrekken en ver trekken

Tegenwoordig moet je voor intercontinentale reizen 3 uur van te voren aanwezig zijn op Schiphol. Om 9.30 uur zaten we dus al op Holland Boulevard aan DE koffie. De KLM Boeing 747-400 Combo stond klaar, alleen de veiligheids-check voor ruim 400 passagiers duurde lang. Bezig met het taxiën (waar zit dat trema-teken nou?) naar de Bulderbaan, vanwaar wij om 12.30 uur zouden opstijgen, sprak de gezagvoerder over een "vrachtverdelingsfoutje" en moesten we terug naar de gate. Hij zei dat het zwaartepunt teveel naar achteren lag. Meteen zeiden Martin en ik tegen elkaar dat wij dan wel in de Business-class wilden gaan zitten, helemaal voorin, haha!

Enfin, dit grapje (bleek later geen foutje te zijn) kost de KLM geld, er werd extra kerosine bijgetankt, zodat we harder konden vliegen om op tijd aan te komen. Inmiddels was het 14.15 uur en  we hadden nog geen kilometer gevlogen! Zonder verdere problemen kwamen we na 9 uur vliegen in Calgary aan, waar ook nog eens gewacht moest worden op het uitladen van 2 paarden...hoezo vrachtverdelingsfoutje?

Hoofd reisleiding had een auto gereserveerd, een echte PC-HoofdBAK! Een nieuwe Ford Edge, 4 wheele drive, met achteruitrij-camera, verwarmde stoelen en andere snufjes, helaas wit, maar dat zou gauw veranderen...


Op weg naar Banff zagen we bekende gebieden, we hadden hier in 2008 en 2010 al eens gereden, maar nu gaan we naar het noord-westen, naar Alaska en helemaal met deze auto. Waarschijnlijk gaan we met die bak een afstand van 10.000 kilometer rijden, dat is nog eens ver trekken!

Voorpret?

Iedere reiziger weet het; de voorpret is het leukste... Tot je aankomt op de plaats van bestemming, het doel van alle voorbereidingen, is het vooral fantasie. Verwachtingen komen dan pas uit, en ja, zelfs de plaatjes uit de reisboeken worden dan werkelijkheid. Geweldig! Voor het zover is, moeten er wel voorbereidingen getroffen worden.

HOOFD REISLEIDER richt zich op zijn manier op de voorpret; avonden lezen en kijken op internet, kaarten bestellen, routes uitstippelen, vliegtuigen en auto's reserveren en overnachtingsmogelijkheden bekijken. Natuurlijk allemaal binnen het budget en binnen de tijd. Vijf weken op reis is bijzonder en vergt enig gepuzzel. Iedere avond komen er meer "leuke, interessante dingen om te zien" bij. Eigenlijk zijn 5 weken nog niet genoeg voor een gebied dat 35 keer groter is dan Nederland (voor je belevenis: is net zo groot als Spanje, Frankrijk, Duitsland en de Benelux samen) en maar 700.000 inwoners, waarvan de meeste mensen in de 2 grote steden wonen.

Meestal begin ik, HOOFD HUISHOUDING, op tijd. D.w.z. in mijn hoofd heb ik een heel lijstje "to do". Allereerst heb ik de verantwoording voor de huisdieren, dus wie gaat er op mijn schatjes passen? Is er genoeg eten, kattengrit? Moet ik ze nog ontwormen en ontvlooien? Dan hebben we een grote tuin, dus die moet aan kant. Nog even het onkruid wegtrekken, grasmaaien, lege potten opruimen, de mol verwensen €&$£¥#%\ ! En dan het huis een grote beurt geven. Niet alleen opruimen, maar meteen "even" de kast herstructureren, de keuken soppen, de c.d.'s op alfabetische volgorde zetten, ach, en dan ook maar even de kamerplanten verpotten, en nu ik toch met aarde bezig ben, dan ook maar de tomatenplantjes in grotere potten zetten in de nieuwe kas. Zou de oppas zien dat ze veel water nodig hebben? Direct opschrijven, en ook hoe de pomp werkt...

Uren later bedenk ik dat de groene vuilnisbakken vol zitten, die moeten geleegd worden, want het gras uit de grasmaaier moet daar in. Dat dan ook maar even regelen met de buurman. Tijdens onze vakantie komt er ook nog familie in ons "vakantiehuis" en dus moeten de bedden schoon zijn, even zuigen, badhanddoeken klaarleggen en natuurlijk een briefje met hoe de kachel werkt, de wasautomaat, waar de reservesleutels te vinden zijn. Meteen maar een vlucht/reisplan maken voor de achterblijvers. Oja, ik moest nog boodschappen doen, even naar de drogist, cadeautjes kopen voor de mensen die we bezoeken, en de tickets ophalen.

Gut, ik ben nu al moe en ik moet mijn koffer nog inpakken! Is dit nou die voorpret?