Aan boord zijn 2 mensen die worden afgezet in deze wildernis, met kano's en een tentje en eten in ijzeren kokers tegen de beren. Zij liever dan ik.
Op weg naar het hoogtepunt van de reis krijgen wij uitleg van een echte parkranger over de geschiedenis van het park, de onderzoekers van vroeger, de dieren van nu en dan plotseling.... Op een rots zijn witte mountain-goats te zien, met jongen! Oh, zo lief.... En dan...even verderop staat een grote bruine moederbeer met haar twee jongen, ook zo lief om te zien! Je zou ze zo willen knuffelen. Een jong ziet er anders uit van kleur, afwijkend van de moeder en het andere jong, lichter, bijna blond, geen albino, maar de parkranger vertelt dat het hier gaat om een uitzonderlijke beer; een Glacierbear, wordt zelden gezien. Hebben wij weer...En we hebben de foto's!
Een Glacierbear is een soort die in het verleden geisoleerd was van soortgenoten en een gen had wat er voor zorgde dat ze lichter van kleur werden.Echt uniek dus. Ga met HOOFD REISLEIDING mee en je ziet nog eens wat!
Uiteindelijk komen we bij de apotheose van de dag; de Margerie gletsjer, die uitmondt in de zee. De ijsbergen, in verschillende kleuren blauw en wit, drijven om de boot en de kapitein moet slalommen tussen de brokken gletsjer. Daar is die dan! De brokken vallen in het water met een oorverdovend lawaai, natuurlijk net te laat voor een foto! Maar heel indrukwekkend en tussen de vallende stukken, de rust die over je heen komt als je dit ziet...
Ben heel benieuwd naar je foto's, maar de verhalen zijn op zich al beeldend genoeg. En ja... soms nét te laat voor 'the lucky shot'? Heel herkenbaar. Maar meid, sommige herinneringen blijven toch wel hangen in je hoofd. De rust die over je komt... dat werk.
BeantwoordenVerwijderenKijk vooral goed en geniet. En ja, toch ook maar die camera paraat. Altijd leuk voor het thuisfront ;-)